Spiegelbeeld ...

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.

De vorige keer dat ik n.a.v. dit boekje schreef was in februari van dit jaar met de gedachte om ook dit weer op te pakken, maar dit is niet bepaald gelukt.
En echt niet alleen omdat ik niet zoveel tijd had om te schrijven, of geen inspiratie had, maar omdat ik steeds opnieuw enorm met mezelf in conflict kwam.

Dit hoofdstuk gaat over uiterlijkheden, een eigen stijl hebben, en ons zelfbeeld.

Het is mooi om te lezen hoe dit voor de schrijfster was, en het was dan ook niet haar verhaal wat mij steeds in conflict bracht met mezelf, maar wel de eerste twee vragen die bij dit hoofdstukje zijn gegeven.
'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'

En:

'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'

Ik heb heel lang getwijfeld of ik deze Blogpost wel zou schrijven, en al schrijvende vraag ik me zelfs nog af of ik hem ook echt ga publiceren.
Maar ik kan nu eenmaal niet een hoofdstuk overslaan; zo steek ik nu eenmaal in elkaar, en dus ga ik er op deze stille zondagmiddag -mijn man is een middagje weg, maar eens voor zitten en kies ervoor om verder te gaan in dit boekje, dat me al zolang aan ligt te staren.
Opnieuw lees ik de woorden van Jesaja 61:10 en het verhaal van de schrijfster en sla opnieuw de bladzijde om naar de vragen.

'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'

Mijn gevoelens en gedachten zijn dubbel.

Enerzijds kan ik in de spiegel kijken en mezelf mooi vinden en blij zijn met mezelf.
Anderzijds zijn er (vele) momenten dat ik van mezelf walg en alles behalve blij ben met mezelf, simpelweg omdat ik te dik ben, en ik weet, dat dit gewoon mijn eigen schuld is; ik heb het zelf zover laten komen.
O, natuurlijk, ik kan allerlei excuses aandragen, maar bij mij geldt in wezen simpelweg 'elk pondje gaat door het mondje'.
Ik ben niet alleen een stress-/emotie-eter, maar ik hou gewoon ook van lekker eten en lekkere dingen.
Alleen, alles zet gewoon heel makkelijk aan; het zit gewoon ook in mijn genen.
En als je dan zoals ik ook niet kunt sporten en ook in huis gedoseerd moet werken ...
De woorden van vroeger achtervolg(d)en mij dan ook nog steeds: 'Pas maar op, je wordt net zo dik als je ...'

En als ik dan op slechte dagen in de spiegel kijk, dan zou ik de spiegel wel stuk willen slaan, en terwijl de tranen rijkelijk over mijn wangen rollen, dendert het door mijn hoofd: 'Zie je wel, ze hebben gelijk gekregen!'
De woorden van de sticker die op mijn spiegel in de badkamer me tegemoet komen 'Je bent kostbaar' komen op zo'n moment echt niet binnen.
Ze maken me soms alleen nog bozer: 'Waarom hebt U ...'

Toen ik nog rookte was het lijnen makkelijker; roken stilt immers de trek of het hongergevoel.

En hoewel ik er meerdere keren aan gedacht heb om dan maar weer een sigaret te pakken, kon ik dat toch niet.
Het is me uiteindelijk met Gods hulp gelukt om te stoppen, dus dan moet er toch ook een mogelijkheid zijn om met Zijn hulp ook een x-aantal kilo's weer kwijt te raken?

Maar met roken stop je, met eten niet.
En nee, God nam mijn trek in een sigaret niet gelijk weg, ik heb er hard voor moeten knokken en er ieder dag weer een keuze voor moeten maken.

En dan dit hoofdstukje ...
Steeds weer in de afgelopen maanden zag ik het boekje liggen.
Steeds weer opende ik het, las en legde het soms weer huilend en gefrustreerd weg.
De kilo's die ik eraf had voordat ik mijn middenvoetsbeentje brak vorig jaar, zitten er immers nog dubbel en dwars aan.
Hoe frustrerend ...

'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'

De moed ontbrak me en dankbaar accepteren was geen optie, want roken is niet goed voor een mens, maar te zwaar zijn ook niet.
Hoeveel lijnpogingen heb ik al wel weer niet gedaan ...
Maar hoe moeilijk is het wel niet als gezelligheid bijna altijd ook eten inhoudt?
En hoe moeilijk wordt het lijnen wel niet als je ook niet kunt sporten?

En toch ...

En toch is het dit hoofdstukje met deze vragen die me bezig blijven houden en er uiteindelijk voor zorgen dat bij stukje en beetje de moed terugkomt en ik schoorvoetend mijn eetgewoonten aanpak en langzaamaan verandert er iets in mijn denken en in mijn doen en laten.
Langzaamaan ervaar ik dat mijn moed toeneemt en met mijn moed ook de kracht om minder te eten en niet meer te snoepen.

Zelfs de verjaardagen die inmiddels achter mij liggen heb ik goed doorstaan.

Soms gaan mijn gedachten naar de gevolgen van een aardig aantal kilo's minder.
Aan de ene kant is dit natuurlijk iets goed en veel beter voor mijn lichaam, maar hoeveel huid ga ik overhouden?
Kan ik straks dankbaar accepteren dat mijn lichaam is zoals het is simpelweg omdat het me gelukt is met Gods hulp om af te vallen of ...
Soms vliegt het me aan en ben ik bang hoe het straks zal zijn; kan het me behoorlijk benauwen.
Maar aan de andere kant is daar ook het verlangen om op te staan om gewoon te zijn die ik ben en zoals ik ben.
En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: 'Is dit Heer, de volgende (laatste?) stap naar mijn volledige identiteit in U? Is dit de volgende stap naar vrijheid, vrij-zijn in U?'

Ik moet denken aan een gedichtje dat ik eens heb geschreven over ouder worden; ik was toen nog net geen vijftig.

Hoe ouder ik word 

hoe meer 

mijn uiterlijke mens vergaat.

Rimpels worden zichtbaar;

ik zit niet meer zo strak in mijn vel

en in mijn haar loopt menig zilverdraad.

Maar …

Mijn innerlijke mens

wordt vernieuwd,

van dag tot dag.

Hoe meer ik leef vanuit Hem,

hoe meer ik 

in Zijn kracht vermag.

Zo wordt een andere schoonheid zichtbaar,

een schoonheid van binnenuit.

Zo wordt met het ouder worden

een nieuwe periode ingeluid.

Ja, dit is waar ik naar verlang, niet blijven kijken naar hoe mijn uiterlijke gestalte haar vorm verliest en daarin blijven steken, maar dankbaar accepteren wat ik niet veranderen kan en het nieuwe omarmen wat Hij geeft en dat uitleven en doorgeven.
En tegelijk gaat mijn smeekbede omhoog: 'Help mij, Heere, help mij daarbij, want van mijzelf kan ik dit niet. Hoe graag ik het ook wil, alleen met Uw kracht, door de kracht van Uw Geest kan ik de dingen dankbaar accepteren die ik niet veranderen kan en de nieuwe dingen die U geeft, omarmen. Laat toch Uw schoonheid meer en meer zichtbaar worden. En bescherm mijn mijn hart en geest tegen alles wat er vanuit de wereld op mij af komt, van wat de wereld geeft als schoonheid en idealen. '

Misschien is dat hetgeen dat ik gewoon voor ogen moet houden: Het verlangen dat meer van Hem zichtbaar wordt in en door mij.

Dat ik toch meer en meer zal gaan schitteren met ieder jaar dat ik ouder word, met iedere grijze haar die erbij komt, met iedere lijn en rimpel in mijn gezicht, en zelfs met slapper wordende, misschien zelfs overtollige, huid.

Schoorvoetend heb ik mijn eerste schreden gezet,
mezelf afvragend of ik het ooit wel red.
Maar ik ervaar een besluitvaardigheid
die mij sterkt en kracht geeft voor deze strijd.

Ik voel, ik ervaar: ik ben en ga deze weg niet alleen,
Hij is erbij en helpt mij hier doorheen.

Met vreugde richt ik mijn ogen naar boven

om Hem met een dankbaar hart te prijzen en te loven.

Ik ben aan het einde gekomen van deze Blogpost en zit te dubben wat ik ga doen.

Wel of niet publiceren ...

Allerlei gedachten besprongen me ... maar zoals je gemerkt hebt, heb ik toch besloten om het te publiceren.

Want ergens is daar het gevoel dat het goed is; voor mezelf en misschien ook wel voor iemand anders.

Ps. Stand: - 10 kg