dinsdag 3 september 2019

Over een nieuw hoofdstuk, moed, en een heel ander leven ...

Terugblik ...
'Vandaag is het 1 januari.
Een nieuw jaar ligt als een onbeschreven bladzijde voor ons.
Het citaat van Max Lucado uit mijn agenda voor dit jaar laat mij weten dat God ons niet heeft gemaakt om een leven te leven vol verstikkende angst of zorgen die hoofdpijn veroorzaken, maar dat Hij een nieuw hoofdstuk voor ons in gedachten heeft en dat Hij niet kan wachten met het beginnen om te schrijven.
En soms vraagt dat van ons een behoorlijk portie moed.'


Het is inmiddels september als ik weer achter mijn laptop kruip en het schrijven weer wat wil proberen op te pakken.
Schrijven vraag rust, tijd en ruimte, en dat is nu net iets wat ik bijna niet meer heb, op een enkel uurtje na.


Mijn laatste schrijven op 'Quality Time' ging over >> 'Moed'.
Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit nadenken en schrijven over Moed zelf zo nodig zou hebben, dat het zo persoonlijk zou worden, dat er zoveel moed van mij gevraagd zou worden.
Het gedichtje zie ik dagelijks voorbijkomen als ik mijn laptop opstart om even mij mail te checken en eventueel te beantwoorden als ik er nog puf voor heb.
Lezen doe ik het gedichtje niet altijd meer bewust, maar ik weet wat er staat, als ook de teksten waaruit het voortkomt.
Ik heb het nodig om alles aan te kunnen, om alles vol te houden.
Ik heb het nodig om te weten dat ik het aankan en vol zal houden door Zijn kracht, doordat Hij er is, mij ondersteunt en helpt.
Ik heb het nodig om moedig te blijven en alles recht in de ogen te kijken zonder bevreesd te zijn, of door mijn vrees in Jezus 'Naam het zwijgen op te leggen.

Een nieuw hoofdstuk ...
Een behoorlijk portie moed ...

Ja, een nieuw hoofdstuk en een behoorlijk portie moed, dat kun je wel zeggen, want wat is mijn/ons leven drastisch veranderd.
Inmiddels zorg ik namelijk alweer ruim anderhalve maand fulltime voor onze kleindochter van bijna twee (november).
En voor hoe lang?
Dat weten we niet; één jaar, langer ..., wie zal het zeggen.


Hoe triest dat dingen soms zo verkeerd lopen.
Relaties die stuk gaan, persoonlijke problemen die niet even één, twee, drie zijn opgelost, of op te lossen; verkeerde keuzes met verstrekkende gevolgen; niet gehoord of serieus genomen worden door de hulpverlening met alle gevolgen weer van dien.
Ach, waarschuwingen genoeg, en toch ...
Vaak genoeg om hulp gevraagd, geroepen, en toch ...

En nu ...
Nu woont een klein lief meisje van bijna twee niet meer bij haar papa en mama maar bij haar oma en opa en voor hoelang weet niemand.
En als ze weer naar huis mag, dan zal ook dat nooit meer zijn zoals ze het kende.


Mijn dagen zijn weer gevuld met luiers, een vloer vol speelgoed, babygebrabbel, oudHollandse kinderliedjes afgewisseld met de liedjes van Jan Visser, en binnenkort mag ik ook weer naar het consultatiebureau.
's Ochtends word ik begroet door een stralend kind, dat bijna iedere dag lachend begint, maar waar tegelijk ook een koppie op staat als ze iets niet mag of haar niet zint.
Ze is dol op eten, en slaapt heerlijk!
De grootste zegen vind ik dat, ook al wordt ze om half zeven/kwart voor zeven wakker, ze er niet eerder uit hoeft (en zelfs wil) dan een uur of half acht, en als het kwart voor acht wordt is het ook helemaal geen rampt.
En dat betekent voor mij dat ik mijn dag gewoon met de Heer kan blijven beginnen!
O ja, ik moet daarvoor wel mijn wekker op 6.20 uur zetten maar dat is niet erg.
Want wat heb ik dit juist hard nodig om alles aan te kunnen, Zijn kracht in mijn zwakheid!
Wat een zegen! en wat ben ik Hem hier dankbaar voor!

Al mijn taken heb ik neergelegd voor onbepaalde tijd.
Sommige dingen zal ik misschien weer op kunnen pakken als ze naar de peuterspeelzaal gaat, en andere dingen ..., ach, dat zie ik wel met de tijd.
Een kinderleven is altijd belangrijker dan welke taak dan ook.
En zingen, ach, dat kan en doe ik nog steeds iedere dag, alleen andere liederen 😊
Maar ik denk dat zelfs elk kinderliedje, christelijk of niet, een lofgezang is voor Hem.

Voor de rest is het wennen aan mijn nieuwe leven, aan mijn nieuwe dagbesteding en dagindeling, al gaat dat nu het weer wat kouder wordt een stuk beter.
Wel ben ik 's avonds vaak nog behoorlijk moe, wat dat betreft voel ik wel dat ik geen twintig meer ben.
Maar doordat ik beter slaap nu het koeler wordt, gaat het overdag ook beter, en komt de zin om ook nog wat anders te doen ook weer terug.
Heel blij dus dat de zomer nagenoeg voorbij is.

Moeilijk vind ik mijn positie wel.
Ik ben moeder van, maar ook oma en pleegmoeder.
Ik moet neutraal zijn, maar ook mijn kleinkind voor mijn eigen kind plaatsen, en dat doet soms behoorlijk zeer.
Ik kan wel zeggen dat mijn hart de afgelopen maanden voor mijn gevoel meerdere keren is gebroken, ja, uiteengescheurd.
En hoewel ik weet dat het goed is, en voor 'het goede doel', het doet geen afbreuk aan de pijn.
Hetzelfde geldt voor mijn dochter.

Het onderstaand plaatje wat ze me stuurde zegt genoeg ...
Het deed met het gedichtje eronder schrijven.
Twee moederharten, beiden soms gebroken, om gemis, of om de pijn van de ander ...


Gebroken moederharten;
gebroken door 
diep verdriet en pijn.
Van gemis, maar ook
van er niet voor jou
kunnen, of mogen zijn.


Tranen stromen in groten getale
naar beneden als jij ze niet ziet.
En als je kijkt zijn ze verborgen,
want ik wil jou geen pijn doen, of verdriet.
Je snapt er immers niets van,
je bent nog maar zo klein.
Mijn hart is gebroken
door zo van jou gescheiden te zijn.

Tranen stromen in groten getale
naar beneden om jouw verdriet.
Mijn hart breekt bij het zien
van jouw tranen, en (soms stil) verdriet.
Maar tegelijk ben ik trots op je,
zoals je nu je wegen gaat.
En ook al geloof jij het (nog) niet,
ik weet dat God bij elke stap naast je staat.


Gebroken moederharten;
Gebroken door 
diep verdriet en pijn.
Van gemis, maar ook
van er niet voor jou
kunnen, of mogen zijn.











10 opmerkingen:

  1. Wat intens verdrietig allemaal.
    Ik wens je heel veel kracht,liefde wijsheid en geduld. Hij omgeeft je van achteren en van voren en legt Zijn hand op jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O, wat erg. Wat zouden we moeten zonder onze God, die ons helpt en troost.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Aan de ene kant is het inderdaad heel erg, Aritha, maar aan de andere kant gebeuren er nu ook veel mooie en waardevolle dingen.
      En met Zijn hulp en troost komen we ook hier door heen.
      Hij doet alles meewerken ten goede!

      Verwijderen
  3. veel sterkte en Gods nabijheid gewenst in deze omstandigheden, voor jullie allemaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ach Rita, Ik lees het nu...Nu begrijp ik wat de omstandigheden zijn waarin je op je laatste blog op doelt. Wat mooi dat je er voor de kleine meid mag zijn. Maar ook de moeder van--is jouw kind. Dat maakt het allemaal ingewikkeld. Ik hoop en bid dat je van pleegmoeder ook weer gewoon moeder zal kunnen zijn. Wie weet want God zorgt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar ga ik ook voor, Anne, met de tijd weer gewoon alleen oma en moeder zijn.
      In Zijn handen!
      Voor nu zijn we allemaal erg dankbaar dat ze hier bij ons mag zijn en niet naar een pleegegzin hoefde.
      God zorgt!

      Verwijderen
  5. Toen ik je blog "In Zijn hand" las ben ik even gaan terug zoeken, meis wat een herkenning in verdriet en zorg om kind en kleinkind. Ook al heb ik niet de zorg voor ons kleinkind, de hele situatie kan je enorm bezig houden.
    Wat bijzonder dat jullie dit op kunnen en willen brengen, ik word daar stil van.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel, voor je lieve reactie, Daniëlle.
      We kunnen het ook alleen samen met Hem.
      (en ik ben er van overtuigt dat Hij ook het willen bewerkt😊)

      Verwijderen