Dankbaar en gezegend ...

Terwijl ik de afgelopen maanden steeds te kampen had met ziekte, was onze oudste zoon wel bijna iedere week een dag bij ons om ons te helpen het huis op te knappen.
Alles moe(s)t opnieuw gewit, gesaust en geschilderd worden, en de midden verdieping was na bijna twintig jaar ook echt aan nieuwe vloerbedekking toe.
En deze week was het zover dat mijn kamertje en de overloop hiervoor (als laatste) aan de beurt waren.
Was het vorige week al een werk om mijn kamertje leeg te maken, een nog grotere klus was het om mijn boeken uit te zoeken en mijn kamer weer in te richten.
Want  ja, ik had besloten om nu toch echt een aantal boeken weg te doen.
Veel boeken zijn niet gewoon echt niet meer van deze tijd en ik weet dat onze kinderen daar echt geen interesse in hebben en zeker niet nu iedereen een computer heeft, want waarom zou je iets in een boek opzoeken als het via Google tig keer sneller gaat.
De kinderboeken en de boeken op zolder had ik al uitgezocht en zijn inmiddels ook al weg, en hoewel ik dat al best lastig vond (o, ik houd zo van wanden vol boeken), moeilijker vond ik het om de boeken van mijn kamer uit te zoeken.
Wat houd ik wel, wat houd ik niet ... maar ook dat is gelukt.
Dan opnieuw de boekenkast inruimen, als ook de rest van mijn kamertje, en mijn bureau ...
Ook de inhoud van mijn bureau moest onder handen genomen worden.
Ik ben namelijk iemand die ook nog heel erg houd van pen en papier, dus van gewoon schrijven,
en hoewel ik veel op mijn laptop doe, mijn gedichten schrijf ik nog heel vaak gewoon op papier en als ik een mooi citaat tegenkom krabbel ik dat ook even snel op een papiertje, als ook allerlei Bijbelteksten.
Het enige dat ik nog onder handen moet nemen is de la van mijn bureau, die hadden mijn mannen er al ingezet voor ik hem kon uitzoeken, dus daar moet ik nog een keer voor gaan zitten.

Mijn bureau staat nu ook op een andere plaats; er hoeft immers geen logeerbed meer in mijn kamertje.
En dus staat mijn bureau nu zo, dat ik ook gewoon bij mijn ramen kan (wel makkelijk om ze nu ook te kunnen zemen zonder dat er een sterke man aan te pas moet komen om mijn bureau opzij te zetten).
Een heerlijk gevoel, en tegelijk ook raar om nu vanaf mijn bureau mijn hele kamer door te kunnen kijken.
Op de plaats waar het bed stond, staat nu mijn fauteuil en bijhorende poef; de plek vanwaar ik binnenkort mijn Stille Tijd zal gaan houden.
De muren zijn nog wel leeg, maar het zal niet lang duren dat mijn vertrouwde spulletjes zullen worden opgehangen.


En zo zit ik dan op deze mooie zondagmiddag, moe maar voldaan, dit logje te schrijven vanaf een oud, maar ook weer nieuw, plekje.
Het voelt allemaal nog wat vreemd en onwennig, en toch ook weer heel goed.
Boven alles voel ik me echter ontzettend dankbaar.
Dankbaar dat we hier (nog) wonen; dankbaar voor deze kamer met alles erop en aan.
Hoe kostbaar en waardevol is zo'n plekje wel niet!
Dankbaar voor de handen die alles zo hebben opgeknapt en gesjouwd; dankbaar dat ik ook zelf instaat was om ook mijn kamertje weer in te richten.
En ondanks alle moeiten, zorgen en lichamelijke klachten voel ik me een zeer gezegend mens.

Dank U, Heer,
voor alles wat U heeft gegeven;
dank U, voor deze plek 

van stilte en rust.

Dank U, voor Uw genade

mij zo rijkelijk gegeven;

dank U, dat Uw zegen 

op mij (en deze kamer) rust.

- Amen -