Op de valreep van dit jaar komen er nog prachtige woorden vanuit het Dagboek van Warren Wiersbe dat ik dit jaar gebruik naar mij toe over groeien, mijn OneWord voor dit jaar.
Ze spreken me zo aan dat ik ze niet alleen in mijn agenda bij de rest van de citaten van dit jaar heb geschreven, maar er ook een blogje aan wil wijden.
Het is naar aanleiding van Psalm 149; een Psalm die gaat over ‘een nieuw lied voor de Heere zingen’ (vs. 1).
Groeien
In zijn schrijven bij deze Psalm neemt hij me mee van wat hiermee bedoeld wordt naar het lof zingen in de gemeente (vs. 2), naar het blij zijn en zingen als we op bed liggen (vs. 5), naar het beeld van soldaten op het slagveld, die zingen te midden van de strijd (vs. 6,7)
En dan zegt hij het volgende:
‘Het is gemakkelijk om te zingen in de gemeente , maar heel wat minder gemakkelijk om te zingen op ons bed, en ronduit moeilijk om te zingen op het slagveld. Maar als wij zingen, dan verheerlijken wij de Heere, en zullen we groeien.’
Samen zingen in de gemeente samen met broers en zussen in de Heer, is niet zo moeilijk; eigenlijk vind ik dat gewoonweg heerlijk.
Ik zing ontzettend graag en tijdens mijn huishouden galm ik vaak van alles en nog wat door elkaar en knoop zelfs allerlei liederen ook gewoon aan elkaar.
Maar samen zingen in de gemeente, samen met anderen zingen, even dat oogcontact hebben, die verbinding door Hem, dat brengt niet Hem alleen de eer, maar bemoedigd ook onszelf; tenminste, zo ervaar ik dat.
Zingen op je slaapplaats, op bed, is een ander verhaal, tenminste als we de uitleg van Wiersbe volgen.
Want hij heeft het niet over als je net op bed gaat liggen om te slapen, of als je niet kunt slapen, maar hij heeft het over op bed liggen doordat je je niet goed voelt, of dat je rust of herstellende bent van een ziekte en dan is ‘vrolijk zingen’ toch wel even anders.
En dan komen we aan bij het zingen op het slagveld, wat inderdaad ronduit moeilijk is.
Klinken er nog lofliederen uit onze mond als een storm door ons leven raast, we ergens ten onrechte van beschuldigd worden, een geliefde sterft, je huwelijk op de klippen loopt, ziekte je leven in de greep houdt.
Misschien is daardoor ons denken en/of ons gevoelsleven wel één groot slagveld, worden we daar enorm aangevallen.
Ach, er zijn zoveel terreinen in ons leven waar strijd geleverd kan worden, maar zingen we daar dan ook, geven we Hem dan nog steeds de eer die Hij verdient?
‘Maar als wij zingen, dan verheerlijken wij de Heere, en zullen we groeien.’
Met deze laatste woorden gaan mijn gedachten automatisch naar het citaat van Corrie ten Boom dat ik gister ook aanhaalde in mijn blog.
Naar het ‘in omstandigheden moet komen, waarin wij gedwongen worden om ons uit te strekken naar de Bron van onze kracht’, want dat is wat groei in ons geloof bewerkt.
Gods lofzangen laten klinken op een slagveld, is er niet alleen voor kiezen om in die omstandigheid op te zien naar Degene Die je Bron van kracht is, maar ook om Hem dan te loven en te prijzen.
En uitstrekken naar, en ook nog eens loven en prijzen; ik heb de neiging om het ‘dubbele groei’ te noemen.
Standhouden
Tegelijkertijd brengt dit laatste stukje van het citaat van Wiersbe mij ook bij mijn nieuwe ‘OneWord’ voor het komende jaar, namelijk ‘Standhouden’.
Efeze 6:10-12:
‘Voorts, weest krachtig in de Here en in de sterkte zijner macht. Doet de wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden tegen de verleidingen des duivels; want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten.’
Het leven is één groot slagveld, al is dat niet altijd een zichtbaar slagveld.
De meeste strijd in ons leven is denk ik onzichtbaar.
Elke tegenslag in ons leven, elk probleem, elke moeilijkheid, in welke vorm dan ook, zijn mogelijkheden voor de duivel om ons bij God weg te trekken of om ons tegen Hem op te zetten.
(Ik geloof dat ook voorspoed kan zo’n mogelijkheid zijn!)
Iedere dag de wapenrusting aantrekken die God ons heeft gegeven is dan ook ontzettend belangrijk en een must, maar ik geloof dat lofprijs en aanbidding, zingen tot Zijn eer, ook een heel belangrijk en machtig wapen is.
Met Hem loven en prijzen maken we een statement in zowel de onzichtbare als de zichtbare wereld, dat God onze Heere is, onze kracht en onze sterkte, en dat we Hem alle eer willen geven te midden van, ondanks.
Ik moet met deze dingen altijd denken aan het verhaal van Paulus en Silas in de gevangenis (Hand. 16)
Ze waren behoorlijk gehavend door de vele slagen die ze hadden gehad, en waren in de binnenste kerker gezet, met hun voeten vast in een blok, en toch kozen zij ervoor om te bidden en God te loven en te prijzen.
Vervolgens komt er een grote aardbeving die de fundamenten van de gevangenis deed bewegen en alle deuren sprongen open en de boeien van alle gevangenen sprongen los.
Nee, het ging hier niet om bevrijding van de beide apostelen, noch van alle andere gevangenen, het werd een bevrijding voor de cipier, die door dit wonder -want er was ondanks de geopende deuren en boeien geen enkele gevangene ontvlucht- tot geloof kwam.
En zo geloof ik dat lofprijs en aanbidding op het slagveld ons bevrijd van de grip van de boze op ons leven, of voorkomt dat hij grip daarop krijgt.
Lofprijs en aanbidding maakt ons los van wat er speelt en brengt ons in Zijn aanwezigheid waar vervolgens Zijn kracht en sterkte ons deel wordt, waardoor we kunnen standhouden, zelfs in de moeilijkste* momenten van ons leven.
* Lees eventueel ook >> Broken Halleluja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten