Bij Hem kunnen we onszelf zijn.
Tegen Hem kunnen we alles zeggen.
Bij Hem kunnen we alles kwijt, zelfs onze diepste geheimen.
Adam en eva verstopten zich voor God, ze schaamden zich zo voor wat er was gebeurd, voor wat ze hadden gedaan.
De Heere keerde Zich echter niet van hen af, maar zocht hen, riep hen.
Hij, Die onze gedachten kent, zelfs weet wat we willen gaan zeggen, staat met open armen te wachten om ons verhaal te horen, onze diepste geheimen, de dingen waar we ons misschien wel heel erg voor schamen en waardoor we niet tot Hem durven gaan.
Maar Hij wacht met open armen, om te kunnen vergeven, te helen, in liefde te omarmen.
Kom bij Mij!
Ver weggestopt
is wat je werkelijk
denkt en voelt.
Je past je aan
en houdt voor je
wat je eigenlijk bedoelt.
Groot is je pijn,
verborgen, onzichtbaar,
diep weggestopt.
Je dwaalt rond
door alles wat
je hebt opgekropt.
Zachtjes klinkt er een stem:
‘Mijn kind, waar ben je?
Ik wil je zo graag helpen.
Geef het aan Mij, bij Mij is ’t veilig.
Hier ben Ik; niets is te groot, te moeilijk.
Laat Mij toch je bloedende wonden stelpen.
Laat Mij je toch helen,
je wonden genezen.
Verberg je onder Mijn vleugels
en je hebt niets meer te vrezen.
Kom bij Mij, Mijn kind;
kom naar huis;
laat Mij je omarmen,
Ik wil je zo graag zeggen:
‘Welkom thuis!’
