zondag 30 december 2018

Terugblik en een nieuw One Word …

Het einde van 2018 komt naderbij en daarmee komt er ook een einde mijn One Word 'Source' voor dit jaar.
Hoewel ik er dit jaar niet altijd even bewust mee bezig ben geweest, reisde het weldegelijk dagelijks met mij mee, want Hij is de Bron waaruit ik leef, en met wie ik dus onlosmakend ben verbonden.
Toch neemt het niet weg dat ik veel aan dit woord heb gehad dit afgelopen jaar.
Er waren meerdere moeilijke momenten waarbij dit woord mij hielp om de juiste keuze te maken, namelijk om op Hem te zien en niet op de omstandigheden en de dingen die gebeurden.
Je zou kunnen zeggen dat ik het woord meer persoonlijk heb uitgeleefd in stilte.
Misschien niet helemaal de bedoeling, maar soms zijn de dingen zoals ze zijn, en voor dit jaar was het goed.

Toen ik het Leesplan ‘One Word’ van You Version voor het eerst las(deed), had ik niet gedacht dat de impact van één woordje zo groot zou zijn.
Begon ik ermee omdat één woord voor een jaar me erg aansprak, nu ga ik er mee door omdat ik gemerkt heb hoeveel waarde en betekenis het heeft, en hoe het mij helpt en ondersteunt in mijn geloof.
Ik kan het je dus ook van harte aanbevelen om dit Leesplan te lezen en te doen.

In november begin ik steeds met het Lezen van dit Leesplan, gewoon om mij weer erdoor te laten inspireren voor een nieuw One Word.
Dit keer was ik nog maar bij de tweede dag, toen het woord binnenkwam, maar ik neem vervolgens altijd nog ruim de tijd voor bevestiging van dit woord, en vraag de Heer dan ook om verzen uit Zijn woord, of dat het woord ergens terugkom, of …
Hoewel het woord deze keer erg snel kwam, was het niet uit mijn gedachten te bannen, en de teksten die in mijn gedachten kwamen logen er ook niet om.
Nieuwsgierig naar mijn  woord voor het komende jaar?
Mijn woord voor 2019 is: MOED.

De twee teksten die in mijn gedachten kwamen en dit woord ondersteunen en mij aanmoedigen, zijn:

Jozua 1:9 (HSV)
‘Heb Ik het u niet geboden?
Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de Heere, Uw God, is met u, overal waar u heen gaat.

en Jesaja 41:10 (NBG)

‘… vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben uw God.
Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn heilrijke rechterhand.


Moed: courage, durf, dapperheid, sterkte, kracht, onversaagdheid, flinkheid, fermheid, kranigheid, …
Moed: de bereidheid de confrontatie met lichamelijke pijn, tegenslag en levensbedreiging, onzekerheid, angst en intimidatie aan te gaan en te doorstaan.
Moed: Niet de afwezigheid van angst, maar deze overwinnen.


'Ik heb geleerd dat moed 
niet de afwezigheid van angst is, 
maar het overwinnen ervan. 
Een dapper man is niet 
hij die geen angst voelt, 
maar hij die zijn angst weet te overwinnen.’


Moed, er valt nog veel over te zeggen en te schrijven, denk ik.
Maar ik zie bovenal uit naar wat God mij daarover wilt leren het komende nieuwe jaar.

woensdag 19 december 2018

Kerst- en Nieuwjaarsgroet


Gods rijke en onmisbare zegen 
voor de 
Kerstdagen en voor 2019


Blijf dicht bij Hem!

Liefdevolle groet,
Rita

zondag 16 december 2018

Zijn grote liefde!

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 4.



‘… niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een Verzoening voor onze zonden.’
1 Johannes 4:10

Een hoofdstukje vol hoop en leven voor de ziel die mat, dor en droog is; met woorden van God om onze ziel op te frissen, te verkwikken, te laven; op te wekken om Hem opnieuw met hart en ziel lief te hebben.
Want Hij heeft ons eerst liefgehad, en Zijn Zoon gezonden tot verzoening voor onze zonden.

‘Soms is ons hart ongevoelig en hard; is er geen of weinig geloof, en gevoel.
Soms worstelen we wat af, en lijkt ons leven leeg, kaal en krachteloos.
Soms is onze geest benauwd en zijn zuchten en tranen onze enige gebeden.
Hoor dan deze woorden vol liefde, laat ze -opnieuw, tot je doordringen en je gevangen ziel bevrijden en verlichten.
Laat Zijn liefde -groot, vol en vrij, en even eeuwig als Hijzelf, je troosten, en laat de genade van dit woord het ongeloof, waarin we onszelf hebben opgesloten, ons bevrijden van de banden die ons vasthouden, de deuren van onze gevangenis openen en doen uitgaan in het licht van de ware vrede die te vinden is in het geloof.’

Niet dat wij God liefgehad hebben …
Van nature zijn wij haters en vijanden van God; we kunnen Hem niet liefhebben door onze zondige natuur. (>> Rom. 1:30; >> Rom. 5:10)


Persoonlijk
(Uit mijn Stille Tijd Dagboek)

Maar Hij heeft ons liefgehad; Hij heeft MIJ liefgehad!
God heeft mij altijd al liefgehad, altijd.
Van kleins af aan heeft Hij mij onder Zijn hoede genomen, maar door mijn angst heb ik heel, heel veel van Zijn liefde voor mij gemist.
Niet dat het er niet was, maar ik zat gevangen in mijn angst en was te bang en niet in staat om mezelf daaruit te bevrijden.
Ik zag toen niet eens dat ik daarin gevangen zat.
Maar het is Zijn liefde die mijn ogen heeft geopend en mij stap voor stap daaruit aan het bevrijden is.
Ik heb al een lange weg afgelegd, maar ben er nog niet.
Toch zie ik vandaag scherper dan ooit te voren, de waarheid van Zijn woord, dat Hij mij heeft liefgehad en mij vergeven heeft door Zijn Zoon, mijn Heere Jezus Christus.

Ik dacht Hem lief te hebben, maar mijn liefde was gebonden, beperkt, gevangen in angst voor Hem, voor de mensen.
Maar Hij had mij lief -ondanks, en opende mijn ogen en bevrijdde mij.

Dank U, Heer, dank U, Jezus!
Ja, U had, U heeft mij lief.
Zo lief, dat U mij niet loslaat, maar doorgaat met Uw werk in mij, totdat ik U van aangezicht tot aangezicht zal zien.


‘Niet dat wij God liefgehad hebben …
Dat betekent duisternis, bitterheid en eeuwige ondergang.

Maar dat Hij ons lief heeft gehad!
En dat betekent licht en vergeving, vrede en eeuwig leven.’


Woord van Hoop

O dierbaar woord van hoop!
Verdwenen is de duisternis,
de bitterheid en eeuwige ondergang.
Uw liefde verdreef mijn angst
en vulde mijn hart en ziel
met een nieuw lofgezang.

O dierbaar woord van hoop,
dat mijn hart doet zingen
van vreugde en gelukzaligheid.
U hebt mij liefgehad – dat is
licht, vergeving, vrede en eeuwig leven.
Ontvang mijn lied van dankbaarheid.


vrijdag 14 december 2018

Kleinkinderen ...

Gedachten bij Hoofdstuk 5 van het boekje 'Pluspunt' van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.











Zoals de Blogtitel al laat zien, gaat Hoofdstuk 5 van het boekje over ouder worden over kleinkinderen.
Inmiddels mag ik de oma zijn van vijf prachtige kleindochters.
Ja, allemaal meiden, en ik vind het GEWELDIG!
Er wordt mij namelijk nogal eens gevraagd of ik dat erg vind; nee dus.
Zelf kom ik uit een jongensgezin (ik had drie broers), en ook ons eigen gezin bestaat uit drie jongens en één meisje, dus al die kleindochters vind ik maar wat prachtig.
Op onze oudste kleindochter, Naomi, heb ik enige tijd één dag in de week gepast, en inmiddels ook alweer een paar jaar op haar zusje, Feline.
Vanwege omstandigheden pas ik nu met enige regelmaat op dezelfde dag ook op haar nichtje, Zoë, die een jaartje jonger is dan Feline.
Soms wordt ze gebracht, maar ik haal haar ook af en toe zelf op, en dan rijd ik terug naar huis met twee heerlijke meidjes -die het heel goed met elkaar kunnen vinden, op de achterbank en geniet ik van hun geklets.

Ik kan deze dames geen groter plezier doen dan door ze mee te nemen naar de Intratuin.
Vooral in deze maand december, want ja, dan staat daar een draaimolen - meest favoriet bij mijn meisjes, maar ook alle lampjes, de winterlandschappen met draaimolentjes, ijsbaantjes, treintjes etc. en nog veel meer, doen hun oogjes glinsteren van plezier.
Deze oma is dan ook bijna iedere week bij Intratuin te vinden.
Het verschil tussen de moeders en mezelf als oma wordt al snel zichtbaar.
Waar de moeders vaak al snel na twee rondjes draaimolen verder gaan, staat deze oma er rustig vijf rondjes te wachten en mogen de dames vaak na een rondje door het tuincentrum nog één of twee keer ter afsluiting erin.
Oma heeft immers geen haast, want deze dag is speciaal voor hen, en als zij dit leuk vinden ...

De komende tijd zal ik (omstandigheden) ook nog een halve dag in de week bij mijn dochter te vinden zijn om op te passen op onze Luna, een heerlijk vrolijk wijffie van net één jaar.
Hoewel ik dit eigenlijk nooit zo intensief van plan was, lopen de dingen soms nu eenmaal anders dan gedacht en ben ik vooral erg dankbaar dat ik in staat ben om dit te doen.
Waar ik als oma vooral van geniet, is de ontspannenheid waarin de dagen gehuld zijn.
Je trekt tijd uit voor ze en hoeft er niets bij of omheen te doen; alle aandacht en tijd is voor hen.
Oftewel, zoals Tineke zegt in dit hoofdstukje, ik mag ze 'onvoorwaardelijke liefde en aandacht geven, en intenser genieten dan destijds'.
Ja, ondanks al 'de niet van te voren bedachte hoeveelheid oppassen', voel ik me een bevoorrecht en gezegend mens, en ben ik blij en dankbaar met de titel 'oma'.


Als de vragen me terugbrengen in de tijd, naar mijn eigen opa's en oma's, dan zijn er gemengde gevoelens, zo groot waren de verschillen tussen de hen beiden.
Maar daar het altijd beter is om naar de positieve dingen te kijken, is dat wat ik dan ook doe en in gedachten beleef ik opnieuw de heerlijke zaterdagmiddagen en een gedeelte van de avond.
Iedere zaterdagmiddag gingen we naar de Rozenstraat waar ons een warm onthaal wachtte met allerlei lekkers waar we thuis geen geld voor hadden.
En niet te vergeten, deze opa en oma hadden een tv!
Gompie, Rikkie en Slingertje, stuif es in, ...
Met mijn broers raden hoeveel reclames er zouden zijn; ja, dat was toen nog te doen en ook leuk.
Wat een heerlijke en geweldige tijd!
We bleven er ook altijd een boterham eten, wit King Cornbrood, en oma drukte altijd nog even het o zo verse wittebrood aan.
En als extraatje was daar ook altijd de eigengemaakte bietensalade, en het 'vechten' om de zilveruitjes van het bord van mijn moeder.

Toen mijn opa overleed, hij was nog helemaal niet zo oud -67 jaar, bleef mijn oma achter met mijn grootoma, de moeder van mijn opa.
Zij liep inmiddels tegen de honderd en kon niet meer alleen zijn.
Dus al snel pasten mijn broer en ik om de beurt op zondagmorgen op, zodat oma naar de kerk kon.
En ook dan verwende oma ons weer.
Iedere zondagmorgen stond op het aanrecht een dienblaadje klaar met wat lekkers en de 'echte' Tweedrank, en als oma weer terugkwam ontvingen we een gulden voor het oppassen en soms zelfs een rijksdaalder.
We voelden ons de koning te rijk!
En zo heb ik nog vele fijne en goede herinneringen.

Toch spelen deze herinneringen niet echt een rol nu ik zelf oma ben, want alles is zo anders dan vroeger.
Wij gingen iedere week op bezoek bij onze oma's en opa's, terwijl ik iedere week op enkele van onze kleinkinderen oppas tot ze naar school gaan.
Onze schoondochters werken, terwijl mijn moeder en ik fulltime moeder en huisvrouw waren, daarnaast wonen geen van onze kinderen (met kinderen) in ons dorp.
Maar ik hoop wel dat onze kleinkinderen net zulke fijne herinneringen zullen overhouden aan het zijn bij opa en oma, als dat ik zelf heb.
En dat ze als ze aan mij denken, ze nooit zullen vergeten hoeveel ik van hen houdt.

Ik hoop en bid, dat ons huis altijd een rustplek voor ze zal zijn; een veilige plaats, waarvan ze weten dat ze er altijd terecht kunnen.

Welk een kostbaar geschenk, Heer,
heeft U ons gegeven;
vijf prachtige kleindochters
bracht U in ons leven.
Dank U, voor de vreugde
en de blijdschap die zij geven,
dank U voor de verrijking
die ze brengen in ons leven.

Ik breng elk van hen, dagelijks,
(samen met hun ouders) voor Uw troon.
Leid hen, behoed en bescherm hen
met het bloed van Uw Zoon.
Doe elk van hen uitgroeien tot
een vrouw naar Uw hart;
dat ze U zullen liefhebben
in vreugde en smart.

Laat hun harten van jongsaf aan
voor Uw liefde en genade openstaan.
Zegen hen op de wegen
die ze hebben te gaan.
En laat hen nooit vergeten dat U
ze in alles altijd bij zult staan.

Zo leg ik hen in Uw handen, Heer,
elke dag opnieuw, hoofd voor hoofd.
Vertrouwend op Uw trouw en goedertierenheid
omdat U altijd doet wat U belooft.









Heer, ontferm U over hen die nooit oma of opa zullen worden, of kunnen zijn.
U kent, Heer, de pijn en het verdriet om het gemis, welke reden of oorzaak er ook achter zit.
Ontferm U, Heer; dat Uw troost ervaren mag worden door elk van hen.
En waar herstel en genezing nodig is, bid U dat U het zult bewerken.
In Jezus 'Naam.


- Amen -

zondag 9 december 2018

Zing de Heere een nieuw lied!

'Hij geeft ons de juiste toon om Hem op een nieuwe manier te prijzen!'

Uit: Elk hoofdstuk apart
Van: Warren Wiersbe



In meerdere Psalmen komen we de woorden (of de strekking van deze woorden) 'Zing voor de Heere een nieuw lied' tegen.
Nu houd ik ontzettend van zingen, maar zomaar een nieuw lied ...
Alhoewel, als ik aan het stofzuigen ben dan gaan mijn liederen soms werkelijk alle kanten op, en maak ik van vele liederen soms gewoon een nieuw lied.

Als kind was dat ook geen probleem.
Ik kon uren op de schommel zitten en zong daarbij het hoogste lied.
En als mijn voorraad liederen uitgeput was, verzon ik de rest zelf wel -aldus mijn moeder.
Naar mate ik ouder werd, verdween deze kinderlijke onbevangenheid.
De momenten dat ik nog zo van alles en nog wat zing en van zinnen en woorden van bestaande liederen een nieuw lied maak, blijft beperkt tot onder de douche en tijdens het stofzuigen.
Want dan is er niemand dan Hij alleen die mij hoort, en kan ik onbevangen zingen wat er maar in mij opkomt, en ook van alles aan elkaar plakken.


Vanmorgen las ik Psalm 98, en ja, je raadt het al, deze Psalm begint met de woorden: 'Zing voor de Heere een nieuw lied'.
En zo werd ik opnieuw bepaald bij het verliezen van die kinderlijke onbevangenheid, en het stemde me eigenlijk een beetje 'verdrietig', totdat ik het boek van Warren Wiersbe erbij pakte -zoals ik bijna iedere morgen doe.
Wat hij schrijft werpt voor mij een nieuw licht over deze zo oude en bekende woorden.
Hij schrijft dat het woord dat met 'nieuw' is vertaald 'fris' betekent, en 'nieuw van kwaliteit'.
En dat het lied dan ook best een oud lied mag zijn want dat 'onze groei in de Heer en onze nieuwe ervaringen van Zijn genade ons in staat stellen een oud lied met frisse, nieuwe betekenis en zegen te zingen'. 
En hieraan koppelt hij dat 'dit verklaart waarom de Heer ons door beproevingen laat gaan'.
Namelijk, omdat Hij ons de juiste toon geeft om Hem op een nieuwe manier te prijzen!


Mijn gedachten gaan naar het lied 'Jezus, licht in de duisternis' (Opw. 627) dat we vanmorgen met de aanbidding zongen.
Een prachtig lied, maar werd de waarheid daarvan niet dieper, groter en intenser, nadat ik vanuit alle ellende, pijn, verdriet en moeilijkheden etc. op het punt kwam waar ik me afvroeg of ik nog wel wilde geloven, en op dat moment toch niet anders kon dan opnieuw voor Hem kiezen!
Zing ik het nu niet veel intenser en met meer passie dan ooit te voren!
Besefte ik op dat moment niet meer dan ooit, dat als Hij niet meer in mijn leven was, dat ik dan net zo goed dood kon zijn?
Maar dat als ik dan dood zou zijn, ik voor eeuwig zonder Hem zou zijn?
Waren de woorden van het refrein van dit lied op dat moment niet DE woorden die precies zeiden wat ik ervoer?
Want waar zou ik heen kunnen gaan zonder Hem?
Waarom nog bestaan zonder Hem?
Jezus, is immers mijn enige hoop en kracht; ja, Hij is mijn Heer!
Mijn licht in de duisternis; Het Getuigenis van Vaders onvoorwaardelijke en eeuwige liefde voor mij.
Hij is De Weg die ik volgen moet; ook als ik er niets van begrijp.
Zijn waarheid is volmaakt en goed, en bij Hem is leven en overvloed.
O, ik kijk uit naar de dag dat ik bij Hem zal zijn, en Hem zal zien van aangezicht tot aangezicht en Hem volkomen zal kennen.
En tot die dag geef ik Hem mijn hart en mijn stem en prijs ik Hem!

Een 'oud' lied wordt een nieuw lied door de beproevingen in mijn leven die mij doen groeien in de Heer en in nieuwe ervaringen van Zijn genade.





maandag 26 november 2018

Gave van God

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 3.



‘Indien  gij de Gave Gods kendet, en Wie Hij is Die tot u zegt: Geef Mij te drinken, zo zoudt gij van Hem hebben begeerd, en Hij zou u levend water gegeven hebben.’
Johannes 4:10


Welk een troost, kracht, ja, welk een zegen ligt er besloten in deze woorden.

‘Indien gij kendet’.
Als je Hem zou kennen; als je zou weten Wie …
Jezus, de ‘Gezegende Gave Gods’
In genade aan ons geopenbaard.
Redder en Verzadiger van onze ziel.
Degene in Wie de diepte en omvang van Gods liefde zijn onthuld.

‘Gij zoudt begeerd hebben.’
Je zou gesmacht hebben, gehongerd, ja, vurig verlangd hebben …
Nee, niet naar alles wat Hij kan geven, noch naar Zijn genade of heerlijkheid, maar naar Hemzelf; naar Hem, de Gave boven alle gaven; Hij, die het Levende water is.
‘Heere, stort in de dorst van mijn lege hart de volle stroom van Uw levende liefde uit.
Geef mij Uzelf, of ik sterf!’*


Jezus

Jezus,
gezegende
Gave van God,
in genade hebt U
Zich aan mij
geopenbaard.

Jezus,
Verlosser en Heer,
door Uw liefde
is mijn ziel
voor eeuwig
bewaard.

Jezus,
liefdevolle
Trooster
van al mijn pijn,
mijn verdriet,
en smart.

Jezus,
Gezalfde Heer,
Bron van Levend water,
Verzadiger
van mijn
hart.

Jezus,
kostbare
Gave van God,
doorstroom mij
geheel en al met
meer van U.

Jezus,
onuitputtelijke Bron,
U, Die mijn ziel
verzadigt en vult,
ik dank en prijs
U nu.

Als een vermoeide vogel
vouw ik mijn vleugels samen
bij de liefelijke bronput van troost.
Ik kruip in de rotskloof,
kom tot rust daar mijn ziel
door U wordt getroost.

U hebt mij lief;
U hebt Uzelf 
voor mij gegeven.
Vergeven is mijn zonde,
mijn ziel vervuld en verzadigd
met vrede en leven. **


* Citaat uit het boekje
** Naar de laatste zin en laatste stukje van dit hoofdstuk
     Zie ook >> 'De Heer is mijn licht en mijn heil'

woensdag 21 november 2018

zondag 18 november 2018

Jezus Christus Zelf, en onze God en Vader …

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 2.



‘Sta dan vast, broeders,  en houd u aan de overleveringen waarin u onderwezen bent door ons woord of door onze brief.
En onze Heere Jezus Christus Zelf en onze God en Vader, Die ons heeft liefgehad en ons een eeuwige troost en goede hoop gegeven heeft uit genade,
moge uw harten vertroosten  en u in elk goed woord en werk versterken.’
2 Thessalonicenzen 2:15-17


Onze Heere Jezus Christus Zelf …
Jezus Zelf: volmaakt in liefde, trekt ons met koorden van liefde; God Die mens werd, en daardoor in alles met ons kan mee lijden en voelen.

God, onze Vader …
Door Jezus ben ik Zijn kind, ik mag aanspraak maken op alles wat Hij heeft beloofd en gegeven; Hij zal mij de wensen van mijn hart geven als ik leef en handel als Zijn kind, een kind dat bij Hem woont, Hem liefheeft en Hem gehoorzaamt.
Onze hemelse Vader, Wiens liefde zo oneindig veel groter, inniger, dieper is dan van een aardse vader, omdat Hij oneindig is en mij liefheeft met een eeuwige liefde.

Tot Hem komen als een kind, met de geest van een kind.
Geen angst en twijfel, alles durven vragen, geen zorg voor vandaag, geen ongerustheid voor morgen, noch vrees voor gister: mijn vader weet alles, mijn vader kan allesmijn vader zorgt voor alles en hij houdt van mij.

Die ons heeft liefgehad …
Dag in, dag uit leven als een kind in de liefde van de Vader, Die mij door en door kent, mij begrijpt met al mijn eigenaardigheden, zwakheden, verwarringen, zondigheid en dagelijkse tekortkomingen.
En … mij liefheeft ondanks alles!
Wat een genade!


Om over na te denken

Wie kent mij door en door,
wie begrijpt al mijn eigenaardigheden
en houdt nog steeds van mij
precies zoals ik ben?

Wie ziet mijn verwarringen,
mijn zwakheden
en al mijn tekortkomingen
en houdt nog steeds van mij
terwijl Hij mij zo goed kent?

Wiens hart was zo vol liefde,
dat Hij Zijn enige Zoon gaf
om te sterven voor mij?
Wie had zoveel liefde dat Hij gaf
het liefste dat Hij had?

Wiens hart ging zo naar mij uit
dat Hij bereid was de hemel te verlaten
om mens te worden zoals ik?
Wie hield zoveel van mij dat Hij
opgaf alles wat Hij bij Zijn Vader had?

Wie hield zoveel van mij,
dat Hij mij bekleedde met
het kleed van rechtvaardigheid?
Wie heeft mij in liefde aangenomen
mij tot Zijn eigendom en kind gemaakt?

Wie geeft mij het recht
om Hem Abba-Papa
te mogen noemen?
Wie heeft mijn verwonde ziel
vervuld en heel gemaakt?

Wie maakt dat ik vrijmoedig
mag gaan tot de troon van genade
voor hulp op het juiste moment?
Door wie mag ik weten:
Hij vergeet mij niet?

Wie maakt dat ik kan leven
als een kind, gerust
en vol vertrouwen?
Door wie mag ik weten:
er Iemand is die haar altijd ziet?

O Heer, leer mij de diepte van Uw liefde voor mij;
doe mij beseffen hoe groot zij is en krachtig.
Opdat ik groei in geloof en vertrouwen,
en mijn stappen worden als die van een kind:
licht en veerkrachtig.

zaterdag 17 november 2018

Schuilen bij de Allerhoogste ...

Soms kunnen er situaties in ons leven zijn die ons zorg geven en benauwen, maar waar we niets (of weinig) aan kunnen doen.
In deze momenten is schuilen bij de Allerhoogste; onze toevlucht te zoeken bij Hem en Zijn woord het beste dat we kunnen doen.

‘God, U bent mijn toevlucht en mijn vesting,
U bent in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden, daarom zal ik (ook nu) niet bevreesd zijn.
Ja, zelfs al veranderde de aarde van plaats, werden de bergen verzet naar het hart van zeeën; laat haar water maar bruisen, laat het maar schuimen, laat de bergen maar beven door haar onstuimigheid.
U, de Heere van de legermachten bent met mij; U, de God van Jacob, bent mijn veilige vesting.

Daarom is mijn ziel stil voor God, want van Hem is mijn heil.
Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting, ik zal niet teveel wankelen.
Ja, mijn ziel, wees stil voor God, want van Hem is mijn verwachting.
Het staat vast dat Hij mijn rots is en mijn heil, mijn veilige vesting: ik zal niet wankelen.
In Hem is mijn heil en mijn eer; mijn sterke rots, mijn toevlucht is in God!
Voor Zijn aangezicht stort ik mijn hart uit, en ik vertrouw op Hem, want Hij is mijn toevlucht.

Ik schuil bij de Allerhoogste, overnacht in de schaduw van de Almachtige.
Hij is mijn toevlucht en mijn burcht, de God op Wie ik vertrouw.
Hij beschut mij met Zijn vlerken, onder Zijn vleugels neem ik mijn toevlucht, Zijn trouw is een schild en een pantser.

Ja, Heere, U bent mijn toevlucht en mijn vesting; mijn hulp in benauwdheden, ik zal niet vrezen!
Ja, Heere, mijn ziel is stil voor U, want van U is mijn verwachting, mijn heil.
Ik vertrouw op U, o Allerhoogste.
U bent mijn toevlucht en mijn vesting.'

- Amen -


Naar: Psalm 46:2-4,8; Psalm 62;2,3,6-9; Psalm 91:1,2,4



zondag 11 november 2018

Vertrouw Mij!



Heer,
Uw woord klinkt:
‘Vertrouw Mij, Mijn kind,
vertrouw op Mij met heel je hart
en steun niet op je eigen inzichten.

Mijn woorden staan boven
jouw denken en voelen;
Mijn beloften zijn waarheid,
hoelang de vervulling soms ook
op zich laat wachten.
Ik ben betrouwbaar!
Wat Ik zeg, dat doe Ik,
wat Ik beloof, gebeurt.

Mijn richtlijnen zijn volmaakt
en geven je levenskracht.
Mijn getuigenis is betrouwbaar,
en schenkt je wijsheid.
Mijn bevelen zijn juist
en zijn een bron van vreugde.
Mijn woord is zuiver
en geldt voor altijd!

Mijn kind,
Ik heb voor jou altijd
het beste voor ogen.
Kies er dus voor
om op Mij te vertrouwen,
om Mij te geloven
op Mijn woord!
Schuif je eigen gevoelens
en gedachten opzij en besef,
dat Mijn gedachten
hoger zijn dan die van jou;
dat Mijn wegen hoger zijn
dan die van jou; immers,
zoals de hemel hoger is dan de aarde,
zo zijn Mijn wegen en gedachten
hoger dan die van jou.

Vertrouw Mij toch, Mijn kind,
vertrouw toch op Mij,
en zie niet op jezelf.
Want wat bij mensen onmogelijk is,
is immers mogelijk bij Mij.

Vertrouw Mij,
je zult niet beschaamd
komen te staan.

Naar: Spreuken 3:5
(+ Psalm 19:8-10; Jesaja 55:8,9)

donderdag 8 november 2018

Tot verkwikking ...

Vandaag het eerste gedichtje naar aanleiding van het boekje 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.













Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 1.

‘Hoe zal Hij, Die zelfs Zijn eigen Zoon niet gespaard, 
maar voor ons allen overgegeven heeft, 
ons met Hem ook niet alle dingen schenken?’
Romeinen 8:32

‘Gezegend zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus,
die ons met allerlei geestelijke zegen in de hemelse gewesten
gezegend heeft in Christus.’
Efeziërs 1:3

In het eerste hoofdstukje brengt Susannah mij bij de diepte van de woorden ‘Hij Die niet gespaard heeft’ en ‘Hoe zal Hij’.
Hij, Die zelfs Zijn eigen Zoon niet heeft gespaard: God gaf ons Zijn kostbaarste schat!
Hoe zal Hij ons met Hem ook niet alle dingen schenken: alle geestelijke zegeningen!
(In >> Efeziërs 1:3-14) kunnen we daar alles over lezen; bovenstaande tekst uit Efeziërs is door mij bijgevoegd)
Het stilstaan bij deze woorden, het nalezen en overdenken van de woorden uit Efeziërs, en het overdenken van ‘Hoe zal Hij ons met Hem ook niet alle dingen schenken’ deed ook bij mij het gebed in mijn hart oprijzen dat de  diepte en reikwijdte ervan mijn geloof zou verlevendigen (= het woord dat Susannah gebruikte).

Andere woorden voor verlevendigen zijn: opwekken; tot leven wekken; activeren; reanimeren; verlevendigen; opleven; opfrissen; verfrissen; verkwikken; verkoelen.
Voor mijn gedichtje gebruikte ik het woord: verkwikken.


Open ogen ...

Heer, verkwik vandaag mijn geloof
door mij opnieuw te laten zien
hoe breed en diep
Uw onuitsprekelijke liefde is,
ja, hoe vol en vrij.
U spaarde niet Uw eigen Zoon,
maar gaf Hem over
om te sterven aan het kruis
voor mij!
En met Hem gaf U mij
de rijkdom van alle zegeningen.
Laat de reikwijdte daarvan
diep doordringen in mijn hart,
opdat dit mij vandaag*
tot kracht, dankbaarheid
en vreugde zij.

- Amen -


* en andere dagen

zondag 28 oktober 2018

Over angst en vrees, vertrouwen, hoop en moed ...

Een serie waar ik met veel plezier naar gekeken heb (en soms nog een herhaling bekijk) was 'Call the midwife'.
Eén van de afleveringen werd afgesloten met de volgende woorden:

'Angst kan ons vasthouden.
Vrees kan ons lamleggen.
Maar vertrouwen verlicht pijn.
Hoop kan de hemel doen oplichten.

Liefde geeft ons moed.'

De woorden raakten mij, en ik zette het beeld even stil (met momenten als deze ben ik dankbaar voor wat tegenwoordig allemaal kan), pakte snel pen en papier, spoelde vervolgens even een stukje terug en schreef de woorden over; het briefje legde ik op mijn bureau, wachtend tot ik weer een laptop zou hebben.


Misschien zeggen deze woorden jou wel niets; misschien zijn angst en vrees onbekende dingen voor je, maar voor anderen die, net als ik, door dingen die in ons leven gebeurd zijn hiermee in meer of mindere mate te maken hebben, -of gehad hebben, zullen deze woorden heel anders binnenkomen.
Angst kan ons immers zo gevangen houden; als in een kooi, ja, zelfs als in een kooi met een geopend deurtje.
En vrees kan ons zo lamleggen, dat onze levens stil komen te staan, bang als we zelfs zijn voor dingen die niet eens hoeven te gebeuren.
Maar als dan Die Hand uit de hemel naar beneden komt, onze ogen en ons hart aanraakt en opent, zodat we de leugen en de waarheid gaan ontdekken; aan Die Hand gaan wandelen, en vertrouwen haar weg vindt in onze levens, wordt onze pijn verlicht.
Nieuwe hoop gloort aan de horizon; de hemel licht op en moed vult ons wezen ...

'Hier ben Ik, Mijn kind, hier ben Ik!
Wees maar niet bang meer, geef Mij je angst en vrees.
Ik ben je in alles voorgegaan, en kan je pijn en verdriet zo goed verstaan.
Laat Mij je vullen met Mijn liefde, ze zal je nieuwe moed geven; ja, je moedig maken.


Hier ben Ik, Mijn kind, hier ben Ik!
Houd je maar vast aan Mij; vertrouw Mij.
Ik ken je angst, je vrees; Ik ben daar immers Zelf geweest.
Blijf in Mij, Ik blijf in jou; Ik zal je nimmer verlaten, ja, elke dag bij je zijn.



Heer, Uw liefde geeft mij nieuwe moed;
ja, maakt mij moedig op de wegen
die ik heb te gaan.
Hoop licht de hemel op waardoor ik weet
dat U altijd, en in alles, iedere dag
naast mij zult staan.
Vertrouwen verlicht mijn pijn;
laat mij niet vergeten om in alles
mijn ogen naar U op te slaan.


zaterdag 27 oktober 2018

Kiezen ...

Een beetje onwennig zit ik sinds lange tijd weer achter mijn laptop, een nieuwe.
Mijn blogpauze werd ongewild verlengd door een blikseminslag bij de buren, die ook behoorlijke gevolgen had in ons huis.
Waaronder dus ook het sneuvelen van mijn laptop van net anderhalf jaar oud.
Gelukkig was en is het allemaal  verzekeringswerk, maar toch ...
En doordat de door mij nieuw bestelde laptop na verschillende weken niet leverbaar bleek, duurde het allemaal veel langer dan ik had bedacht.
Maar goed, dit is dus weer mijn eerste logje van mijn nieuwe laptop, waar ik heel blij mee ben, maar ook wel weer aan moet wennen.
Gister heeft onze oudste zoon alles weer geïnstalleerd, en gelukkig was ook alles op de harde schijf bewaard gebleven, dus alles staat er weer zo'n beetje op.
Toch wel fijn om ook mijn mail weer te kunnen bekijken via mijn eigen laptop, hoewel ik natuurlijk heel blij was dat dit tijdelijk even via de laptop van mijn man kon.
Al met al heb ik een maand zonder laptop gezeten, en dat was eigenlijk ook wel weer een heel bijzondere tijd, waarvan ik bepaalde dingen die daardoor anders werden en gingen, toch graag vast wil houden.

Het was goed om deze zomer een Blogpauze in te lassen.
Het bracht even de rust die ik nodig had te midden van gezinsomstandigheden.
Dit wil echter niet zeggen dat ik niet geschreven heb.
Ik had het boekje 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon gekocht en dit gebruikt met mijn Stille Tijd, maar daarbij ook mezelf uitgedaagd om bij elk hoofdstuk een gedicht te maken.
Hierdoor was ik soms meerdere dagen met één hoofdstuk bezig, maar dat was helemaal niet erg; het kwam daardoor alleen maar dieper binnen.
Het was soms best een hele uitdaging, dat kan ik je wel zeggen, maar ook zeer de moeite waard.
Het boekje heeft 24 hoofdstukken en binnenkort zal ik beginnen met het delen van een kort woord na aanleiding van ieder hoofdstukje en het gedicht dat ik erbij heb geschreven.

Daarnaast heb ik dit najaar voor het eerst mee geholpen in de leiding van de VrouwenConferentie waar ik al jaren als deelneemster kwam.
Heel bijzonder om te doen, en zeer leerzaam, iets dat had ik nodig; een nieuwe uitdaging, iets nieuws om verder te groeien.
Het was echt een heel bijzondere Conferentie, en ik zie dan ook al weer uit naar de volgende.
Zowel naar de voorbereidingen daarvan als de Conferentie zelf.

Ondertussen is onze VrouwenBijbelstudiegroep ook alweer van start gegaan.
Dit jaar gebruiken we het boek 'Genade, Gods mooiste woord' van Dick Pieterman.
De eerste ochtend staat altijd in het teken van bijpraten en bidden voor elkaar, maar ook de eerste studieochtend is alweer geweest.
En dan kom je er achter als je zo nadenk over Genade, dat je best dingen weet, maar dat het soms heel lastig is om iets concreet te omschrijven, of beschrijven.
Maar het is zeer goed om weer eens opnieuw stil te staan en na te denken over de diepte van het woord Genade, haar betekenis en alles wat daarmee samenhangt.

Als ik echter terugkijk op de afgelopen maanden, dan zie ik dat er één ding is dat steeds opnieuw terugkwam, namelijk 'kiezen'.
Met de hele warme hete zomer ervoor kiezen om rustig te blijven en me niet te laten verleiden om te mopperen op de hitte zowel overdag als in de nachten.
En om dan ook te merken dat Hij je vult met rust en vrede, waardoor ik deze zomer beter ben doorgekomen dan ik ooit had kunnen bedenken van te voren.
Kiezen, om meer met Hem bezig te zijn en dit voor mijzelf te houden; opschrijven, maar dan alleen voor mezelf en Hem.
Kiezen voor nieuwe uitdagingen, en andere dingen daarom even loslaten.
Kiezen voor mijn gezin, mijn man en kinderen; en ook al wonen onze kinderen niet meer thuis, er voor ze zijn omdat ze je nodig hebben.
Kiezen om te lezen in plaats van te schrijven.
Maar bovenal steeds opnieuw (soms met wat strijd) kiezen om op Hem te blijven vertrouwen ondanks omstandigheden.
God bracht mij bij een prachtig lied deze zomer toen het allemaal even heel moeilijk en zwaar was, >> 'While I wait' van Lincoln Brewster.


'Op de dag dat ik vrees, vertrouw ik op U.
In God prijs ik Zijn woord; 
op God vertrouw ik, ik vrees niet ...'

'Dit weet ik: dat God met mij is.'

'... want mijn ziel heeft tot U de toevlucht genomen,
ik neem mijn toevlucht onder de schaduw van Uw vleugels,
tot de rampen voorbij zijn gegaan.'

Mijn hart is bereid, o God, mijn hart is bereid;
ik zal zingen, ik zal psalmen zingen.

Ik zal U loven onder de volken, Heere;
ik zal voor U psalmen zingen onder de natiën.
Want Uw goedertierenheid is groot tot aan de hemel,
Uw trouw tot de wolken.

Psalm 56:4,5a,10b; Psalm 57:2,8,10,11

woensdag 18 juli 2018

Dagboek van een Bijbel (vakantie)

Om over na te denken!
Iedereen een hele fijne en gezegende vakantie toegewenst!

Dag 1
Vandaag ben ik opgepakt en bij de andere boeken en kleren op de tafel gelegd.
Ik kan wel een gat in de lucht springen: Ik ga op vakantie!

Dag 2
Iemand heeft me in een koffer gelegd. Het is hier wel erg donker en een beetje benauwd, maar dat zal niet lang duren. We gaan naar de zon!

Dag 3
Ik heb het niet best, want ik ben behoorlijk door elkaar geschud. De meest vreemde geluiden heb ik gehoord. Auto’s, bussen, een trein, stemmen via luidsprekers over tijden van vertrek. En toen hebben ze de koffer waar ik in zit op een band gegooid en daarna ben ik echt de kluts kwijtgeraakt. Nu hoor ik al uren lang een zacht gezoem; ik geloof dat ik vlieg!!

Dag 4
Oei, wat is het hier warm! Heerlijk! Ik lig hier echt te genieten op m’n plankje in de zon. En een mooie kamer! Te gek! Ze noemen zoiets een appartement geloof ik. Alles staat erin: tv, koelkast, bankstel en ga zo maar door. En een balkon op het zuiden, met uitzicht over een prachtige blauwe zee! Het lijkt wel een sprookje zo mooi. Het liefst zou ik nu een van die Psalmen willen zingen die zo ongeveer midden tussen mijn twee kaften staan: “O Heere, onze Heere, hoe heerlijk is Uw Naam op de ganse aarde!” Nu ja, vanavond als ze terug zijn van het zwemmen, dan zullen ze wel een stukje uit mij lezen, om God te danken voor deze wonderlijke mooie dag ...

Dag 5
Vandaag ben ik een beetje verdrietig. Nee, niet vanwege het weer ofzo. Het is nog steeds stralend zomerweer. Maar omdat nog niemand mij van mijn plankje heeft gepakt. Niemand kijkt naar mij om. Ze laten me maar liggen. Ze lachen en doen spelletjes en schrijven hele puzzelboeken vol, maar je moet niet denken dat er nu eens iemand een beetje aandacht voor mij heeft. Jammer nou!!

Dag 6
Vanmorgen dacht ik even: Hoera, vandaag hebben ze me nodig: het is zondag en dan gaan ze vast en zeker naar die kerk beneden in het dorp. Ik hoorde al vroeg de klokken luiden! Maar nee hoor, niets daarvan. Ze bleven allemaal urenlang op hun bed liggen. Toen dacht ik: dan zullen ze vanmiddag wel bij het eten wat uit mij lezen! Maar nee, ook dat gebeurde niet. Het lijkt wel alsof ik hier helemaal niet nodig ben. Wat ik daarvan vind? Ik vind het ondankbaar! Hebben zij misschien de zon en de zee geschapen? Een mens kan toch alleen maar echt leven als hij Gods Woord binnenlaat in het huis van zijn hart??

Dag 7
Ik lig hier nog steeds. Er ligt stof op mijn kant.

Dag 8
Vanmorgen voelde ik me opeens heel gelukkig. Iemand nam me van m’n plank, blies het stof van me af, bladerde wat in me ... ik dacht: “Nu gaan ze me lezen!” Maar ik hoorde alleen een stem die zei: “Hier heb ik het: Amos, een profeet met vier letters en de eerste is een A”

Dag 9
Ik ben weer thuis. Ik lig onder de plakboeken op de televisie. Verder ligt iedereen op bed. Doodmoe van de reis. Ik kan wel huilen. Maar toch geef ik de moed niet op! NOOIT !! Want er komt een dag, waarop iemand zal ontdekken hoeveel moois er in mij verborgen zit ... !!!









Schrijver is mij onbekend

zondag 10 juni 2018

Het slijpen van de bijl

Een jonge man klopte eens aan bij een houthakkersbedrijf en vroeg of er misschien plaats voor hem was.
'Ik werk hard en doe altijd enorm mijn best,' zei de man verlangend.
'Laat maar eens zien wat je kunt,' zei de voorman.
'Pak je bijl en hak die boom daar eens om. Als ik tevreden ben, dan krijg je een baantje.'
De jonge man ging direct aan het werk en binnen de kortst mogelijke tijd was de boom omgehakt.
De voorman knikte tevreden.
'Ik ben onder de indruk.
Je kunt maandag beginnen.'
Maandag, dinsdag, woensdag…
Het ging prima.
De jonge man werkte hard.
Hij was altijd als eerste op het werk, nam bijna geen rust en werkte door tot op het allerlaatst.
Toch kwam de voorman op donderdagmorgen naar hem toe en zei: 'Pak je spullen maar in. Op het kantoor ligt je loon, maar je hoeft morgen niet terug te komen.'
'Wat zegt u nou?' hakkelde de jonge man.
'Waarom word ik ontslagen?'
'Je hakt steeds minder bomen om.
Op maandag hakte je er nog het meest, maar dinsdag was het al een stuk minder, om over
gisteren maar helemaal niet te spreken.
Je productie is gewoon niet goed.'
'Maar ik werk misschien wel het hardst van iedereen hier,' riep hij vertwijfeld uit.
De voorman keek hem peinzend aan en zei toen: 'Dat heb ik gezien… maar toch zijn je resultaten op zijn zachtst gezegd matig.'
Toen kwam er een gedachte bij hem op.
'Slijp jij je bijl wel regelmatig?'
De jonge man keek hem vragend aan.
'Natuurlijk niet.
Daar heb ik geen tijd voor.'
'Daar zit je probleem,' antwoordde de voorman.
'Die bijl is zo bot als een tandenborstel.'


Dat is vaak ook bij ons het probleem.
Er wordt zo veel van ons gevraagd in deze jachtige wereld, dat wij het slijpen van onze bijlen gemakshalve maar overslaan.
Maar dat heeft gevolgen en die gaan we onherroepelijk voelen.
En dat slijpen gebeurt in die binnenkamer, diep in ons binnenste.
Daar, in de binnenkamer waar Hij op ons wacht en Zijn geheimen met ons wil delen, worden onze bijlen geslepen.
Alleen daar kan God ons waarachtig leiden en richting aan ons leven geven.
De mensen om ons heen, vaak goed bedoelend, weten doorgaans precies waar we moeten lopen, wat we moeten doen en hoe de vork in de steel zit.
Vol overtuiging wordt ons de weg uitgelegd, maar is dat ook werkelijk de weg die Jezus voor ons
persoonlijk in gedachten heeft?
Sterker nog, tegen die houding worden wij stevig gewaarschuwd: 'Als iemand niet meer op Mij vertrouwt maar op mensen of op zichzelf, dan zal het slecht met hem aflopen. '(>> Jeremia 17:5)
Jezus vraagt van ons om rust te zoeken onder Zijn vleugelen.
In de schuilplaats van de Allerhoogste.
En dat is geen fysieke plaats, maar wel altijd een plaats van stilte in de aanwezigheid van God.
De muren van die schuilplaats zijn bekleed met Zijn liefde.
Hoe zwak we ons ook voelen, of met wat voor probleem we ook worstelen, God wacht daar op ons. Daar sluit Hij ons in Zijn armen en overtuigt Hij onze angstige harten opnieuw van Zijn trouw en Zijn voortdurende aanwezigheid.
Het was nooit Gods bedoeling dat wij uit andere bronnen zouden drinken dan uit de bron van Zijn levende water voor kracht en inzicht.
Jezus ging zelfs zo ver dat Hij zei: 'Zonder Mij kunnen jullie niets doen.' (>> Johannes 15:5)
Niets?
Jezus bedoelde hier ‘niets dat eeuwige vrucht voortbrengt’.
Niets dat werkelijk zinvol is.
De wereld brengt heel veel dingen voort.
Er wordt geld als water verdiend, er worden duizelingwekkende projecten opgezet, en mensen ontzien elkaar niet in een tomeloze jacht naar macht en persoonlijke welvaart… maar voor een plaats in de hemel zet het geen zoden aan de dijk.
Daarom is het voor ons zo belangrijk om die binnenkamer niet te verwaarlozen.
Alleen daar ontvangen wij het inzicht hoe wij onze wapenrusting moeten dragen en welke gevechten we moeten aangaan.
Vertrouw liever niet op je eigen inzicht, maar gebruik de wapenrusting die God voor ons klaar heeft liggen.
De Koning Zelf zal je kracht geven door je met Zijn eigen hand te beroeren.










Copyright >> ActiefOnline
(Met toestemming overgenomen)

vrijdag 8 juni 2018

Neuriën ...

Vorige week was ik met een vriendin op de Vrouwendag van Stichting Selah van Marianne Grandia en heb ook even heerlijk staan struinen bij de 2e hands boeken.
Eén boek sprong er eigenlijk vrij snel uit, daar ik er al vaker in de boekhandel naar had staan kijken; het was er tot nu toe alleen nog nooit van gekomen om het te kopen; andere prioriteiten.
Maar nu ...
En zo kom ik in het bezit van het boek 'U komt een lofzang toe' van Noor van Haaften en zo af en toe ga ik er eens rustig voor zitten om een bladzijde te lezen.
Zo ook vanmorgen.

'Blij als een kind' staat er boven.
Noor vertelt hoe ze op een rustige zondagmiddag in haar tuin zit, die normaal gesproken niet zo rustig is vanwege de kinderrijke buurt waarin zij woont.
Maar vandaag is het uitzonderlijk rustig en ineens hoort zij een kind neuriën.
Ze luistert, en geniet, terwijl ze zich een beetje probeert voor te stellen waar het kind onder het neuriën mee bezig kan zijn.
Dan  komt de volgende gedachte in haar op terwijl ze een beetje wegdommelt:
'Misschien geeft het God ook wel vreugde als wij, Zijn kinderen, wat meer zouden neuriën. Een dankbaar neuriën, omdat Hij ons zoveel heeft gegeven en wij het goed hebben.'


Zelf ben ik iemand die veel zingt, of fluit, of .. jawel, neuriet.
Onder het schoonmaken, bij het douchen, als ik mijn hondje uitlaat, ...
Misschien dat het mij daarom zo raakt wat ze schrijft.
Want als ik er zo even mijn gedachten over laat gaan, ervaar ik de ontspanning en vrede, ja, dankbaarheid, die binnenstroomt als ik dit doe.
Het brengt mij tot rust, en ik bedenk me vervolgens dat ik het eigenlijk nog vaker zou 'moeten' doen.
En ik geloof zeker dat het God vreugde geeft als wij het doen, dat neuriën.
Ik hoor als het ware daardoor heen Zijn zachte stem klinken, al mee neuriënde om ons gehaaste en onrustige hart tot rust te brengen in Zijn nabijheid en bewust te maken van wat Hij allemaal geeft en doet voor ons.
Als vanzelf ervaar ik hoe in mijn gedachten mijn ogen naar boven gaan, naar Hem, die iedere dag voor mij zorgt, mij beschermt, de kracht geeft die ik nodig heb.
Dat is immers wat er gebeurt als ik mijn hondje uitlaat en zachtjes neuriet of zing.
Het brengt mij automatisch bij Hem, en vult mijn hart met vrede.


Zachtjes klinkt mijn stem
terwijl ik mijn hondje uitlaat
en langs de weilanden loop.
Soms heft één van de schaapjes
haar kop, alsof ze meeluistert,

als ik zachtjes zingend langsloop.

Welk een rust en vrede
liggen er besloten
in zo'n moment.
Ervaar ik dan niet
meer dan ooit dat Hij
mij ziet en kent?


Zachtjes klinkt mijn stem
als ik stofzuig, of mijn doek
over de meubels gaat.
Soms klinkt het steeds harder
omdat mijn eigen hart
door de lofprijs wordt geraakt.


Welk een vreugde
en dankbaarheid vult

dan soms mijn hart.
Ja, zelfs als er tranen
stromen door alle 

moeiten en smart.

Zachtjes klinkt mijn stem ...
Ik zou het vaker moeten doen
is wat ik nu bedenk.

Zie toch wat de Heer
mij door dit zachte zingen
en neuriën schenkt.


Mijn vermoeide ziel
vindt vrede;

mijn gehaaste hart
komt tot rust.

Vreugde vindt haar
weg naar binnen;

dankbaarheid maakt mij
van Zijn gaven bewust.


Dat God allang weet dat het zo werkt, blijkt wel uit de bijgevoegde Bijbelteksten:

Kolossenzen 3:15
'En de vrede van Christus regere in Uw harten; en weest dankbaar.'

Jacobus 5:13
'Is iemand blij te moede? Laat hij lofzingen.'


Laten we het vandaag eens proberen.
Zingen, neuriën.
Dankbaar zijn, dankbaar worden.
Tot rust komen.
Vreugde en vrede ontvangen.

In gedachten ervaar hoe er een glimlach op Gods gezicht verschijnt.


donderdag 31 mei 2018

PowerPoint ...

Verschillende keren heeft Dicky Leeuwestein van Dicky's powerpoint bakkerij een PowerPoint gemaakt van een gedicht of een schrijfsel van mijn Blog Rondom de Psalmen.
En opnieuw heeft ze een prachtige PowerPoint gemaakt, maar nu van het Gebed dat ik geschreven heb naar aanleiding van mijn One Word voor 2018 (zie zijkant van dit Blog)
Ik blijf het heel bijzonder vinden dat zij mijn gedichten/schrijfsels soms gebruikt voor een PowerPoint, en wordt daar iedere keer opnieuw stil van.

Ben je nieuwsgierig geworden, dan is >>hier<< de link naar de PowerPoint.

Dicky heeft ook nog twee andere Blogs.
>> Sailing Home o.a.over haar leven als schippersvrouw
en:
>> Schatten van de zee met eigengemaakte sieraden.


zaterdag 26 mei 2018

Een nieuwe naam ...

Momenteel lees ik iedere morgen uit het Bijbelboek Jeremia en afgelopen dinsdag was ik aangekomen bij hoofdstuk 20 (vers 1 t/m 6), waar Pashur Jeremia hoort profeteren en hem vervolgens om zijn woorden gevangen zet.
De volgende dag laat Pashur Jeremia vrij, maar dan zegt Jeremia tegen Pashur dat de Heere hem niet de naam ‘Pashur’ geeft, maar de naam ‘Magor-Missabib’.
Want’, vers 4, ‘zo zegt de Heere: Zie, Ik ga u tot een bron van angst voor uzelf maken en voor allen die u liefhebben.’
Magor –Massabib betekent dan ook ‘angst van rondom’.

Het liet mij opnieuw zien welk een belangrijke plaats namen in de Bijbel hebben.
We zien dan ook op verschillende andere plaatsen in de Bijbel dat God de namen van mensen veranderd, omdat er dingen (gaan) veranderen,
Bijvoorbeeld: Abram wordt Abraham en Sarai wordt Sara. (Gen. 17)


Zelf was ik nooit zo heel erg blij met de betekenis van mijn naam.
Toen ik het eens opzocht in het namenboekje dat we hadden gekocht met het oog op de naam van ons eerste kind, bleek de naam Rita afkomstig van Maria, wat in verband gebracht werd met mirre, wat bitter betekent.
En hoewel ik niet echt gebukt ging eronder, toch hing deze betekenis op de één of andere manier af en toe zwaar boven mijn hoofd.
Totdat ik op een beurs stond met uitgaven van Caroline van de Vate en mijzelf en een vrouw naar mij toe kwam om over ons boekje en de kaarten te praten.
Op een gegeven moment vroeg ze nogmaals naar mijn naam, en ik antwoordde dat ik Rita was.
‘O’, zei ze, ‘wat een prachtige naam!’

Hoe het precies helemaal ging, weet ik niet meer, maar ik geloof dat ik haar nogal bedenkelijk aankeek, want ze ging verder en vertelde mij dat ze van Spaanse afkomst was en dat mijn naam in het Spaans ‘Waardevol en Parel’ betekende.


Als ik dan vanmorgen nadenk en bid over wat ik gelezen heb, komt de naamsverandering van Pashur terug in mijn gedachten en dat God duidelijk boodschappen afgeeft in de Bijbel met namen en als Hij ze verandert.
En ineens komt de volgende gedachte bij mij binnen:
‘Eigenlijk op dat moment, op het moment dat deze vrouw mij de andere betekenis geeft van mijn naam, kreeg ik als het ware een nieuwe naam van God.
Niet meer ‘bitter’, maar ‘Waardevol en Parel’.
Opnieuw word ik warm van binnen als ik terugdenk aan dat moment als zij mij vol enthousiasme deze betekenissen verteld.

En als ik daar nog wat over doormijmer aan de hand van de naamsverandering van Pashur, voel ik mij een gezegend mens, en zie ik ook hoe God dingen in mijn leven heeft veranderd, en nog steeds verandert.
Het was al begonnen voor ik deze vrouw op de beurs tegenkwam, en het is niet meer opgehouden.
Ik ben waardevol voor God; een Parel in Zijn hand.

zaterdag 19 mei 2018

Sta ik voor het heetste vuur ...

Ik ben een beetje van slag, aangedaan door het lezen van het verhaal van Samaa Habib in het boek 'Oog in oog met Jezus'.
Allerlei emoties, gedachten en vragen buitelen om de beurt door mij heen.


Het lied 'Jezus, ik hou van U, meer dan de sterren van de hemel' komt in mijn gedachten als ook de woorden van de spreker op Hemelvaart daarover, de moeite die hij had met de 'overdrijvende' woorden van dit lied.
Ik weet nog dat ik dacht van 'Ja maar soms overweldigen gevoelens van liefde voor Jezus zo, dat er eigenlijk geen woorden voor zijn, en dan ervaar je het als het ware toch zo.
Jezus, ik hou van U,
meer dan de sterren van de hemel,

meer dan het water van de zee,
meer dan ik U zeggen kan ...' 
Maar nu, ...

Afgelopen maandag op onze maandelijkse VrouwenBijbelstudieOchtend kwam de regel 'maar nooit zoveel als nu' uit het lied 'Mijn Jezus, ik hou van U' even ter sprake, en bleek dat we daar verschillend tegenaan keken.
Sommige hadden er moeite mee, zongen het anders, terwijl ikzelf ervaren heb dat hoe meer ik Hem leer kennen door alle moeiten en pijn heen, ik inderdaad meer van Hem ga houden.
Oké, het klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid is, maar toch ervaar ik dat mijn liefde voor Hem groeit met het besef van wie Hij is, wat Hij heeft gedaan, en wat Hij doet.
'Ik zal van U houden
in leven en dood.
En ik wil U prijzen,
zelfs dan in mijn nood.
Als ik kom te sterven,
dan roep ik tot U:
'k Heb van U gehouden,
maar nooit zoveel als nu.'
Maar nu, ...

Vanmorgen kwam ik op Facebook een nieuw lied van Opwekking tegen; het eerste nieuwe nummer, 808 - 'Ik leef in U'.
Ik was benieuwd en luisterde even.
Maar dan klinken de volgende woorden:
'U bent God, U bent die U bent.
U blaast mij Uw adem in.
Sta ik voor het heetste vuur, ik leef in U.
U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;

U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U.'

'Sta ik voor het heetste vuur ...'
In een oogwenk ben ik bij Samaa uit het boek op het moment dat de derde bom ontplofte en zij dermate werd geraakt (ze stond er het dichtste bij) dat zij over haar hele lichaam verbrandde, en haar schedel openbarstte.
Ze sterft, ziet en spreekt met Jezus in de hemel, en keert terug naar deze wereld om verder voor Jezus te leven, om de redding van haar familie, en 'Gods hele menselijke familie'.
Als haar geest terugkeert in haar lichaam, zij terugkeert naar deze wereld, snijdt de pijn haar de adem af.
De indringende geur van verbrand haar en huid herinnert zij zich tot op de dag van vandaag.
Maar zij ervaart de diepe vrede van Jezus en zij voelde de aanwezigheid van 'Jezus Immanuël (God met ons), en zachtjes begint ze  een aanbiddingslied te zingen.

'Sta ik voor het heetste vuur ...'
Het verhaal van Samaa gaat nog veel verder, nog dieper, is zo aangrijpend.
Het heetste vuur was niet alleen het vuur van de bom die haar verbrandde, maar ook de houding van artsen en verpleegkundigen tijdens de behandelingen,  en dan heb ik het nog niet eens over de vervolging en de mishandelingen waar ze mee te maken had gehad voor die tijd, omdat ze christen was geworden.
'Vervloekte verrader'; dit is een straf van Allah'; 'je verdient het'.
'Ondanks het lijden dat ze me bezorgden, had ik diepe bewogenheid voor hen en voor de anderen die me folterden. Ik hunkerde ernaar om hen over de liefde van Jezus te vertellen.'
Bij de woorden van Romeinen 5:3-5 vond zij steun:
'En dit niet alleen,  maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt, en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop.
En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.'
Als er iemand die dit lied kan zingen vanuit het diepst van haar hart, het Samaa wel is.
Maar ik ...?


Zoals ik al zei, ik ben een beetje van slag zo aangedaan ben ik door dit boek.
Ik onder de indruk van haar geloof en vertrouwen, maar nog meer van haar vreugde en vergevingsgezindheid te midden van alle omstandigheden en alles wat er gebeurt en haar wordt aangedaan.
Maar ook van de wonderen die God doet in haar leven en in het leven van vele anderen bekeerde moslims.
Ik weet, ik kan onze levens niet met elkaar vergelijken, maar toch is het wel alsof God onze levens spiegelt, en ik heb heel veel om over na te denken.


'Jezus, ik hou van U,
meer dan de sterren van de hemel,

meer dan het water van de zee,
meer dan ik U zeggen kan ... ?'

'Ik zal van U houden
in leven en dood.
En ik wil U prijzen,
zelfs dan in mijn nood.
Als ik kom te sterven,
dan roep ik tot U:
'k Heb van U gehouden,
maar nooit zoveel als nu ... ?'

'U bent God, U bent die U bent.
U blaast mij Uw adem in.
Sta ik voor het heetste vuur, ik leef in U.
U bent sterk, zelfs al ben ik zwak;

U geeft kracht voor elke stap.
Sta ik voor het heetste vuur, ik weet:
Heer, ik leef in U ... ?'

Wil ik werkelijk lijden om Christus' wil?
Ben ik werkelijk bereid mijn leven te geven voor Hem?
Wat mag het mij kosten?

Wat als zegen en overvloed bestaat uit vrede in je hart te midden van barre en moeilijke omstandigheden?
Wat als zegen en overvloed bestaat uit 'Mijn genade is jou genoeg' als je aan het einde van je latijn bent?
Wat als zegen en overvloed betekent 'Een mens zal niet leven van brood alleen', terwijl je maag knort van de honger?
Wat als zegen en overvloed betekent dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die ons wacht?
Wat als als zegen en overvloed nu eens betekent dat Zijn liefde je hart verwarmt, in plaats van een bed met warme dekens?
Wat als ...

Wat kunnen dingen me soms aanvliegen en me onzeker maken en bang.
Bang voor mezelf, onzeker over wat ik zou kiezen, zou doen, zou ...
Wat als ...
En morgen is het Pinksteren.


'...: Ik doop u wel met water, maar Hij komt Die sterker is dan ik, bij Wie ik niet waard ben de riem van Zijn sandalen los te maken. Hij zal u dopen met de Heilige Geest en met vuur.'
Lucas 3:16

'... maar u zult de kracht van de ​Heilige​ Geest​ ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde.'
Hand. 1:8

'En Petrus zei tegen hen: Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Jezus Christus, tot vergeving van de zonden; en u zult de gave van de Heilige Geest ontvangen.'
Handelingen 2:38


Meer van U, 
meer van Uw Geest;
wordt dit niet zichtbaar
als ik doe wat ik lees?

Meer van Uw Geest,
krachtig en sterk;
wordt dit niet zichtbaar
als ik bid en werk?

Uitstappen en gaan
in geloof en vertrouwen;
niet alleen voelen of ervaren,
maar werken en bouwen.

Meer van U,
meer van Uw Geest;
zichtbaar wordt U, Jezus,
zo het meest.



zondag 6 mei 2018

Dankbaar en gezegend ...

Terwijl ik de afgelopen maanden steeds te kampen had met ziekte, was onze oudste zoon wel bijna iedere week een dag bij ons om ons te helpen het huis op te knappen.
Alles moe(s)t opnieuw gewit, gesaust en geschilderd worden, en de midden verdieping was na bijna twintig jaar ook echt aan nieuwe vloerbedekking toe.
En deze week was het zover dat mijn kamertje en de overloop hiervoor (als laatste) aan de beurt waren.
Was het vorige week al een werk om mijn kamertje leeg te maken, een nog grotere klus was het om mijn boeken uit te zoeken en mijn kamer weer in te richten.
Want  ja, ik had besloten om nu toch echt een aantal boeken weg te doen.
Veel boeken zijn niet gewoon echt niet meer van deze tijd en ik weet dat onze kinderen daar echt geen interesse in hebben en zeker niet nu iedereen een computer heeft, want waarom zou je iets in een boek opzoeken als het via Google tig keer sneller gaat.
De kinderboeken en de boeken op zolder had ik al uitgezocht en zijn inmiddels ook al weg, en hoewel ik dat al best lastig vond (o, ik houd zo van wanden vol boeken), moeilijker vond ik het om de boeken van mijn kamer uit te zoeken.
Wat houd ik wel, wat houd ik niet ... maar ook dat is gelukt.
Dan opnieuw de boekenkast inruimen, als ook de rest van mijn kamertje, en mijn bureau ...
Ook de inhoud van mijn bureau moest onder handen genomen worden.
Ik ben namelijk iemand die ook nog heel erg houd van pen en papier, dus van gewoon schrijven,
en hoewel ik veel op mijn laptop doe, mijn gedichten schrijf ik nog heel vaak gewoon op papier en als ik een mooi citaat tegenkom krabbel ik dat ook even snel op een papiertje, als ook allerlei Bijbelteksten.
Het enige dat ik nog onder handen moet nemen is de la van mijn bureau, die hadden mijn mannen er al ingezet voor ik hem kon uitzoeken, dus daar moet ik nog een keer voor gaan zitten.

Mijn bureau staat nu ook op een andere plaats; er hoeft immers geen logeerbed meer in mijn kamertje.
En dus staat mijn bureau nu zo, dat ik ook gewoon bij mijn ramen kan (wel makkelijk om ze nu ook te kunnen zemen zonder dat er een sterke man aan te pas moet komen om mijn bureau opzij te zetten).
Een heerlijk gevoel, en tegelijk ook raar om nu vanaf mijn bureau mijn hele kamer door te kunnen kijken.
Op de plaats waar het bed stond, staat nu mijn fauteuil en bijhorende poef; de plek vanwaar ik binnenkort mijn Stille Tijd zal gaan houden.
De muren zijn nog wel leeg, maar het zal niet lang duren dat mijn vertrouwde spulletjes zullen worden opgehangen.


En zo zit ik dan op deze mooie zondagmiddag, moe maar voldaan, dit logje te schrijven vanaf een oud, maar ook weer nieuw, plekje.
Het voelt allemaal nog wat vreemd en onwennig, en toch ook weer heel goed.
Boven alles voel ik me echter ontzettend dankbaar.
Dankbaar dat we hier (nog) wonen; dankbaar voor deze kamer met alles erop en aan.
Hoe kostbaar en waardevol is zo'n plekje wel niet!
Dankbaar voor de handen die alles zo hebben opgeknapt en gesjouwd; dankbaar dat ik ook zelf instaat was om ook mijn kamertje weer in te richten.
En ondanks alle moeiten, zorgen en lichamelijke klachten voel ik me een zeer gezegend mens.

Dank U, Heer,
voor alles wat U heeft gegeven;
dank U, voor deze plek 
van stilte en rust.
Dank U, voor Uw genade
mij zo rijkelijk gegeven;
dank U, dat Uw zegen 
op mij (en deze kamer) rust.

- Amen -

dinsdag 17 april 2018

Ik bid voor je!

Soms wordt het snel gezegd: ‘Ik bid voor je!’, maar als we niet oppassen wordt onze tijd en aandacht net zo snel opgeslokt door onze eigen bezigheden en dingen, en vergeten we wat we hebben belooft.
Laten het toch geen loze woorden zijn, als we een ander beloven om voor hem of haar te bidden.

In de jaren die achter me liggen, werd ik me daar steeds meer van bewust, en het werd steeds belangrijker voor mij om te zorgen dat ik ook echt deed wat ik had beloofd, en dus schreef, -en schrijf, ik de naam op van degene aan wie ik beloofd heb om voor te bidden.
En helaas gebeurt het me dan soms nog dat ik pas later denk aan wat ik had beloofd.
Toch blijft mijn streven om ervoor  te zorgen, dat mijn ‘Ik bid voor je’ geen loze woorden zijn, maar dat ik werkelijk doe wat ik heb beloofd.

Vanuit de woorden ‘Ik bid voor je’, vanuit hoe belangrijk het is om te doen wat ik heb beloofd, en de impact die mijn (onze) gebeden hebben, schreef ik het volgende gedichtje.
Het helpt mij om me bewust te zijn van de diepte en reikwijdte van deze vier woordjes.
En als ik tegenwoordig tegen iemand zeg: ‘Ik bid voor je’, klinken de woorden van het eerste coupletje van het gedichtje in mijn gedachten …


Als ik zeg
‘ik bid voor je’,
dan wil ik dat je weet
dat dit geen
loze woorden zijn,
maar dat ik je
werkelijk breng
voor Gods troon
en Hem vraag te komen
in al je verdriet,
al je zorgen,
en al je pijn.

Als ik zeg:
‘ik bid voor je’,
weet dan ook
dat er Iemand is
die al mijn gebeden hoort.
Hij zal voor je zorgen,
je troosten en bemoedigen;
door Hem mag je weten
dat er achter elk
nachtelijk duister
een nieuwe morgen
gloort.



zaterdag 14 april 2018

Overeenkomstig Uw woord ...

Na opnieuw een tijd van ziekte, is er eindelijk echt herstel en dus weer tijd en ruimte om wat te schrijven.
Momenteel ben ik in mijn Stille Tijd bezig met Psalm 119, en wat een geweldige Psalm is dat!
Vanavond komt hier dan ook de 'Bemoediging voor de Nacht' uit, en wel naar vers 28.



>> 'Overeenkomstig Uw woord ...' 

Welterusten en slaap lekker!

Een liefdevolle groet,
Rita

dinsdag 6 maart 2018

Gebed ...

Naar: >> Psalm 63 

O Heere, U bent mijn God!       
In de stilte van de vroege morgen
zoek ik U op om te zien
Uw macht en Uw heerlijkheid.

Mijn hart en ziel verlangen,
ja, hunkeren naar U,
zowel in goede als in slechte tijden,
in tijden van overvloed,
als in tijden van dorheid en droogte.

O, Uw goedertierenheid*
is immers beter dat het leven,
en daarom zal ik
in Uw Naam en tot Uw eer
mijn handen opheffen
en zingen tot Uw lof en eer,
want U bent het Die mijn ziel
overvloedig verzadigd.

Als ik ’s nachts niet kan slapen,
richt ik mijn gedachten op U
en op hoe U mij altijd hebt geholpen,
en dan schuil ik opnieuw
in de schaduw van Uw vleugels,
waar ik mij veilig weet en geborgen,
en vanwaar ik kan blijven zingen.

Mijn ziel is aan U verkleeft;
waar U bent wil ik zijn om
de ondersteuning van Uw rechterhand,
die daar altijd voor mij is.

Heere, mijn God,
wat er ook gebeurt in mijn leven,
mijn ziel zal zich in U verblijden,
tot de dag van Jezus Christus.

– Amen –

* = genade, liefdevolle vriendelijkheid, standvastige liefde, mededogen, goedheid en trouw










Ps. Het is heerlijk om na een maand ziek te zijn geweest weer eens te kunnen schrijven.
      God dankbaar dat ik weer bijna ben opgeknapt.

zaterdag 20 januari 2018

Afscheid ...

Gedachten bij Hoofdstuk 4 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.











Een hoofdstukje over afscheid; over het verliezen van dierbaren waar je bij het ouder worden zeker mee wordt geconfronteerd en de aanmoediging om een tijd van herinneren te nemen, hun namen op te schrijven en wat ze voor je hebben betekend.
Nu is die opdracht niet echt geschikt om hier op mijn blog te delen; niemand anders dan ik,  heeft daar wat aan.
Maar wat ik wel naar aanleiding van dit onderwerp wil delen, is iets dat mij enorm bemoedigd heeft en geholpen om dierbaren die mij ontvallen zijn los te laten.


Het was al meerdere jaren na het overlijden van mijn jongste broertje dat ik het Dagboek ‘Parels onder het stof’ van Joni Eareckson Tada kocht en er ’s avonds voor ik ging slapen er uit las.
En op een avond (ik heb het even opgezocht en het is op 29 april in dat boek), haalde zij een klein verhaaltje aan dat geschreven was naar een gedicht van een onbekende schrijver.
Ik vond het verhaaltje ook op Internet en wil het graag met jullie delen.


Ik sta op een strand.
Naast me hijst een schip z'n witte zeilen om in de ochtendbries weg te varen over de blauwe oceaan.
Het is een prachtig en sterk ding.
Ik kijk het na tot het niet meer is dan een vlek op de lijn waar zee en lucht elkaar ontmoeten.
Dan zegt iemand aan mijn zij: ‘Kijk! Het is weg.’
Helemaal weg?
Nee, het is weg uit het zicht - meer niet.
Het is nog even groot als altijd. 
Het vaart daar nog steeds met z'n vrachtje.
Het is in mijn ogen kleiner geworden, maar het is op zichzelf nog even groot als toen het vertrok.
En op hetzelfde moment dat hier gezegd wordt: ‘Kijk! Het is weg’, zijn er andere ogen die hem zien komen, en andere stemmen die blij roepen: ‘Kijk, daar komt het!’
En zo is het ook met sterven!


Aan de ene kant liet dit verhaaltje mij een beetje de vreugde van de hemel voelen om kinderen die thuis kwamen, maar het bracht me ook op andere gedachten.

Ieder jaar met de sterfdag van mijn jongste broertje keek ik naar hoeveel jaar het al was geleden dat hij verongelukte en dat getal werd steeds groter.
Het bracht altijd verdrietige gedachten boven, of het deed pijn omdat de herinneringen steeds minder levendig werden.
Maar het is bovenstaand verhaaltje waardoor ik anders ben gaan kijken naar de jaren dat iemand wegviel.

Ik keek er altijd naar als iemand vanaf het strand: de afstand, oftewel de jaren, werden (groter) meer en meer en meer.
Maar vanaf de andere kant gezien werd de afstand, oftewel de jaren alleen maar (kleiner) minder en minder en minder.
Dat besef verzacht verdriet.
Nee, het neemt de pijn van het gemis niet weg; vooral niet als het om je kind gaat, dat zie ik wel bij moeder, maar het maakt het wel dragelijker, het verzacht.
Ik hoop het nooit mee te hoeven maken, maar als … dan is het mijn gebed dat God het mij nog steeds zo laat zien; ieder jaar een jaar dichter bij het herenigd worden voor Zijn troon.


zondag 14 januari 2018

Als twee mensen van elkaar houden ...

'Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten 
en zich aan zijn vrouw hechten, 
en  die twee zullen tot één vlees zijn,
zodat zij niet meer twee zijn, maar één vlees. 
Dus, wat God samengevoegd heeft, 
laat de mens dat niet scheiden.'

Mattheüs 19:5,6


Met Uw hulp ...

Voor Gods aangezicht
beloofden we elkaar trouw
voor het leven,
in de overtuiging dat Hij
ons aan elkaar
heeft gegeven.

Soms was, en is, het moeilijk
om onze weg samen
te vinden en te gaan.
Maar met Hem konden,
en kunnen, we alles trotseren
en doorstaan.

Hij zal ons helpen
onze belofte getrouw te zijn
en niet te verbreken.
Als we maar op Hem blijven zien,
zal Hij steeds opnieuw
de liefdesvlam ontsteken.


(Dit jaar, zullen we -zo de Heer wil en wij leven, in oktober 35 jaar getrouwd zijn)

N.a.v.  het stukje ‘When two people love each other’ uit >> ‘Love is …’ – Promise Journal




vrijdag 12 januari 2018