Terugblik op 2022 ...

Hoe anders kunnen dingen lopen, hoe anders kunnen dingen gaan, het laat mij opnieuw de waarheid zien van het spreekwoord ‘De mens wikt, maar God beschikt’.
We kunnen als mens allerlei plannen hebben of maken, van alles willen en verlangen, maar uiteindelijk hebben we niet zelf de dingen in eigen hand, ook al denken we misschien van wel.

Zwaar en bewogen jaar …
Het afgelopen jaar was een zwaar en bewogen jaar met opnieuw vele veranderingen.
De echtscheiding van één van onze kinderen, het weer in huis krijgen van een -nu volwassen zoon met daarbij ook om het weekend kleinkinderen die komen.
Zijn ziekzijn met alles dat er bij kwam, en nog steeds komt.
Zoals o.a. de enorme impact van bij thuiskomst van boodschappen doen een enorm bons horen en hem vervolgens aantreffen met een epileptisch insult.
De ziekenhuisopname die daarop volgt met een tweede insult.
De consequenties van deze dingen, die niet alleen invloed hebben op zijn leven, maar ook op die van mij, omdat hij weer thuis woont.
Het opnieuw geconfronteerd worden met klaplongen nadat ze jaren zijn weggeweest maar er ineens weer waren als gevolg van een zware longontsteking; de ziekenhuisopnames die daar weer het gevolg van waren, als ook opnieuw een operatie en vervolgens het herstel.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo vaak heen en weer gereden ben naar het ziekenhuis als de afgelopen maanden.
En dit terwijl we nog herstellende waren van corona die ons vlak daarvoor had gevloerd en ons voor lange tijd van onze energie beroofde.
Wat alles extra zwaar maakte, was wel het feit dat het één het ander opvolgde, dat er weinig tot geen ademruimte tussen door was.
En schrijven …, tja, dat is dan één van de eerste dingen die er bij alles als eerste inschiet, want dat lukt dan gewoon helemaal niet.

OneWord – Standhouden …
En nu, nu het einde van het jaar nadert, begint het langzaamaan weer te kriebelen.
Maar ik kan niet, alsof er niets is gebeurd, zomaar verder gaan waar ik gebleven was, daarvoor is er teveel gebeurd, teveel veranderd, als ook het feit dat we nog lang niet door alles heen zijn.
En zo kruip ik achter mijn laptop om voor mezelf een soort van orde te scheppen in de wirwar van al mijn gedachten met deze terugblik.
Een terugblik, die mij dan ook -het kan niet anders, terugbrengt bij mijn OneWord voor dit jaar: ‘Standhouden’.
Ik herlees mijn >>‘Blogje’<< hierover en het gedichtje dat ik erbij geschreven heb, en zoals wel vaker gebeurd, raken de geschreven woorden mij zelf.

Het citaat van Corrie ten Boom over ‘Groeien’ was dit jaar veel minder op de voorgrond dan ik had gedacht dat het nog zou zijn, veel meer impact kregen de woorden van Psalm 84:6-8.
'Welzalig de mens van wie de kracht in U is – in hun hart zijn de gebaande wegen. Gaan zij door het dal van de moerbeibomen, dan maken zij God tot hun bron; ook zal de regen hen overvloedig bedekken. Zij gaan voort van kracht tot kracht, zij zullen verschijnen voor God in Sion.'
Met name de woorden ‘Zij gaan voort van kracht tot kracht’ zijn afgelopen jaar met mij meegereisd.
(Ik dacht dat ik hierover al eens het één en ander had geschreven, maar ik kan het niet terugvinden, dus het kan ook zijn dat ik alleen voor mezelf er iets over heb opgeschreven, en gebruikt heb op de GebedsOchtend voor de Vervolgde Vrouwen, dat ligt me namelijk wel bij.)
Ik bedenk me nu dan ook dat het eigenlijk wel heel mooi is om hier een blogje aan te wijden, dus ik ga er nu niet te veel op in.
Het komt er in ieder geval in het kort op neer dat we gedurende de dag steeds onze kracht bij Hem zoeken door even een Bijbeltekst te lezen, een lied te zingen, een kort gebed te doen, of iets dergelijks.
Voor mij was het de afgelopen maanden met name drie tot vier keer per dag, soms vaker als het heel moeilijk was, een tekst te pakken uit het ‘medicijnbekertje’ dat op mijn bureau staat.
Dit was mijn 'medicijn' om voort te kunnen gaan ‘van kracht tot kracht’ tot de dag van vandaag, en tot …  

Dankbaar voor tranen …
Tegelijkertijd hebben ook de vele vele tranen die ik heb gehuild bijgedragen tot dit kunnen standhouden en nog staande zijn.
Soms hoor ik wel eens mensen zeggen dat ze nooit, of bijna niet huilen, alsof dat een teken van kracht en sterk-zijn is.
Persoonlijk ben ik de Heere heel erg dankbaar dat Hij ons gemaakt heeft met traanbuisjes die tranen produceren.
En ik durf te zeggen dat een gedeelte van mijn kracht ligt in mijn vergoten tranen, simpelweg omdat met iedere traan die ik huil een stuk spanning en stress uit mijn lichaam kan wegvloeien, waardoor ik er met alles dat al in ons gezin is gebeurd, nooit aan onderdoor ben gegaan.
Ja, ik heb soms heel diep gezeten, getwijfeld aan God, aan mijn leven, aan mijn persoon, aan wie ik ben en hoe ik de dingen gedaan heb, en aan van alles en nog wat, maar de vele tranen die vloeiden, brachten uiteindelijk steeds weer rust en ruimte.

'Tranen gehuild in Zijn nabijheid,
worden ingeruild voor Zijn troost en kracht.'

Mijn schild en kracht …
De laatste Bijbeltekst ‘Psalm 18:30,31’ die net boven de afbeelding met mijn OneWord staat in dat blogje, is de tekst die het hele jaar al op mijn aanrecht staat in een fotolijstje.
'Want met U ren ik door een legerbende, met mijn God spring ik over een muur. Gods weg is volmaakt, het woord van de HEERE is gelouterd, Hij is een schild voor allen die tot Hem de toevlucht nemen.'
Hij stond er, maar ik zag hem vaak niet eens terwijl ik de afwas deed.
In het begin van het jaar nog wel, maar gaandeweg werd ik te veel in beslag genomen door alles en slechts heel af en toe was dit woord even in beeld.
Echter kortgeleden kwamen deze verzen in een preek naar voren en werd ik weer stilgezet bij de woorden.
Nee, ik kan niet zeggen dat ik voor mijn gevoel nu door een legerbende ben gerend noch over een muur ben gesprongen met God, maar toch als ik terugdenk is dat toch wel hetgeen dat gebeurd is.
Oké, misschien niet bepaald gerend, maar er wel doorheen gekomen, en die muur … heb ik niet vele hordes toch genomen dit jaar, samen met Hem?
En heb ik niet keer op keer gemerkt dat Zijn Woord ‘Ja en Amen’ is, dat Hij werkelijk doet wat Hij beloofd?
Hoe vaak heb ik niet mijn toevlucht bij Hem gezocht, soms boos en vol vragen, soms vol twijfels en schaamte over mijzelf, om vervolgens altijd toch maar weer bij Hem te schuilen en uit te huilen.

One Word 2023 …
In de weken die achter mij liggen, raak ik maar niet de gedachte kwijt dat het woord van dit jaar ook mijn OneWord voor volgend jaar dient te zijn, als ook met opnieuw dezelfde Bijbeltekst.
En daar ik dit nog steeds zo ervaar, dit nog steeds zo binnenkomt in mijn gedachten, ga ik daarin mee en zo blijft dus het woord ‘Standhouden’ ook in 2023 mijn OneWord.

Het gedicht dat ik er vorig jaar bijschreef, raakt mij nog steeds, en is zo waar.
Echter voor nu, voor het komende jaar ervaar ik dat ik me nu moet beperken tot het laatste couplet.

Standhouden,
moedig en sterk zijn.
Volharden,
vasthouden,
vertrouwen!
Voortgaan van
kracht tot kracht.
Volhoudend,
gelovend in Uw
volmaakte plan.

‘Welnu dan, laten ook wij,
nu wij door zo’n menigte van getuigen omringd worden,
afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt.
En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt,
terwijl wij het oog gericht houden op Jezus,
de Leidsman en Voleinder van het geloof.
Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld,
het kruis verdragen en de schande veracht
en zit nu aan de rechterhand van de troon van God.
Want let toch scherp op Hem
Die zo’n tegenspraak van de zondaars tegen Zich heeft verdragen,
opdat u niet verzwakt en bezwijkt in uw zielen.’

Hebr. 12:1-3