Spiegelbeeld (2)

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.

‘Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en Ik houd zoveel van je …’
Jesaja 43:4


Het schrijven van zondag was naast lastig en moeilijk ook heel bevrijdend.
Want, ook al weet en ervaar ik dat ik kostbaar en waardevol ben ik Zijn ogen, dat Hij van mij houdt (ook met of zonder alle extra kilo’s) dat stukje zat er tussen en moest eruit.
Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik tegen mezelf aanliep en gefrustreerd was om mezelf, omdat ik het zover had laten komen en omdat ik maar niet bij machte was er iets tegen te doen.
Wat ben ik God dankbaar voor dit worstelen, wat ben ik Hem dankbaar dat dit kan en mag en dat Hij mij daar alle tijd en ruimte voor geeft.
Wat ben ik Hem dankbaar voor Zijn vergeving op de momenten dat het soms de spuigaten uitliep, en wat ben ik Hem dankbaar voor de triggerpunten die Hij me heeft gegeven om te komen waar ik nu ben.
Wat ben ik Hem dankbaar voor dit boekje, en wat ben ik Hem dankbaar voor mijn One-Word ‘Focus’.
Nee, ik ben er nog lang niet, en dat is denk ik misschien ook wel de belangrijkste reden dat ik de blogpost van zondag toch heb gepubliceerd, want nu is het of ik een extra stok achter de deur heb.
En dat is soms gewoon goed (en nodig).


Hoewel er nu, mede door het schrijven van zondag, weer ruimte is gekomen om verder te gaan met dit boekje, wil ik dit hoofdstukje nog niet verder laten voor wat het is.
Want mijn schrijven van zondag is natuurlijk maar een klein onderdeel als het gaat om ons zelfbeeld.
Het lijkt misschien een beetje haaks te staan op mijn schrijven van zondag, maar echt, ik ben ook weer heel blij met mezelf, blij en dankbaar voor wie ik ben en voor alles wat God in mij heeft gelegd aan gaven en talenten.
En het feit dat ik door Hem geliefd ben, dat ik kostbaar en waardevol ben in Zijn ogen, is wat mij steeds opnieuw diep ontroert, en mij heel stil kan maken van ontzag.
Het is ook iets wat ik heel graag aan anderen doorgeef.
Hoe dieper de betekenis van deze genadige liefde tot mij doordringt, hoe kleiner ik word.
Mijn strijd met mijn gewicht heeft dan ook niets te maken met me daardoor niet of minder geliefd en kostbaar weten,
Het is mijn wil die hier kruist met Zijn wil, namelijk dat Hij graag ziet dat ik goed voor mijzelf zorg, omdat ik Hem daarin ook wel of niet eer.
Dat was met het roken zo, maar ook met wat ik eet en drink.
Eigenlijk geldt dit met alles, want zoals de schrijfster ook aangeeft, voor God is ieder aspect van ons leven belangrijk; niet alleen wat we eten of drinken, maar ook hoe wij ons kleden, met wie we omgaan, waar we onze geest en ons verstand mee voeden, hoe we onze gaven en talenten gebruiken enz..

Ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik rookte als nu ik niet rook.
En ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik nog slank was, als nu ik wat voller ben (hm, toch netjes positief omschreven, dacht ik zo ;))
Niets van wat ik doe, of niet doe, zal Hem minder van mij doen houden, maar mijn leven is wel meer of minder tot Zijn eer en glorie.
En welk een gevecht kan dit soms opleveren tussen wat Hij wil en wat ik wil; welk een worstelingen zijn er daardoor soms niet.
Maar weet je, ik ben ook weer niet bang voor deze worstelingen, want ik ervaar dat Hij mij daar de ruimte voor geeft.
Al geloof ik zeker wel dat Hij (vergeef me als dit een beetje oneerbiedig klinkt) hoofdschuddend naar beneden kijkt en zegt: meisje, meisje, (ik geloof dat ik in Gods ogen altijd Zijn meisje zal zijn) wat maak jij het jezelf weer onnodig moeilijk.
En als ik dan door de worsteling heen ben en Zijn wil heb aangenomen,dan is daar Zijn hand om mij verder te leiden.
Als de schrijfster dan ook de vraag stelt over wat het voor mij betekent dat de Bijbel mij een tempel van Gods Geest noemt, dan denk ik dat dit weten ten grondslag ligt aan het willen stoppen met roken eertijds, en nu met het anders willen leren omgaan met eten en snoepen.
Wat mij ooit schokte, en misschien klinkt dit nog oneerbiediger, maar ooit, toen er gesproken werd over dat ons lichaam de tempel is van de Heilige Geest, kreeg ik het beeld voor ogen van een proestende, in rook gehulde Geest van God in mij, en ik vond het verschrikkelijk.
En dat is wat ook nu weer meespeelt, alleen nu dan met mijn gewicht.

Ik weet wie ik ben in Hem.
Ik weet hoe kostbaar en geliefd ik ben, hoe waardevol.
Maar ik besef ook dat ik Hem verdriet doe door verkeerd om te gaan met vermoeidheid –eten; met stress –eten; met pijn en verdriet –eten …
Juist omdat ik me zo geliefd weet, en dit besef steeds dieper wordt, wil ik ook heiliger leven; verlang ik ernaar dat mijn leven heiliger wordt; meer en meer tot Zijn eer.
En met regelmaat zijn daarin de woorden van Paulus mijn woorden –het goede dat ik doen wil, dat doe ik niet, maar het kwade dat ik niet wil …  ik ellendig mens … maar … Gode zij dank door onze Here Jezus Christus … (>> Rom. 7)
Maar dat is niet erg, zolang ik maar leer en groei, en niet blijf steken.

‘Het zelfbeeld dat we koesteren, bepaalt in wezen wat we worden.’

Maxwell Maltz

(Citaat uit dit hoofdstukje)

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niet van waarde bent.
Je bent de kostbare parel,
door de Allerhoogste gekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niemand bent.
Zijn ogen zijn op jou gericht;
geen ogenblik zijn ze van jou afgewend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je voor niemand tot betekenis bent.
Hij ziet het kleinste wat je doet of hebt gedaan;
alles, ja, echt alles, is bij Hem bekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar....’
haal toch jezelf niet zo naar beneden.
Je bent duur gekocht en betaald,
voor jou heeft Hij zo geleden.

Zeg niet: ‘ik ben maar ….’
Je bent namelijk een Koningskind!
Waardevol en hooggeschat,
door de Vader zeer bemind.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof  je niets kan.
Ook voor jouw leven
heeft Hij Zijn plan.