Even van me afschrijven ...

Telkens als ik bij mijn aanrecht sta, valt mijn oog op het lijstje met mijn One-Word ‘Focus’ en word ik er aan herinnert dat mijn focus de laatste maand wel heel erg is verschoven.
Mijn allereerste focus blijft ’s morgens mijn tijd met de Heer, maar de rest van mijn focus is verschoven van de gewone dagelijkse bezigheden en schrijven, naar het op orde maken van ons huis.
Je zou het bijna de grote schoonmaak kunnen noemen, zoals men dat vroeger gewend was, ware het niet dat alles waar we nu mee bezig zijn erop gericht is om eventueel ons huis te verkopen.
Er is(was) veel werk blijven liggen door de moeilijke jaren die achter ons liggen en de ziekte van mijn man, maar nu ook hij weer een beetje opgekrabbeld is en weer een beetje uit de voeten kan, zetten we samen de schouders eronder en hebben we een mooi begin gemaakt, en onze oudste zoon helpt ons iedere week een dagje met de dingen die wij niet kunnen.

Daarnaast hadden er een paar kinders niet genoeg bergruimte voor hun spullen, en zo bleven hun spullen achter in ons huis, terwijl zij eruit gingen.
Inmiddels hebben drie van de twee genoeg ruimte, dus …

Aankomende donderdag is het alweer twee weken geleden dat de makelaar even bij ons was voor een gesprekje, het is immers al wel weer heel lang geleden dat we ons vorige huis hebben verkocht en dit gekocht.

Het resultaat van dit gesprekje was dat ons huis diezelfde week nog in de stille verkoop is gegaan.

Zo kunnen we rustig de boel op orde maken en als de iemand komt voor een huis als dit van ons dan …
We hebben dus helemaal geen haast; we wonen hier ook gewoon heerlijk en heel diep van binnen zou ik eigenlijk alleen weg willen als ik dit huis en deze plek en omgeving mee kon nemen, zo fijn is dit plekje waar we nu wonen.
Dat we hier toch misschien weg willen, heeft oa. te maken met het feit dat niets ons nog bindt aan onze woonplaats.

De zaak die we hier hadden hebben we weg moeten doen, we zin van kerkelijke gemeente veranderd en onze nieuwe gemeente is dicht bij de plaats waar mijn man werkt, en hoewel de lichamelijke conditie van mijn man verbeterd is, toch zou het voor hem ook fijn zijn om niet iedere dag meer heen en weer te hoeven rijden, vooral niet omdat het vele malen drukker is geworden op de weg dan vroeger.

Daarnaast, en dat is denk ik de het belangrijkste waarom wij deze stap zetten, heeft God mij losgemaakt van deze plaats en alles wat daar bij hoort.
Ik ben nogal honkvast, houd niet zo van veranderingen en heb altijd gezegd dat ik Barneveld nooit zou verlaten.

Vanaf de eerste dag dat ik voet zette in dit dorp, voelde ik me zo thuis, dat ik nooit meer weg wilde.
Maar ja, ik heb in mijn leven al heel vaak het woordje ‘nooit’ gebruikt en ik denk dat deze ‘nooit’ de laatste is die nog weggewerkt moest worden.
Het is al lange tijd geleden dat ik er achter kwam dat ik het woordje ‘nooit’ maar niet meer moest gebruiken, en deze was de laatste die nog over was.
En nu, nu onze zaak weg is, onze kerkelijke gemeente elders is geworden, heb ik ervaren dat met het wegvallen van deze dingen, en nog enkele andere dingen, ik los ben van deze plaats en dat het goed is als God zegt ‘in deze plaats heb Ik een ander huis voor je’.
Wie had dit ooit gedacht; ik in ieder geval niet (en velen met mij niet).
Maar Gods wegen zijn wonderlijk, en in alles ervaar ik Zijn liefdevolle zorg.

Als Hij iets van ons wilt, dan kunnen we er ook op vertrouwen dat Hij ons er klaar voor maakt in elk opzicht.
Nu rijd ik regelmatig door ons dorp met het gevoel dat dit niet meer echt mijn thuis is, en dat had ik nooit verwacht.

Ik merk dit ook doordat de eerste bezichtiging al is geweest.
Wat een schrik was dat even, zo snel; maar wat was het ook goed, zowel voor onze dochter als voor mij.
Vast even laten zien en voelen dat het nu echt is en niet iets dat ver van ons bed is.
We hebben niet het idee dat het iets wordt, maar dat doet er nu even ook niet toe.
We verkeren natuurlijk ook in de meest prachtige positie die je maar als verkoper kunt wensen.

Niet weg hoeven, maar als er een mooi bod komt …
En we geloven en vertrouwen hierin ook op Gods leiding, op Zijn tijdstip, en op een nieuwe plek waar Hij ons hebben wilt.
Zo was het met dit huis, en zo zal het ook met  een volgend huis zijn.

Het is ook om deze reden dat er van schrijven dan ook niet zoveel terecht kom.
De werkzaamheden in huis kosten me lichamelijk zoveel, dat ik regelmatig te moe ben en te veel pijn heb om nog te kunnen denken, laat staan te schrijven.
Toch ben ik erg dankbaar, want het lukt toch allemaal maar wel en er volgen geen heftige ontstekingen zoals vroeger.

En zo zit hier een beetje uitgeteld maar voldaan persoon achter haar laptop om toch even alles een beetje van zich af te schrijven; vol als ik ben van alles wat er de afgelopen maand speelde en nu speelt.
Deze week doe ik wel een pas op de plaats, even niets extra’s, daar ik vanavond ook een Vrouwenavond heb in Katwijk met Caroline van de Vate en Martine lage.
Dit vergt lichamelijk ook veel van mij (en geestelijk toch ook wel wat), dus is het ook goed om nu even de boel de boel te laten, zodat ik me in alle rust hierop kan voorbereiden.
Dus mocht je dit lezen en in de buurt van Katwijk wonen, wees van harte welkom!
(>> Vrouwencafe Dorpskerk Katwijk – klein stukje naar beneden scrollen)

In dit alles ben ik ook heel dankbaar voor mijn One-Word ‘Focus’.
Met regelmaat word ik bij ‘mijn’ woord bepaald en ik merk dat het mij helpt om mijn prioriteiten goed te stellen; om bijvoorbeeld eerst op een rijtje te zetten wat voor dat moment, die dag, die week, belangrijk is.
Voor nu was het dan ook voor mij even belangrijk om dit van me af te schrijven.

Met het schrijven raak ik dingen kwijt, en komt er weer nieuwe ruimte.

Vol verwachting ziet

mijn hart vertrouwend uit

naar het plan van de Heer
met ons leven.

Ik vind het spannend
maar zie ook uit naar 

de nieuwe dingen die

de Heer gaat doen en geven.