En gister?
Gister heb ik even overgeslagen.
Dat was een dag van de boel de boel laten en bijkomen van de dag ervoor; iedere vezel in mijn lichaam protesteerde bij het opstaan, dus gewoon een heerlijke dag bankhangen achter de rug.
Het was een lange dag maandag, maar ook een hele goede en gezellige dag.
Caroline en ik konden door de krappe ruimte (waar maar twee tafeltjes waren gepland stonden er nu ineens vier) maar moeilijk op gang komen, maar uiteindelijk stond ons tafeltje er toch weer mooi bij en zagen we samen uit om vooral ons nieuwe bemoedigingsboekje te presenteren aan de boekhandel. (en wat met enthousiasme is ontvangen)
En vooral met hen vind ik het altijd erg leuk en fijn om even bij te kletsen.
Maar ook bijzonder, want hoewel je elkaar nauwelijks ken, deel je één ding, je liefde voor Jezus uitdragen in de producten die je hebt; iets wat bij de grote jongens zo anders is, meer zakelijker.
Dan ben ik blij, en God zo dankbaar, dat Hij mogelijkheden en ruimte geeft/schept voor mensen zoals Caroline en mij, om onze gaven en talenten met anderen te kunnen delen.
De meewarige blikken van de 'grote jongens' hebben Caroline en mij nooit weerhouden om 'ons ding' gewoon te blijven doen en uit te blijven stappen met nieuwe producten.
Waarom niet?
Omdat wij boven alles geloven dat God ons bij elkaar heeft gebracht en daar een bedoeling mee had, namelijk anderen bemoedigen met onze gezamenlijke gaven en talenten.
Af en toe gingen mijn gedachten terug naar de eerste beurs, naar mijn angst om mensen aan te spreken en onze Bundel 'Wandelend in Zijn licht' onder de aandacht te brengen.
Hoe mooi ik onze Bundel ook vond, hoe blij ik er ook mee was, in mij werd een mega strijd gestreden om er te mogen zijn en te doen waartoe God bij heeft geroepen.
Maar het enthousiasme van de boekhandels en de spontane, liefdevolle begroetingen van medestandhouders doen mij deze dag regelmatig opnieuw beseffen hoeveel er inmiddels is veranderd en dat ik er toch echt mag zijn met mijn eigen gaven en talenten.
Dat ik, en wat ik mag doen, waardevol is; zowel voor God als voor mensen.
Steeds meer ga ik beseffen en ervaren dat anderen bemoedigen 'mijn ding' is; dat heeft mijn hart, daar ligt mijn hart.
Dan gaan als vanzelf nu ook mijn gedachten naar het Secret Sister Program, waar alles om bemoedigen draait.
34 vrouwen gaan binnenkort van start om voor elkaar te bidden, elkaar te bemoedigen met een kaartje, een geschenkje.
Door mijn organiserende en coördinerende taak, kan ik niet deelnemen aan het programma, maar ik ben wel degene die alle gebedspunten ken en daarin ligt voor mij genoeg te doen.
Mijn hart is vol verwachting in wat God gaat doen door alle gebeden en bemoedigingen heen.
In mijn hart is een grote bede om wonderen, om genezingen van geest, ziel en lichaam.
(maar van geest en ziel het meest)
HEER,
in Uw handen ...
Dank U wel,
voor wat U gaat doen.
Ik zie vol verwachting uit!
- Amen -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten