Waarom?
Eigenlijk weet ik het niet precies, en aan de andere kant ook weer wel.
Mijn hart wordt geraakt door de boodschap die erin zit en mee mij neemt naar boven in een gebed om vergeving, van berouw; een gebed dat Hij Zijn plan met mijn leven zal volvoeren, mij op mijn bestemming brengt, op de plaats waar ik Hem het beste kan dienen.
Niet mijn wil, niet mijn inzichten, maar Zijn wil, vertrouwen op Zijn woord, op Hem.
Vreugde met de personen in het boek die vanuit de hemel neerkijken op en zich verheugen over de vele levens die zich overgeven aan Hem.
...
Ja, ik weet het, het is allemaal fictie en niemand weet hoe of wat, etc. etc., maar weet je, dat doet er voor mij allemaal niet toe.
Als ik lees dan kan het gebeuren dat ik word mee getrokken de in de wereld van het boek.
Dan is de vreugde mijn vreugde, het verdriet, mijn verdriet.
Ik kan het niet helpen, niet veranderen, het is nu eenmaal zo.
Intense vreugde kan zich daardoor van mij meester maken en mijn hart vullen.
Lessen die erin liggen mij aansporen en een nieuwe boost geven om (opnieuw) mijn schouders ergens onder te zetten.
Verdriet doen niet alleen de tranen in mijn ogen springen, maar brengt mij zelfs zelfs tot hartstochtelijk huilen.
Ik kan daardoor ook echt niet alles lezen.
Soms is het lastig, soms voel ik me een beetje dwaas.
Maar ik ben die ik ben.
Met weemoed leg ik het boek terug op mijn boekenplank.
Nog eenmaal gaat mijn hand langs de rug van het boek; eens, eens zal ik het weer lezen, en er opnieuw door bemoedigd worden, aangevuurd, om nog dichter met Hem te leven, nog meer Zijn woord in te drinken en trachten zoveel mogelijk vast te houden.
Soms is een boek mooi, soms is een boek geweldig, soms is een boek meer dan er woorden voor te vinden zijn.
En dit is er één van.
Vandaag en morgen zo wie zo nog even geen ander boek.
Even vasthouden, even blijven hangen in de sfeer van met een blij en dankbaar hart dat vol is van liefde voor Hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten