Het thema van de conferentie was 'Waardevol leven' en eigenlijk vind ik het heel mooi aansluiten, zo niet verweven, met het thema dankbaarheid van onze Bijbelstudie van dit jaar.
Want, wordt ons leven niet waardevoller door daar mee bezig te zijn?
Wordt ons leven niet waardevoller door gas terug te nemen, stil te staan om zo te kunnen ontdekken welke geschenken God ons gedurende de dag geeft?
Dankbaarheid ...
Vreugde ...
Waardevol leven ...
Mijn een na laatste blogje gaat over mijn verlangen naar ogen die zien.
Ogen die anders gaan kijken, dieper, verder, wijder ...
De DVD 'Duizendmaal dank, liet een fragment zien van een afgebladderde, blauwe leuning van een schommelstoel en dit moment, deze foto, staat in mijn geheugen gegrift.
Een snapshot van iets zo gewoons, en wat veranderde in iets buitengewoons.
Met dat fragment werd ik stilgezet, werd er iets in mij losgemaakt en een verlangen om dit soort momenten (ook) vast te gaan leggen, werd in mijn hart geboren.
Nee, ik ben geen fotografe, ik heb niets eens een fatsoenlijke (digitale) camera; de camera op mijn eenvoudige telefoon is zelfs nog beter dan het kleine digitale cameraatje die ik heb.
Nee, ik ben geen fotografe, ik heb niets eens een fatsoenlijke (digitale) camera; de camera op mijn eenvoudige telefoon is zelfs nog beter dan het kleine digitale cameraatje die ik heb.
Maar daar gaat het niet om, ik hoef geen waanzinnig mooie foto's te maken; foto's waarin alles klopt aan belichting, positie, compositie, kleur of ...
Het gaat om het vastleggen van een moment, of iets, een ding.
Niet om de foto, niet om de kwaliteit van de foto, maar om het moment van ontdekken, het moment van zien, het moment van dankbaarheid, dankbaarheid aan de Gever achter het geschenk.
Om vervolgens de vreugde die Hij geeft in mijn hart te ontvangen en zo Zijn vreugde mijn kracht te laten zijn.
Ogen die zien ...
Een uitdaging, zal het me lukken om 365 dagen lang een snapshot te maken van alles wat ik mooi vind, wat me raakt, wat me blij maakt; oude dingen en nieuwe dingen?
De afgelopen maanden van rust in het schrijven door bepaalde omstandigheden is eigenlijk tevens ook een periode geweest van bezinning en dit is op mijn weg gekomen: dankbaarheid, waardevol leven.
De afgelopen maanden van rust in het schrijven door bepaalde omstandigheden is eigenlijk tevens ook een periode geweest van bezinning en dit is op mijn weg gekomen: dankbaarheid, waardevol leven.
Het is alsof ik mijn ogen sluit, mijn hand in die van Hem leg en met de eerste foto van op mijn nieuwe Blog een stap zet in iets nieuws, waarvan ik niet kan overzien wat het verder teweeg gaat brengen, wat de gevolgen zullen zijn.
Maar de vreugde, die de laatste paar weken in mijn hart is, en het wonder van genezing van mijn ziel, die een nog diepere en intensere vreugde heeft gebracht, drijven mij.
En het is alsof ik klim, hoger, en hoger, en hoger ...
Dichter, en dichter , en dichter bij Hem,
Ogen die zien ...
Open ogen ....
Open ogen
voor bijzonderheden
in gewone dingen.
Open ogen
voor speciale momenten,
die mij doen zingen.
Open ogen
voor wat Hij
geschapen heeft.
Open ogen
voor al het mooie
dat Hij geeft.
Open ogen
voor als Hij
wenkt.
Open ogen
voor de Gever
achter elk geschenk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten