Neuriën ...

Vorige week was ik met een vriendin op de Vrouwendag van Stichting Selah van Marianne Grandia en heb ook even heerlijk staan struinen bij de 2e hands boeken.
Eén boek sprong er eigenlijk vrij snel uit, daar ik er al vaker in de boekhandel naar had staan kijken; het was er tot nu toe alleen nog nooit van gekomen om het te kopen; andere prioriteiten.
Maar nu ...
En zo kom ik in het bezit van het boek 'U komt een lofzang toe' van Noor van Haaften en zo af en toe ga ik er eens rustig voor zitten om een bladzijde te lezen.
Zo ook vanmorgen.

'Blij als een kind' staat er boven.
Noor vertelt hoe ze op een rustige zondagmiddag in haar tuin zit, die normaal gesproken niet zo rustig is vanwege de kinderrijke buurt waarin zij woont.
Maar vandaag is het uitzonderlijk rustig en ineens hoort zij een kind neuriën.
Ze luistert, en geniet, terwijl ze zich een beetje probeert voor te stellen waar het kind onder het neuriën mee bezig kan zijn.
Dan  komt de volgende gedachte in haar op terwijl ze een beetje wegdommelt:
'Misschien geeft het God ook wel vreugde als wij, Zijn kinderen, wat meer zouden neuriën. Een dankbaar neuriën, omdat Hij ons zoveel heeft gegeven en wij het goed hebben.'


Zelf ben ik iemand die veel zingt, of fluit, of .. jawel, neuriet.
Onder het schoonmaken, bij het douchen, als ik mijn hondje uitlaat, ...
Misschien dat het mij daarom zo raakt wat ze schrijft.
Want als ik er zo even mijn gedachten over laat gaan, ervaar ik de ontspanning en vrede, ja, dankbaarheid, die binnenstroomt als ik dit doe.
Het brengt mij tot rust, en ik bedenk me vervolgens dat ik het eigenlijk nog vaker zou 'moeten' doen.
En ik geloof zeker dat het God vreugde geeft als wij het doen, dat neuriën.
Ik hoor als het ware daardoor heen Zijn zachte stem klinken, al mee neuriënde om ons gehaaste en onrustige hart tot rust te brengen in Zijn nabijheid en bewust te maken van wat Hij allemaal geeft en doet voor ons.
Als vanzelf ervaar ik hoe in mijn gedachten mijn ogen naar boven gaan, naar Hem, die iedere dag voor mij zorgt, mij beschermt, de kracht geeft die ik nodig heb.
Dat is immers wat er gebeurt als ik mijn hondje uitlaat en zachtjes neuriet of zing.
Het brengt mij automatisch bij Hem, en vult mijn hart met vrede.


Zachtjes klinkt mijn stem
terwijl ik mijn hondje uitlaat
en langs de weilanden loop.
Soms heft één van de schaapjes
haar kop, alsof ze meeluistert,
als ik zachtjes zingend langsloop.

Welk een rust en vrede
liggen er besloten
in zo'n moment.
Ervaar ik dan niet
meer dan ooit dat Hij
mij ziet en kent?

Zachtjes klinkt mijn stem
als ik stofzuig, of mijn doek
over de meubels gaat.
Soms klinkt het steeds harder
omdat mijn eigen hart
door de lofprijs wordt geraakt.

Welk een vreugde
en dankbaarheid vult
dan soms mijn hart.
Ja, zelfs als er tranen
stromen door alle 
moeiten en smart.

Zachtjes klinkt mijn stem ...
Ik zou het vaker moeten doen
is wat ik nu bedenk.
Zie toch wat de Heer
mij door dit zachte zingen
en neuriën schenkt.

Mijn vermoeide ziel
vindt vrede;
mijn gehaaste hart
komt tot rust.
Vreugde vindt haar
weg naar binnen;
dankbaarheid maakt mij
van Zijn gaven bewust.

Dat God allang weet dat het zo werkt, blijkt wel uit de bijgevoegde Bijbelteksten:

Kolossenzen 3:15
'En de vrede van Christus regere in Uw harten; en weest dankbaar.'

Jacobus 5:13
'Is iemand blij te moede? Laat hij lofzingen.'


Laten we het vandaag eens proberen.
Zingen, neuriën.
Dankbaar zijn, dankbaar worden.
Tot rust komen.
Vreugde en vrede ontvangen.

In gedachten ervaar hoe er een glimlach op Gods gezicht verschijnt.