Neergeslagen ogen ...

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 13.

‘Mijn ogen kunnen niet omhoog zien.
O Heere, ik word onderdrukt, wees Gij mijn borg.’
Eng. vert. 

‘Mijn ogen smachten naar den hoge; o Here, ik ben angstig, wees borg voor mij.’
NBG
Jesaja 38:14b

De vele verschillende vertalingen kunnen het ons soms knap lastig maken om een tekst goed te begrijpen, en dat gebeurde hier in dit hoofdstukje ook bij Susannah.
Het bleek dat het woordje ‘zien’ later is toegevoegd, dat het niet in het oorspronkelijke Hebreeuws staat.
Het is een klein verschil, maar het zet de tekst in een heel ander daglicht.
Waar Susannah het eerst las als zijnde dat koning Hizkia zo aanhoudend en ononderbroken naar boven had gekeken, dat zijn ogen er vermoeid van raakten, blijkt de letterlijke betekenis als volgt te zijn, ik citeer: ‘Mijn ogen zijn neergeslagen, mijn ogen zijn te zwak om omhoog te zien.’
Met andere woorden: ‘Ik ben uitermate zwak, Heere; het gewicht van zonde, verdriet en ziekte drukt op mij. Ik ben zo in de diepte gebracht, dat ik niet eens meer mijn ogen tot U op kan heffen.’
En dat is vast iets dat velen van ons vast wel herkennen; ik in ieder geval wel.
Soms zo terneergedrukt zijn, zo gebukt gaan onder ziekte, of de tegenslagen van het leven; zo moe en moedeloos geworden zijn omdat het maar voortduurt en niet ophoudt, dat je niet eens meer in staat bent om nog naar Hem op te zien.
Welk een troost bevatten dan haar woorden die erop volgen: ‘Maar kom, zit aan mijn bed, dicht bij mij, Heere, zodat ik niet hoef op te zien, maar alleen mijn vermoeide ogen heb te sluiten vanwege de vreugde dat U in het tederste medelijden op mij neerziet en zegt: Vrees niet, Ik ben met u.’

‘Wees Gij mijn borg.’
Wees Gij mijn zekerheid, mijn gerustheid, mijn veiligheid.
Alles in Zijn handen leggen, daar alles laten en aan Hem overlaten.
Deze stap in geloof van harte zetten.
Geloven, vertrouwen; vrede en vreugde ontvangen!

Te moe ...

Heer, vanuit de diepte
van mijn ellende
roep ik het uit tot U.
Het gewicht van mijn lijden
drukt zo zwaar, dat ik
niet eens meer mijn ogen 
naar boven op kan slaan.

Kom U toch, Heer,
heel dicht bij mij, zodat
ik niet hoef op te zien.
Dat ik mijn vermoeide ogen
slechts heb te sluiten en
aan Uw zachte stem hoor
hoe U met mij bent begaan.

Dan hoor ik in mijn binnenste
Uw troostrijke woorden
liefdevol weerklinken:
‘Vrees niet, Mijn kind,
Ik ben met je in tijden
van vreugde, maar ook hier
in je diepste smart.’

O Heer, U bent mijn Borg,
mijn Toeverlaat, ja,
U bent mijn alles in al.
In U vindt mijn ziel vrede,
bij U komt zij tot rust.
U geeft nieuwe vreugde
aan mijn beproefde hart.