Dankbaar!

Vandaag hebben we Avondmaal gevierd en mijn gedachten gingen door de woordverkondiging terug naar vroeger.
...

Het opgeheven vingertje dat ik in gedachten altijd zag als de dominee de woorden 'wie verkeerd eet en drinkt die eet en drinkt zichzelf een oordeel' sprak.
Angst, die daardoor altijd knaagde in mijn binnenste.
Angst, die steeds meer plaats in wilde nemen met elke keer dat ik aan het Avondmaal deelnam.
Angst, die ik niet wilde, want ik wist immers dat het niet nodig was.
Angst, die altijd het gevecht aanging met het zeker weten dat het Avondmaal juist voor mij was.
De priemende ogen (voor mijn gevoel) van de dominee als opnieuw deze woorden aan de tafel worden gesproken.
De ogen, de woorden, ze zijn de laatste druppel: nu is het genoeg, ik wil dit niet meer!

Nu, bijna 27 jaar verder, staat deze herinnering me nog steeds levendig voor de geest, maar de angst is verdwenen, en heeft plaatsgemaakt voor diepe, diepe dankbaarheid.
Dankbaarheid, omdat Hij zoveel van mij hield.
Dankbaarheid, omdat Hij dit voor mij heeft gedaan.
Dankbaarheid, om die doorboorde hand, die brood en wijn naar mij uitreikt.
Dankbaarheid, om zoveel genade.

Zijn lichaam verbroken,
Zijn bloed vergoten,
omdat Hij zoveel
van mij hield.

Een doorboorde hand
reikt mij brood en wijn.
Ik neem en eet,
ik neem en drink.

Een nieuw verbond;
God's belofte vervuld.
Zijn dood
doet mij leven.

Brood, verbroken lichaam;
wijn, vergoten bloed,
Ik hou van U,
want U hield eerst
van mij!

Tot Uw gedachtenis, o Heer!