Ik had net in die dagen een aantal gedichten geplaatst op mijn (ver)nieuw(d)e gedichtensite die mij terugbrachten naar de tijd dat twee van onze jongens na jaren te zijn gepest, op de rand van dezelfde afgrond balanceerden.
De gedichten brachten mij terug in de tijd en de herinneringen kwamen weer boven.
Ik had nog eens het gedicht 'Noodkreet van een moeder' opgestuurd naar de school waar ze opzaten en een gedeelte hebben ze geplaatst in de nieuwsbrief, maar och, de gevolgen van pesten worden helaas nog teveel gebagatelliseerd en onderschat.
Mijn hart en mijn gebeden gaan uit naar de ouders van deze jongen; ik had één van hen kunnen zijn ...
Het afscheidsbriefje dat ik ooit vond vergeet ik nooit, noch de beschadigde armen van mijn andere kind, die zijn toevlucht zocht in automutilatie om de pijn van binnen te bestrijden.
De jaren van pesten liggen inmiddels achter ons, maar niet de gevolgen en de herinneringen, noch de diepte van de impact.
Eén van hen schreef een paar jaar geleden onderstaande neer en gaf zo woorden aan wat er diep van binnen in hem leefde.
Ik wil je even meenemen in zijn wereld van toen en in mijn wereld toen ik het las.
Zonder Hem had ik (hadden wij) het nooit gered.
Gebroken
Gebroken van binnen,
lachend van buiten,
loop ik de wereld door
net als een ander.
Toch is er iets,
is er iets aan mij.
Het is anders,
het is iets van mij.
Mensen kijken me aan,
met verwerpende blikken.
Blikken van 'jij hoort hier niet'.
Blikken, die kunnen doden,
en gebroken loop ik verder
met een lach op mijn gezicht
net of er niks aan de hand is.
Maar mijn hart schreeuwt het uit,
want ik kan het niet meer.
Gebroken van binnen
met een masker van buiten.
Mijn hart schreeuwt het uit.
Tranen vol bloed
dalen af van mijn gebroken lichaam.
Ik schreeuw het uit van de pijn,
maar het is net of niemand het ziet.
Het is net of het niemand wat scheelt.
Een eenzaam gevoel diep van binnen.
Ik ben aan het breken
als een stuk glas.
Telkens een stukje verder.
Weerloos vecht ik er tegen.
Maar er is niks dat ik kan doen.
Mijn hart scheurt maar verder
en ik schreeuw het uit.
Op mijn knieën,
huilend op de grond.
Zo alleen.
Zo alleen.
Daniël
Mijn hart schreeuwt het uit van pijn om mijn kind.
Zo verwond, zo verwond en beschadigd.
O God, wat doen wij mensen elkaar toch aan.
Woorden, scherper dan het scherpste zwaard.
Woorden, priemend als dolksteken.
Woorden, geselslagen.
Woorden, het dodelijk schot van een pistool.
O God, mijn Vader, de pijn van en om mijn kind.
O God, mijn Vader, het doet zo zeer, zo zeer.
Stil maar, Mijn Kind, stil maar.
Kom maar bij Mij,
dan huilen we samen.
Hoor, hoe ze Mijn Zoon uitjouwen.
Hoor, hoe ze schreeuwen om Zijn dood.
Hoor, hoe ze schelden en Hem belachelijk maken.
Zie, het bloed op Zijn hoofd en rug,
de kroon, de gesel.
Hoor ze spotten.
Zie, hoe de speer doordring in Zijn zij.
O, Mijn kind, het deed zo'n pijn, zo'n pijn.
Stil maar, Mijn kind, stil maar.
Kom maar bij Mij,
dan huilen wij samen.
Kom maar, Mijn zoon, dan huilen Wij Samen.
Je bent zo kostbaar en geliefd.
Ik hou van jou, Johanan Daniël.
Geschenk van God - Je rechter is God.
Je moegy
Omdat je kostbaar bent in Mijn ogen en hooggeschat en Ik je liefheb, geef Ik mensen voor jou in de plaats en natiën ruil ik in voor je leven.
Vrees niet, want Ik ben met je.
Jesaja 43 : 4, 5a
Geen opmerkingen:
Een reactie posten