16e Oma-dag

Wat vliegt de tijd toch.
Ik pas alweer bijna 4 maanden op onze kleindochter, maar vandaag zijn ook mijn oudste zoon en mijn schoondochter alweer 4 jaar getrouwd.

Zat onze dochter toen nog op de middelbare school, rond zij dit jaar haar tweejarige opleiding alweer af bij het (voorheen ROC) MBO, om vervolgens aan de kappersopleiding te gaan beginnen.
(Voor haar ben ik vandaag ook nog druk in de weer geweest en heb vast wat gemaakt om uit te delen voor op haar stage, waar ze deze week voor het laatst is. Best weer leuk geworden, al zeg ik zelf.

Ik ging echt weer even terug in de tijd. Heb dit namelijk ook eens voor onze kinderen gemaakt om te trakteren als ze jarig waren)
Zoon twee en z'n vrouw (de papa en mama van onze lieve Naomi) hebben hun eerst huis gekocht en hopen daar volgende week in te trekken.
En onze jongste zoon  kan niet wachten tot het eerste jaar van zijn grafische opleiding erop zit, daar dat, volgens hem, het meest saaie en vervelende jaar is.

Tja, we worden ouder ...
Maar daar treur ik niet om, hoor.
Er is voor alles een tijd en daar ben ik blij en tevreden mee.

Vandaag had ons madammeke de sleutels in mijn kast ontdekt, wat dus waarschijnlijk voortaan betekent er even uithalen voor zij komt.

Natuurlijk moet zij ook wel leren om ergens af te blijven, maar deze sleutels zijn niet zo makkelijk bij te krijgen en ik ben juist blij dat we weer nieuwe sleutels hadden nadat twee van de anderen kapot waren gegaan.
Dus, puur eigenbelang.
Ze kwam ze echter wel netjes weer bij oma brengen.
De eerste kreeg ik vrij vlot, maar de tweede wilde ze eigenlijk liever zelf houden.
Maar, ook die kreeg oma alsnog.
Ach, ze is nog snel ergens mee af te leiden en Jaylinn helpt daar goed mee.

Vandaag had zij het op Naomi's voetjes gemunt.
Dat was wat minder.
Lopen lukt niet zo best natuurlijk als er zo'n klein mormeltje iedere keer naar je teentjes hapt.
Een greep naar die lange vacht doet echter wel wonderen.

Vandaag was onze kleine meid ook weer in een opperbest humeur en had er goed zin in.
Ze rende heen en weer en trok de nodige gekke bekken.
Op en neer, heen en weer, wat een energie!

Van het kleine keukentrapje van oma (tja, ik ben nu eenmaal niet zo groot) naar het kleine schommelstoeltje, naar de bench, naar de keuken, naar het raam, maar de mand van Jaylinn, het hield niet op.

Het bijzondere van dit kleine meisje vind ik, dat je haar zo weer op kunt pakken en in de box zetten en ze geeft geen krimp.
Ze speelt net zo lief weer verder in de box.
Om vervolgens ook weer net zo lekker te gaan slapen als oma vind dat het tijd is.

Oma zeggen doet ze echter nog steeds niet.
Het is papa en opa voor en na, maar ach, wie maakt zich daar druk om, als immers al die tig glimlachjes en knuffels voor oma zijn zo'n dag.

Als je volgende week kom, gaan je papa en mama druk aan de slag in jullie nieuwe huis en ga jullie snel daarna naar Nijkerk.
Weer een nieuwe fase.
Weg boven de zaak waar we zelf eerst de winkel hadden en waar ook onze oudste zoon de eerste drie weken van zijn leventje nog gewoond heeft.
Na bijna dertig jaar nemen we dan voorgoed afscheid van dit pand.
Vorig jaar van de winkel, nu ook van het woonhuis erboven.
Het is goed.