Zo zit je in de auto op weg er naar toe, en voor je er erg in hebt, zit je alweer thuis op de bank.
Hoe goed is het daarom om nog eens even terug te kijken.
Aangezien het gister ook mijn trouwdag was (30 jaar; bijzonder niet waar) ben ik toen niet meer achter mijn laptopje gekropen zoals ik anders altijd doe.
Maar goed, het weekend was ook anders dan anders voor mij.
Het thema van deze conferentie was: ‘Onderweg’ en dus lag er dit keer op een ieders bed een knapzak met wat verkwikkingen voor onderweg en een Bijbeltekst op de voet die aan de knapzak vast zat.
De versnaperingen waren voor een ieder hetzelfde, maar de teksten verschillend.
Voor mij was dit een prachtige tekst uit Psalm 18 en wel vers 31, waar staat:
‘God is volmaakt,
de Heer kun je op Zijn woord vertrouwen;
een schild is Hij voor wie bij Hem schuilen.’
Wat een prachtig waar woord.
Och, er zijn vele momenten in mijn leven geweest dat ik het zo niet kon ervaren, maar waarvan ik achteraf zag, dat het weldegelijk waar is.
Dat God werkelijk te vertrouwen en een schild is.
Ik zorg altijd dat ik zo vroeg mogelijk op de conferentie ben, zodat ik voordat het programma begint, nog even tijd heb om hier mee bezig te zijn, eventueel wat te schrijven wat ik mij boven komt, of om gewoon even vast te genieten van de rust en het even voor een paar dagen niets hoeven te doen.
Terwijl ik zo op mijn kamertje zit en achter het tafeltje met mijn schrijfblokje voor me, verrast het me, dat ik totaal geen drang, behoefte (kan het juiste woord even niet vinden) heb om maar te schrijven.
Vreemd, er komt buiten een klein gedichtje nav. de Psalm die ik mocht ontvangen, niets op papier.
Ik weet nog niet goed wat ik er mee aanmoet en als het tijd is om naar beneden te gaan omdat het programma begint, loop ik een beetje onwennig naar beneden.
Ook later, na het welkom, maar ook na de maaltijd, en zelfs na het eerste avondprogramma, is er nog steeds helemaal niets, maar tegelijk wel een rust van ‘het is goed’.
Ik drink nog wat, terwijl ik met mijn minidisk nog muziek luister en zoek vervolgens mijn bedje op.
De volgende dag zit ik me nog te bedenken hoe ik het dan toch aan zal gaan pakken, ik schrijf toch immers met/na iedere conferentie het nodige.
Maar in de loop van de dag valt alles op zijn plaats.
’s Middags hebben we een workshop, dat is altijd zo; op de 2e dag zijn er altijd workshops waar uit je kunt kiezen en deze keer was de keuze voor mij een boekje maken met ‘Gedenkstenen’, of een 'koffertje' met ? , dat is voor iedereen verschillend.
Daar ik al genoeg geschreven heb - schriften, bloknootjes en natuurlijk mijn Blogs niet te vergeten -, viel mijn keuze op het koffertje.
Toen ik na de warme maaltijd (we eten daar altijd tussen de middag warm) naar mijn kamer ging, wist ik binnen no-time wat voor koffertje het moest worden.
Vele jaren ben ik naar (verschillende) conferenties geweest waar ik bijna alleen maar gericht was op ontvangen.
Leeg, of vol wanhoop, pijn en verdriet, en dus altijd op zoek naar iets van God wat genezing zou brengen, of me de weg zou wijzen, of uitkomst zou brengen, of een woord, een profetie of …
Maar nu, nu was het zo anders; ik ben zo anders.
Ik wil niet schrijven om dat heling in te vinden.
Ik wil niet schrijven in de hoop dat God iets speciaals voor mij heeft of tegen mij zegt.
Er is geen wanhoop, geen pijn en ook geen verdriet.
Het laatste restje van pijn en verdriet dat er was van het telefoongesprek afgelopen zomer is de avond ervoor tijdens de overdenking van Psalm 23 weggenomen.
Ja, letterlijk weggenomen, alsof er een hand in mijn hart kwam en de angel van pijn, verdriet en bitterheid over de afwijzing er uit haalde.
Zo maar, vanuit het niets was daar ineens dat moment.
O ja, ik had wel vorige week nog zo gebeden of God mij wilde helpen om te vergeven, het opnieuw een plek te geven, want ik kon het niet, niet meer, niet weer.
Maar ik wist dat het moest, wilde ik verder kunnen.
Ik had er helemaal niet aan gedacht nog op de conferentie, tot het moment waarop het ineens werd weggenomen en ik ervoer dat liefde mijn hart vulde.
Liefde van God voor mij: je bent geliefd, waardevol, kostbaar zoals je bent.
Wat ik mag doen, is kostbaar en waardevol.
Ik hoef niet iemand anders te zijn of te worden dan wat God heeft bedoelt en niet wat een ander graag wil.
En daardoor was er ruimte voor heel iets anders.
Ruimte om mijn koffertje te vullen met alles wat ik deze conferentie (en daar buiten) van God mag ontvangen, om het vervolgens weer uit te delen.
En de tijd die we zaterdags ’s middags ook altijd voor onszelf hebben (van na het warme eten tot half vier) heb ik gebruikt om alle Bijbelteksten die reeds genoemd waren in de overdenkingen op te schrijven en eer dat het half vier was, had ik al een heel stapeltje met briefjes vol woorden van God.
Mij restte alleen nog maar om de schoenendoos die we tot koffertje moesten omtoveren zo mooi mogelijk te maken.
Ik nam de grootste schoenendoos, want groot was (en is) mijn verlangen om veel van God te ontvangen om uit te kunnen delen.
Hoe, wat en wanneer?
Daar heb ik geen idee over of van, ik weet alleen dat mijn koffertje een koffertje is om van uit te delen.
Toen wist ik ook waarom ik niet van alles en nog wat hoefde op te schrijven waarover gesproken is, want dat deed er niet toe.
Het gaat om Gods woord, dat was wat telde, dat is er om uit te delen.
Vanuit van wat ikzelf van God heb mogen ontvangen, heb mogen/mag leren, getuigen.
Sterker dan ooit is mijn verlangen om te bemoedigen, om te troosten vanuit Gods woord.
Te getuigen van de kracht van Gods woord.
Want wat Hij voor mij heeft gedaan en wat Hij voor mij doet door Zijn woord heen, wilt Hij voor een ieder van ons doen.
Onderweg
Ik ben onderweg
met de volmaakte God
aan mijn zij.
Hem kan ik vertrouwen,
nimmer breekt Hij
Zijn woord aan mij.
Als ik een schuilplaats
nodig heb, ga ik
vlug naar Hem.
Hij beschermt mij als
een schild, terwijl ik luister
naar Zijn liefdevolle stem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten