Het vasthouden waard!

Er is weer een nieuwe 'Bemoediging voor de Nacht'.
>> 'Het vasthouden waard!' n.a.v. Psalm 12:7
(Even iets naar beneden scrollen en dan vind je de laatste Bemoediging onder het Gedicht)

Welterusten en slaap lekker straks!

Een liefdevolle groet,
Rita 

Open armen ...

Bij Hem kunnen we onszelf zijn.
Tegen Hem kunnen we alles zeggen.
Bij Hem kunnen we alles kwijt, zelfs onze diepste geheimen.
Adam en eva verstopten zich voor God, ze schaamden zich zo voor wat er was gebeurd, voor wat ze hadden gedaan.
De Heere keerde Zich echter niet van hen af, maar zocht hen, riep hen.

Hij, Die onze gedachten kent, zelfs weet wat we willen gaan zeggen, staat met open armen te wachten om ons verhaal te horen, onze diepste geheimen, de dingen waar we ons misschien wel heel erg voor schamen en waardoor we niet tot Hem durven gaan.
Maar Hij wacht met open armen, om te kunnen vergeven, te helen, in liefde te omarmen.

Kom bij Mij!

Ver weggestopt
is wat je werkelijk
denkt en voelt.
Je past je aan
en houdt voor je
wat je eigenlijk bedoelt.

Groot is je pijn,
verborgen, onzichtbaar,
diep weggestopt.
Je dwaalt rond
door alles wat
je hebt opgekropt.

Zachtjes klinkt er een stem:
‘Mijn kind, waar ben je?
Ik wil je zo graag helpen.
Geef het aan Mij, bij Mij is ’t veilig.
Hier ben Ik; niets is te groot, te moeilijk.
Laat Mij toch je bloedende wonden stelpen. 

Laat Mij je toch helen,
je wonden genezen.
Verberg je onder Mijn vleugels
en je hebt niets meer te vrezen.

Kom bij Mij, Mijn kind;
kom naar huis;
laat Mij je omarmen,
Ik wil je zo graag zeggen:
‘Welkom thuis!’

Vals of zuiver?

Op de laatste dag van deze maand nog iets om over na te denken.

Uit de schatkist van het verleden.
👉 Uit de Oppepper van deze week 

Ergens in de 19e eeuw merkte iemand op dat de loopjongens, belast met kleine klusjes in een bepaald deel van Londen, allemaal vals floten terwijl ze hun werk deden.
Hoe kon dat?
Iemand suggereerde dat dit kwam doordat de klokken van Westminster niet helemaal zuiver klonken.
Er was iets misgegaan met het klokkenspel en de klokken moesten worden bijgesteld.
De loopjongens wisten niet dat er iets mis was met de klokken en hadden onbewust hun toonhoogte daaraan aangepast.

Zo hebben ook wij de neiging om de mensen met wie we omgaan na te doen; we nemen gedachten over uit de boeken die we lezen en de programma’s waar we naar luisteren, vaak zonder te beseffen dat we daardoor worden beïnvloed.

Zo is het ook met Gods Woord.
Hij heeft ons Zijn zuivere Woord gegeven, de absolute toonhoogte van het leven.
Als wij leren ons daarop af te stemmen, zullen we gemakkelijk de valse tonen herkennen in de muziek van de wereld en zullen we zelf zuiver fluiten.

Update van 'mijn' Leeschallenge ...

Het was 18 januari dit jaar dat ik begon met de Alfabet Leeschallenge van 'Wonder van Woorden'; een goede uitdaging voor mezelf om weer eens het lezen, dat ik eigenlijk zo heel graag doe, weer eens op te pakken.
Te vaak liet er ik van alles tussenkomen, of ik was gewoon te moe door alles wat er gebeurde in ons leven.
Dit jaar wilde ik het echt anders, en deze challenge vond ik daarbij zowel een mooie uitdaging als een goede stimulans daarvoor.
Dat ik er ook zoveel plezier aan zou beleven, dat had ik niet gedacht; het was namelijk af en toe best een uitdaging om een boek te vinden met bepaalde letters, maar ik genoot ook daar van.
En waar ik zelfs één keer een boek kocht puur vanwege de letter, bleek een ware goudmijn te zijn als het gaat om te leren lessen en bemoedigingen; een boek dat ik zeker vaker zal lezen.

Nu gaat het richting eind september en heb ik nog twee letters te gaan, de Q en de X, maar die mogen we vervangen door andere letters.
Ik heb nog een hele stapel(s) boeken (het voordeel van 2e hands) liggen, - allemaal gekregen met mijn verjaardag deze zomer, of gekocht van het geld dat ik kreeg; dus nog keus genoeg.
Wil je weten welke ik gelezen heb afgelopen jaar, klik dan even bovenin het balkje op 'Alfabet Leeschallence 2025'.

Nu ben ik begonnen in de laatste twee boeken voor de Leeschallenge, te weten:
👉 De roeping - Anne van der Bijl
en:
👉 Wat verloren was - Ginny L. Yttrup

Zolang dit jaar nog niet om is, zal ik de boeken die ik verder nog lees hier blijven vermelden.

U laat niet toe dat ...

Weer eens een oud blogje*; ik schreef het meer dan 15 jaar geleden, maar het heeft haar waarde nog steeds niet heeft verloren.
Er liggen belangrijke lessen in om te leren, maar er klinkt ook een grote bemoediging in door.
De afgelopen twee weken was Romeinen 12:2 -over ‘Vernieuwing van onze Gezindheid/Denken’ mijn MT, en wat past dit blogje bij deze tekst.
En weet je wat, ik vind eigenlijk ook wel bij de MT van deze week.
Blessings!

‘Ik zal mij verblijden, juichen over Uw trouw,
want U ziet mijn ellende,
U kent de nood van mijn ziel,
U laat niet toe dat de vijand mij insluit,
U geeft mijn voeten de ruimte.’
Psalm 31:8,9
(NBV)

Hoewel ik geen fan ben van de Nieuwe Bijbelvertaling, kom ik zo af en toe een tekst tegen die mij toch wel op bijzondere wijze kan treffen.
Zo ook gisteren.
Ik sloeg mijn Psalmenkalender om naar 16 maart en daar stond de bovenstaande tekst.
Eén zin in het bijzonder trof mij diep in het hart: 'U laat niet toe dat de vijand mij insluit'.

Nu was er iets dat mijn gedachten behoorlijk beheerste en waar ik maar niet los van kon komen.
Steeds opnieuw kwam het terug in mijn gedachten en hoe ik ook mijn best deed om het weg te sturen, of er voor bad dat God het uit mijn gedachten zou nemen, het lukte maar niet.
Mijn verbolgenheid en boosheid over iets, waren te groot en naar ik vond ook gerechtvaardigd.
Toch, toen ik dit woord las, was het alsof God mij erbij bepaalde dat, hoe gerechtvaardigd mijn boosheid ook mocht lijken, het zorgde er wel voor dat het mij in beslag nam en op andere vlakken lam dreigde te leggen.
Het roofde mijn vreugde, mijn rust met God, mijn tijd met Hem, mijn samen zijn met Hem, maar ook in mijn reacties naar anderen had het een uitwerking.
In een ogenblik zag ik, hoe satan hiermee mij langzaam maar zeker geestelijk aan het insluiten was.
Ik besefte ineens, dat ik mijn gedachten in het begin gewoon had laten gaan en het gevolg daarvan was, dat het me ging beheersen en me langzaamaan dreigde in te sluiten in een wereld van zelfbeklag en bitterheid.
Ineens besefte ik dat, hoe gerechtvaardigd boosheid soms ook mag zijn, het altijd iets met je doet en dat als je niet oppas, je een dubbel slachtoffer wordt; enerzijds door wat er gebeurd is, anderzijds door je reactie erop.
Ik heb immers wel een keuze in wat ik doe met mijn boosheid.

De Bijbel zegt in Efeze 4:26,27: 'Als u boos wordt, zondig dan niet: laat de zon niet ondergaan over uw boosheid, geef de duivel geen kans.'
Andere vertalingen zeggen: 'Geef de duivel geen voet’.
Ik besefte, dat ik door mijn manier van omgaan met deze boosheid, de satan een kans/voet, had gegeven om aanwezig te zijn op het terrein van mijn boosheid met als gevolg dat hij het iedere keer opnieuw aanwakkerde en op deed laaien als een vuur.
Diep van binnen wist ik het wel, maar ik was het zat; waar het om ging gebeurde immers voor de derde keer en frustratie had zich van mij meester gemaakt.
's Avonds had ik er wel al voor gebeden en mijn frustraties bij God neergelegd, maar het was dit woord dat de volgende morgen tot mij kwam dat de ommekeer in mij in werking zette.
‘U laat niet toe dat de vijand mij insluit.’

Hoe vaak zal God al een poging gedaan hebben om mij te waarschuwen dat satan mij aan het insluiten was.
Het feit dat ik het nu inzag, wil immers niet zeggen dat God mij nooit eerder heeft gewaarschuwd.
Hoe vaak heb ik Zijn waarschuwing(en) in de wind geslagen, niet willen zien?
Ik wil hier niet bij blijven stilstaan, maar het is goed om te onderkennen dat het niet aan God ligt, maar aan mijzelf.
Gods woord zegt mij, dat Hij niet toelaat dat de satan mij insluit, maar ik moet wel zelf inzien wat er gaande is.
Met het besef hiervan kon ik naar God toegaan en Hem danken dat Hij mij door Zijn woord heen waarschuwde wat er aan het gebeuren was.
Ik kon Hem danken voor dit woord, waarin zo duidelijk laat zien dat Hij zorgdraagt voor wat Hem toebehoort.
Ik verheugde mij over Zijn liefde en trouw en vroeg Hem te vergeven dat ik het (weer) zover had laten komen.
God zag de nood die ontstond (dreigde te ontstaan) van mijn ziel en klopte aan de deur van mijn hart met Zijn woord.
Mijn voeten kregen weer ruimte, omdat het net dat de satan aan het spannen was, vernietigd werd.

Vader in de hemel, dank U wel voor Uw grote liefde en trouw.
Dank U wel, voor Uw bemoeienis met mijn leven.
Dank U wel, dat U niet toestaat dat de satan mij insluit.
Dank U wel, voor Uw waarschuwing.
Geef, Vader, dat ik deze woorden, deze les zal onthouden en ervan zal leren.
Ik prijs Uw grote Naam, o Allerhoogste God en Heer.

- Amen -