Alles even op een lager pitje

Het is toch wat, al bijna twee weken geleden dat ik op deze blog iets schreef over de Reading Challenge.
Mijn enthousiasme over de Reading Challenge is beslist niet minder, noch  om iets te schrijven over wat dan ook, maar de problemen met mijn voet gaven me wel dermate last, dat schrijven niet echt lukte.
Het zitten achter mijn bureau lukte gewoon niet goed, en soms was de pijn ook zodanig, dat concentreren ook een probleem was.
Inmiddels heb ik een poef onder mijn bureau staan, waar mijn pootje op kan rusten, hierdoor hangt mijn voet niet meer naar beneden en wordt dus minder dik.
De pijnstillers/ontstekingsremmers, die ik inmiddels van de dokter heb gekregen zorgen ervoor dat ik nogal slaperig wordt, wat ook niet echt bevorderlijk is met schrijven.
Alles dus maar even op een laag pitje, zelfs het lezen, want o, wat heb ik soms een moeite om mijn ogen open te houden.
Maar goed, als de medicijnen nu maar hun werk gaan doen en de ontsteking in mijn hiel verdwijnt, dan haal ik later alles wel weer in.

Vanmorgen ben ik daardoor ook maar een keer niet naar de kerk geweest.
Laarzen/schoenen aan is niet het meest plezierige momenteel als je zit (lopen gaat nog voor korte tijd) en met mijn nogal slaperige koppie is het ook niet alles om dan zo in de kerk te moeten zitten.
Ik koos er dus voor om op mijn kamertje in mijn luie stoel een preek te luisteren.
Na wat zoekwerk (als je moet kiezen uit preken is dat soms knap lastig) koos ik op Heart Cry voor een preek van Aad van de Sande over 'Moedeloosheid'.
Niet dat ik moedeloos ben, in het geheel niet, maar ik kon eigenlijk niet kiezen uit de hoeveelheid toespraken die er overal te vinden zijn en ik hoopte met deze toespraak misschien iets te ontvangen, waarmee ik een ander weer zou kunnen bemoedigen.

Aad van de Sande als spreker was wel een weloverwogen keuze, daar ik hem (en zijn eerste vrouw) ken van klein meisje af aan uit de kinderkampen van de N.C.G. B.
De laatste keer dat ik hem gezien en gesproken heb, was met de begrafenis van zijn eerste vrouw, Coby.
De meest zachtmoedigste vrouw die ik ooit heb gekend.
Twee mensen die van onvoorstelbare grote waarde zijn geweest voor mijn geloofsleven en voor mij als persoon.
Hoewel ik hem allang niet meer heb gehoord, blijkt zijn stem en zijn manier van spreken onveranderd.
Als ik mijn ogen sluit, is het even alsof de tijd stil heeft gestaan en ik vraag mezelf af, waarom ik niet gewoon eerder via mijn laptop naar preken/toespraken van hem heb geluisterd.

Met mijn ogen dicht(och, wat zijn die oogleden toch zwaar ...)en heerlijk geïnstalleerd in mijn luie stoel met mijn voetje omhoog op mijn bureaustoel luister ik naar deze bekende stem en drink als vanouds zijn woorden in.
De voorbeelden die hij geeft, liggen mij na aan het hart.
Het zijn mensen uit de Bijbel die mij bemoedigden door hun moedeloosheid, door de herkenning die ik vond en door de manier waarop God met hen omging.
Een bemoedigend en leerzaam woord, of je nu moedeloos bent of niet.

Bijzonder vond ik het moment waarop hij een uitspraak van iemand aanhaalde (helaas noemde hij geen naam) die ging over 'sterven aan jezelf'.
Afgelopen week ben ik met mijn Stille Tijd hiermee bezig geweest (Zie: Quality Time - Week 6 - Leef en sterf - allebei tegelijk) en ik vond het dan ook heel bijzonder dat dit ook hier naar mij toe kwam.
Ik heb de toespraak even teruggespoeld en al aan-/uitzettend opgeschreven wat hij zei.

'Iemand die sterft, terwijl hij sterft aan zijn eigen ik, sterft niet als hij moet sterven.'

Aad ging er niet verder op in, maar gaf deze uitspraak mee om over na te denken.
En het is ook echt een doordenker, waar onze Hoop en Troost in liggen.
Nu moeilijk en pijnlijk, maar straks ...

Als de toespraak is afgelopen en ik mijn laptop dicht doe, is er een diepe vrede en een stille vreugde in mijn hart.

I feel Jesus,

I feel His love and strengh.

I feel Jesus, 

my soul's been lifted Up.