Er zijn heel wat dingen gebeurd en veranderd, waardoor ik niet alleen weinig tot geen inspiratie had, maar ook geen behoefte om te schrijven.
Dat laatste was ook wel een vreemde gewaarwording, geen behoefte om te schrijven, maar ja, soms kun je gewoon druk zijn met andere dingen.
Wel plaatste ik trouw elke dag mijn fotootje op mijn DankbaarheidsBlog 'Ogen die zien', al merkte ik wel dat, doordat ik daar iedere dag wat plaatste, er ook minder ruimte was voor dit Blog.
Het was heel bijzonder om te doen, om hier mee bezig te zijn, en ik heb er niet alleen van geleerd, maar ben er ook door gezegend.
Ik hoop echt iets van dit afgelopen jaar te kunnen vasthouden, iets van dit vertragen en het zien van de zegeningen die God iedere dag geeft.
Of er nu weer meer van schrijven kom, weet ik niet.
Aan de ene kant verlang ik er wel weer naar, maar er ligt hier in huis ook veel werk op me te wachten.
Onze jongste zoon is deze zomer op zichzelf gaan wonen waardoor de zolder nu helemaal leeg is van kinderen maar nog niet van spullen.
Er valt heel wat uit te zoeken en op te ruimen.
Ik was hier al mee begonnen afgelopen zomer, maar door een vervelende valpartij in onze vakantie ben ik al een paar maanden uit de roulatie.
Inmiddels krabbel ik wel weer op, maar mijn lijf heeft zo'n douw gehad, dat het nog wel even duur voor ik weer zo herstelt ben als toen.
Maar goed, we zullen zien.
Het huis heeft in ieder geval wel prioriteit, daar we misschien zelfs willen verhuizen met de tijd, dus ...
Voor nu is het in ieder geval nog rustig aan doen en opbouwen, en er voor waken dat mijn frustraties niet de overhand krijgen.
Vorige week was dat namelijk zo, en ik had daardoor gewoon een slechte week.
Het is ook frustrerend als je weer van voor af aan moet beginnen met opbouwen om ook maar de gewone huishoudelijke dingen te kunnen doen.
Ik was het echt even zat, was boos en had eigenlijk ook een aardig portie zelfmedelijden.
Zaterdags was weer de maandelijkse VrouwenOchtend in Vaassen waar ik regelmatig naar toe ga met een paar andere vrouwen en daar werd ik terechtgewezen en bemoedigd door iets dat ikzelf eens had geschreven, en wat nu door iemand werd gebruikt als korte overdenking voor deze ochtend naast de getuigenissen die zouden worden gegeven.
(>> 'Je kunt het!')
Ik werd tot diep in mijn hart geraakt.
Het was een liefdevolle terechtwijzing en aansporing van mijn hemelse Vader om mijn hoofd op te richten; om niet meer op mezelf en de omstandigheden te zien, maar op Hem.
Ja, als pijn je metgezel is bij alles wat je doet, dan is het niet altijd even makkelijk om de moed niet te verliezen.
Pijn kan je zo leegzuigen, zo verschrikkelijk moe maken, dat je alleen nog maar een potje wil janken.
Doordat het zo goed ging, was ik vergeten hoe het was en liet ik mij meeslepen in wat ik voelde en in wat ik niet meer kon.
Wat is het dan toch fantastisch om zo'n liefdevolle Vader te hebben die je daar op wijst, genadiglijk vergeeft en je vervolgens bij de hand neemt om verder te gaan op de juiste weg.
'Wees waakzaam', zegt Petrus in 1 Petrus 5:8, 'Wees nuchter en waakzaam! Uw tegenstander, de duivel, loopt rond als een brullende leeuw, op zoek naar iemand die hij kan verslinden.’
en dat als ik iets niet goed doe,
U mij niet de rug toekeert,
maar mij liefdevol vergeeft.
Dank U, lieve Vader,
dank U, voor de bemoediging,
voor het hernieuwde perspectief,
en dat U me opnieuw liet weten:
'Mijn kind, Ik weet overal van.'
Dank U, lieve Vader,
dank U, voor zoveel liefde,
dank U, voor zoveel trouw!
Dank U, voor de diepe vrede
die in mijn hart is herleeft.
Dat laatste was ook wel een vreemde gewaarwording, geen behoefte om te schrijven, maar ja, soms kun je gewoon druk zijn met andere dingen.
Wel plaatste ik trouw elke dag mijn fotootje op mijn DankbaarheidsBlog 'Ogen die zien', al merkte ik wel dat, doordat ik daar iedere dag wat plaatste, er ook minder ruimte was voor dit Blog.
Het was heel bijzonder om te doen, om hier mee bezig te zijn, en ik heb er niet alleen van geleerd, maar ben er ook door gezegend.
Ik hoop echt iets van dit afgelopen jaar te kunnen vasthouden, iets van dit vertragen en het zien van de zegeningen die God iedere dag geeft.
Of er nu weer meer van schrijven kom, weet ik niet.
Aan de ene kant verlang ik er wel weer naar, maar er ligt hier in huis ook veel werk op me te wachten.
Onze jongste zoon is deze zomer op zichzelf gaan wonen waardoor de zolder nu helemaal leeg is van kinderen maar nog niet van spullen.
Er valt heel wat uit te zoeken en op te ruimen.
Ik was hier al mee begonnen afgelopen zomer, maar door een vervelende valpartij in onze vakantie ben ik al een paar maanden uit de roulatie.
Inmiddels krabbel ik wel weer op, maar mijn lijf heeft zo'n douw gehad, dat het nog wel even duur voor ik weer zo herstelt ben als toen.
Maar goed, we zullen zien.
Het huis heeft in ieder geval wel prioriteit, daar we misschien zelfs willen verhuizen met de tijd, dus ...
Voor nu is het in ieder geval nog rustig aan doen en opbouwen, en er voor waken dat mijn frustraties niet de overhand krijgen.
Vorige week was dat namelijk zo, en ik had daardoor gewoon een slechte week.
Het is ook frustrerend als je weer van voor af aan moet beginnen met opbouwen om ook maar de gewone huishoudelijke dingen te kunnen doen.
Ik was het echt even zat, was boos en had eigenlijk ook een aardig portie zelfmedelijden.
Zaterdags was weer de maandelijkse VrouwenOchtend in Vaassen waar ik regelmatig naar toe ga met een paar andere vrouwen en daar werd ik terechtgewezen en bemoedigd door iets dat ikzelf eens had geschreven, en wat nu door iemand werd gebruikt als korte overdenking voor deze ochtend naast de getuigenissen die zouden worden gegeven.
(>> 'Je kunt het!')
Ik werd tot diep in mijn hart geraakt.
Het was een liefdevolle terechtwijzing en aansporing van mijn hemelse Vader om mijn hoofd op te richten; om niet meer op mezelf en de omstandigheden te zien, maar op Hem.
Ja, als pijn je metgezel is bij alles wat je doet, dan is het niet altijd even makkelijk om de moed niet te verliezen.
Pijn kan je zo leegzuigen, zo verschrikkelijk moe maken, dat je alleen nog maar een potje wil janken.
Doordat het zo goed ging, was ik vergeten hoe het was en liet ik mij meeslepen in wat ik voelde en in wat ik niet meer kon.
Wat is het dan toch fantastisch om zo'n liefdevolle Vader te hebben die je daar op wijst, genadiglijk vergeeft en je vervolgens bij de hand neemt om verder te gaan op de juiste weg.
'Wees waakzaam', zegt Petrus in 1 Petrus 5:8, 'Wees nuchter en waakzaam! Uw tegenstander, de duivel, loopt rond als een brullende leeuw, op zoek naar iemand die hij kan verslinden.’
Een wijs en waar woord voor ons allemaal.
Dank U, lieve Vader,
dank U, dat U er altijd bent,en dat als ik iets niet goed doe,
U mij niet de rug toekeert,
maar mij liefdevol vergeeft.
Dank U, lieve Vader,
dank U, voor Uw liefdevolle zorg,
voor terechtwijzing waar nodig,
maar ook voor Uw ondersteuning
zodat ik verder kan.
Dank U, lieve Vader,
dank U, voor de bemoediging,
voor het hernieuwde perspectief,
en dat U me opnieuw liet weten:
'Mijn kind, Ik weet overal van.'
Dank U, lieve Vader,
dank U, voor zoveel liefde,
dank U, voor zoveel trouw!
Dank U, voor de diepe vrede
die in mijn hart is herleeft.
Wat erg dat je gevallen bent!
BeantwoordenVerwijderen