Zielig en klagelijk klinkt haar geblèr.
De wereld om haar heen is stil, donker, groot en eng.
Haar oogjes gaan zoekend in het rond.
“Bè, bè, waar moet ik heen?
Bè, bè, waar is iedereen?
Bè, bè, ik ben bang."
Ze loopt, ze klimt, ze klautert …
"Bè, bè."
Maar ineens ziet ze de herder.
Haar hartje springt op van blijdschap en met een vreugdesprongetje rent ze op hem af.
En de herder?
De herder zit al geknield op de grond, klaar om haar op te vangen en in zijn armen te sluiten Behoedzaam en liefdevol draagt hij haar naar de kudde terug.
Ik kijk naar het filmpje, de beelden ontroeren mij direct; wat is ze lief, dat schaapje.
Maar bij haar eerste klagelijk geblèr, schiet mijn hart vol.
Ik voel hoe de tranen langzaam in mijn ogen springen en mijn keel wordt dik van emotie.
Ik weet het, ik ben wat dat betreft gewoon een maf mens, heel snel ontroert, snel geraakt, bewogen, zo snel geëmotioneerd.
Ik kijk het filmpje verder, als ik haar zo zie lopen, zoekend, verdwaald, dan zou ik haar zo in mijn armen willen sluiten en zeggen ‘Kom, kom maar met mij mee; ik zal wel voor je zorgen.’
Als ik zie hoe haar oogjes oplichten van vreugde als zij haar herder ziet, en als ik zie hoe de herder neerknielt, haar opvangt en in de armen sluit, dan is hun vreugde mijn vreugde en dankbaarheid vult mijn hart.
Ja, Heer, zo bent U.
U bent als die herder en gaat op zoek naar wat verloren is, naar wat verdwaald is en U stopt niet eerder met zoeken voor dat U gevonden hebt wat U zoekt.
Dan realiseer ik mij ineens heel iets anders; een totaal andere gedachte dringt zich aan mij op.
Als ik al zo reageer op een schaapje in een filmpje, als dit al zoveel emoties in mij los maakt, als er in mij al zoveel liefde omhoog komt om de beelden die ik zie; hoeveel te meer aan emoties, aan gevoelens, aan liefde, moet er niet in het hart van de Vader omhoog komen als Hij kijkt naar deze wereld, als Hij kijkt naar mij en naar die mij dierbaar zijn, naar jou!
Hoeveel te meer aan liefde moet er niet zijn in het hart van de Here Jezus als Hij kijkt naar ons, naar allen die verloren of verdwaalt zijn.
Zou, nee, kan er ook maar iemand zijn die meer houdt van jou en mij, dan Jezus?
Hoe moeilijk vind ik het soms om als ouder om mijn kinderen los te laten, ze de ruimte te geven en hen hun eigen fouten te laten maken.
Wat kan ik soms bang zijn voor de gevolgen van hun keuzes, voor de wegen die ze kiezen te gaan, of de dingen die ze doen.
Wat zou ik hen graag willen beschermen, misschien vooral wel tegen de fouten die ik zelf ooit maakte.
Mijn liefde voor onze kinderen, mijn zorg om hen, doet mij soms uit het oog verliezen dat Hij meer van hen houdt dan ik ooit kunnen.
En soms kan mijn bezorgdheid en /of verdriet zo mijn zicht op mijn hemelse Vader in de weg staan, dat ik vergeet, dat er geen plaats op hemel en aarde te vinden is waar Hij hen niet zou zien.
En zou Hij, die voor mij zorgt, mij vastgehouden heeft en vasthoudt, ook niet voor onze kinderen zorgen en hen vasthouden?
Zoals Hij Zijn wegen ging en gaat met mij, met ons als ouders, zo gaat Hij ook Zijn weg met onze kinderen.
Daar mogen we op vertrouwen, als we de gebeden voor onze kinderen omhoog zenden.
Als mijn hart (en misschien ook wel jouw hart) al zo bewogen raakt om een verdwaalde schaapje in een filmpje , hoeveel te meer zal dan het hart van onze hemelse Vader niet bewogen zijn om onze kinderen, om hen die ons zo lief en dierbaar zijn?!
Hoeveel te meer zal Zijn hart dan ook niet bewogen zijn om al die verloren mensen over de gehele aarde.
Hoeveel te meer zal Zijn hart dan niet bewogen om al de pijn, al het verdriet dat Hij ziet.
Hoeveel te meer te meer zal Hij het dan niet in orde willen maken.
En dat is wat Hij, Jezus, heeft gedaan aan het kruis op Golgotha.
Zijn striemen brengen genezing.
Zijn wonden brengen vergeving.
Zijn dood brengt eeuwig leven.
Zijn liefde is zichtbaar in de genade die Hij geeft.
De armen van deze Goede Herder zijn uitgestrekt om een ieder die verloren of verdwaald is op te vangen en in de armen te sluiten, en vervolgens naar huis te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten