dinsdag 28 februari 2017

One Word - De tweede maand ...

Vandaag is de laatste dag van de tweede maand dat ik bezig ben met mijn One Word - Focus.
Ik denk niet dat ik dit iedere maand ga doen, maar deze keer wil het zeker nog wel even doen, daar ik na de eerste maand van Dagboekje ben veranderd voor mijn First-Focus.

Ik kan je zeggen dat het een goede keuze was en ik er tot op de dag van vandaag geen spijt van heb.
Wat is het heerlijk om zo iedere dag te beginnen, en wat voel ik me gezegend, iedere dag opnieuw.
Ook het plaatsen aan de zijkant van mijn Blog is nu gewoon iets dat er bij hoort.
Ja, het kost me wat meer tijd, dus als ik weg moet betekent dit wat vroeger opstaan, maar wat vind ik het waardevol, want op deze manier komt het eigenlijk dubbel binnen.
En schrijven helpt mij ook om dingen beter te onthouden, dus ...
Het meest geniet ik op de dagen dat ik niet aan tijd ben gebonden en ik alle tijd heb, wat voel ik me dan bevoorrecht.

Met de rest had ik wat meer moeite met het Focussen.
Een hardnekkige verkoudheid die me gebroken nachten bezorgd, en de bijna voortdurende aanwezige pijn in mijn voet maken me moe, waardoor Focussen op de andere dingen niet altijd zo goed lukt als ik zou willen.
Maar af en toe een flink potje brullen helpt om de opgebouwde spanning kwijt te raken en kan ik er weer beter tegen.
Voor ik aan dit stukje begon, keek ik naar onderstaand filmpje/boodschap van Joni; en ook dit zijn dingen die mij weer helpen om me te Focussen en mij nieuwe moed en energie geven.




Waar mijn Focus ook lag deze maand is de Vrouwenavond die ik samen met Caroline van de Vate en Martine Lage mocht invullen.
En ook de komende maand mogen we weer een avond verzorgen, nu in Zutphen.
Er zit best wel wat werk ik, maar wat is en blijft het bijzonder om te doen.
Mocht je in de buurt wonen of een eindje rijden ervoor over hebben, dan nodig ik je bij deze van harte uit.
Voor meer informatie, zie rechtsboven aan mijn Blog.

Al met al durf ik te zeggen dat het bezig zijn met het woord Focus niet alleen een verrijking is van mijn dagelijks leven, maar mij ook echt helpt en sterker maakt.
En ik zie dan ook weer uit naar alweer de derde maand.

maandag 27 februari 2017

Ik laat je niet in de steek!



Heer,
Uw woord klinkt:
‘Ik laat je niet in de steek, Ik zal je niet verlaten.’

Soms, Mijn kind, kun je het gevoel hebben
dat Ik je verlaten heb,
dat  je er alleen voor staat.
Soms kun je het gevoel hebben
dat Ik je helemaal niet hoor of ziet.
Soms kun je het gevoel hebben,
alsof Ik je aan je lot heb overgelaten.

Soms, Mijn kind,
voeren je gevoelens de boventoon
en ben je vergeten wat Ik heb gezegd,
en wat Ik heb beloofd.
Soms verlies je daarom de moed,
en zit je bij de pakken neer;
beroofd van alle vrede,
vreugde en hoop.

Maar Ik heb gesproken,
Ik heb gezegd:
‘Ik zal je niet in de steek laten,
Ik zal je niet verlaten!

Mijn kind,
Ik ben voor je,
en Ik ben achter je,
ja, Ik ben om je heen!
Mijn hand ligt op jouw schouder,
ook al voel jij het niet!

Ik weet wat er in je leeft,
wat er in je omgaat.
Noch je woorden,
noch je gedachten
zijn Mij onbekend.

Zet je gevoelens aan de kant, Mijn kind;
zie en vertrouw op Mijn woord.
‘Ik laat je niet in de steek!
Ik zal je niet verlaten!
Nooit!’


Naar: Hebreeën 13:5 & Psalm 139:1-5

donderdag 23 februari 2017

dinsdag 21 februari 2017

You are Loved

De Vrouwen/vriendinnenavond is alweer bijna een week geleden; de tijd gaat snel.
Het was een hele mooie avond met zeker honderd vrouwen, en hun reacties zijn een grote bemoediging, en aanmoediging.

Er is een hoop werk mee gemoeid, zowel in de voorbereidingen, als tijdens de avond, als daarna.
Om ook nog maar niet te spreken van de energie die het  kost, ik moet echt na zo'n avond even een paar dagen pas op de plaats maken.
En toch, toch is het het allemaal waard.

Op mijn aanrecht, in het hoekje bij mijn 'One Word - Focus' staat nog steeds de herinnering aan deze heerlijke avond; de rest van de spullen zijn inmiddels weer opgeruimd en staan klaar voor de volgende keer.
En dat is deze keer al snel, D.V. 10 maart in Zuthen; de maand erop staat er nog een avond in de dorpskerk in Katwijk op het programma.
Best heel bijzonder om zo ineens drie avonden 'achter elkaar' te mogen verzorgen.
En weet je, de boodschap die we mogen doorgeven, verveeld nooit en wordt nooit saai of gewoon.
Hoe belangrijk is het om te weten dat je geliefd bent!
Dat wat er ook in je leven is gebeurd, wie je ook bent en wat je ook doet of gedaan hebt, of wat een ander ook van je zegt of gezegd heeft: er is altijd Iemand die van je houdt!

Je leven is niet
uit toeval ontstaan;
noch een wrange grap
door iemand begaan.
Je leven is,
ongeacht wat je denkt
of wat mensen zeggen,
een wonder van Gods hand
en door niets of niemand
te weerleggen.

Hij heeft je bedacht;
Hij heeft je gewild en vormgegeven.
Je bent bijzonder en speciaal;
oneindig kostbaar is jouw leven.


Dat dit ook even jouw Focus mag zijn:


woensdag 15 februari 2017

Jezus verheerlijken ...

Vandaag staat Jezus verheerlijken in mijn FF-First Focus centraal.
Toen ik dit las vanmorgen, dacht ik, wauw, wat mooi, uitgerekend vandaag, wanneer ik vanavond samen met Caroline en Martine  (Kleurrijk Verbonden) een Vrouwen/vriendinnenavond mag verzorgen in Rijssen.
We mogen onze talenten inzetten, en onze passie gebruiken om Hem groot te maken, en de vrouwen, aan de hand van onze schilderijen, muziek en gedichten, vertellen dat ze kostbaar zijn en waardevol.

Als ik iets verder lees in mijn dagboekje, word ik echter diep geraakt door de andere manieren die de schrijver aanhaalt waarop we Jezus kunnen verheerlijken.
Manieren die we misschien niet zo heel snel zien en die ook niet zo makkelijk zijn.
Geduldig in ziekte, tevreden als je arm bent, gedachten die Hem plezieren omdat we een hoofd hebben dat kan denken.
Het maakt me klein als ik dan aan vanavond denk.
Hem verheerlijken door iets wat je leuk en fijn vind om te doen, door iets wat je goed kan, komt ineens in een ander daglicht te staan.
Natuurlijk, ook daar zitten haken en ogen aan; we moeten dan immers weer waken dat we het niet doen voor onszelf, maar geduld, tevreden zijn, kiezen voor gedachten die Hem plezieren terwijl er misschien alleen maar door je hoofd raast van pijn, pijn, pijn …, zo moe, moe, moe; of  het slechte nieuws dat je net van de dokter (of …) te horen hebt gekregen.

Jezus verheerlijken.
Gewoon zoals we zijn, op de plek waar we staan en in de situatie waar we zitten.
O ja, Hij is het zo waard, maar wat hebben we tegelijk Zijn hulp nodig om te zien waarmee we Hem kunnen verheerlijken en om dit dan ook nog te doen.
Soms kost het ons echt iets; soms is het echt een offer, en dan wordt Hem verheerlijken echt een ‘lofoffer’. 

Het lied zegt het zo makkelijk ‘Lofoffers brengen wij aan U, in Uw huis o Heer; een offer van dankzegging, een offer van vreugd …’, maar ik denk dat de echte lofoffers, de echte offers van dankzegging en vreugd, meestal ergens anders worden gebracht, namelijk in de donkere en moeilijke tijden van ons leven en misschien wel vermengt met vele tranen.
Onzichtbaar voor mensen, alleen zichtbaar voor Degene voor wie ze zijn bedoeld.
En dat zijn misschien wel de meest kostbare en waardevolle ook.


Heer, Uw Naam wil ik verheerlijken,
U eren, en niet alleen met de gaven 
en talenten die ik van U ontvangen heb.
Ik wil U ook eren in de donkere dagen,
als stormen woeden en mij teisteren;
mijn handen of voeten krachteloos zijn.

Ik kan dit niet van mijzelf, o Heer,
en bid U daarom om Uw hulp;
ja, om inzicht, om kracht, om moed.
Om te kunnen zien voorbij het duistere,
om te kunnen zien op wat U hebt gedaan 
opdat mijn leven tot Uw eer zal zijn.

Hier ben ik, Heer Jezus,
verheerlijk Uw Naam, 
in- en door mij heen …



zondag 12 februari 2017

Bestemming en roeping ...

Opnieuw is het zo heel bijzonder zoals God dingen samenbrengt en ik daardoor dingen mag ontdekken ...


Aankomende woensdag mogen we (Caroline v.d. Vate, Martine Lage en ik) weer eens een Vrouwen/vriendinnenavond verzorgen in Rijssen.
Op mijn kamertje staan de dozen met spullen (bundels, cadeauboekjes, bureaukalenders ...) al klaar.
Het programma heb ik net uitgeprint, mijn gedichten uitgezocht en op volgorde gelegd.
Alles is klaar voor een prachtige avond, waarin we de vrouwen aan de hand van schilderijen, gedichten en muziek mogen vertellen dat ze geliefd zijn.
Het is al weer even geleden dat we zo'n avond verzorgden.
Soms hebben we er een paar achter elkaar, zoals de komende drie maanden, en soms zit er lange tijd tussen.
Nu is het echter alweer even geleden, en ik merk dat dan dat ik toch weer wat meer last heb van mijn zenuwen dan wanneer je er een paar achter elkaar hebt.
Ik vind het niet erg, want deze zenuwen houden mij afhankelijk van God, van de leiding van Zijn Heilige Geest en daarnaast weet ik dat alles wegvalt zodra ik mag vertellen hoe God dit allemaal tot stand heeft gebracht, en helemaal als ik mijn gedichten voor mag dragen, dan ben ik helemaal in mijn element.


Vanmorgen sprak de spreker in onze gemeente over bestemming en roeping.
Het zijn begrippen waar ik maar moeilijk mee uit de voeten kon.
Oké, mijn bestemming was in Hem, dochter van Hem zijn, maar mijn roeping ...?
En toch, vanmorgen kwam het ineens binnen; het was alsof iemand tegen mij zei: 'Je roeping is mensen bemoedigen!'
Het was of mijn adem even stokte; ik vind het immers zo moeilijk om zoiets over jezelf te zeggen, en toch ...
Toch waren daar deze woorden 'Je roeping is mensen bemoedigen', door je gedichten en schrijfsels, en ja, ook door het zingen  zondags in de diensten, en het is op deze wijze dat je Zijn getuige bent.

Wat  heb ik al niet vaak geworsteld met het oog op dat 'getuige' zijn.
Ik zag evangeliserende mensen voor me, mensen, die met vrijmoedigheid iedereen aanspraken op straat, in de winkel, of waar dan ook, folders uitdeelden, aanbelden, enz. enz.
En dan ineens vanmorgen ...
Het was of er iets wegviel, waardoor ik nu met heel mijn hart kan zeggen dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen.
Ligt daar uiteindelijk ook niet mijn hart?
En ... ben ik met het bemoedigen van mensen ook niet tegelijk een getuige van Hem ...
Is het daarom niet, dat ik me in mijn element voel als ik een gedicht mag voordragen en daardoor heen mensen mag vertellen van Zijn liefde, en hen zo troost bieden en bemoedigen.
Getuige zijn van Hem kan immers op velerlei manieren.
Is wat wij aanstaande woensdagavond mogen doen ook niet één groot getuigenis.


Aan de zijkant van mijn Blog kun je lezen dat ik begonnen ben in het boek 'Open je artistieke hart', en weet je wat daar boven het eerste hoofdstuk staat?
'Je roeping als kunstenaar in het koninkrijk van God.'
Ik ben dan ook nog steeds niet verder gekomen dan het eerste hoofdstuk, want aan het eind staan ook nog eens allerlei persoonlijke vragen die ik maar heel moeilijk kan beantwoorden.
Of zal ik nu na vanmorgen maar zeggen 'kon' beantwoorden?
Wat maak jou uniek?
Wat zijn de verlangens, wensen van je hart?
Hoe voel je je als  ...

Ik merk dat mijn verkeerde beeld van hoogmoed en trots mij behoorlijk in de weg zit (heeft gezeten?).
Dat het helemaal geen hoogmoed is als ik zeg dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen, maar een uitstappen op Gods weg voor mij met de gaven en talenten die Hij mij heeft gegeven.
Al besef ik ook wel, dat de scheidslijn naar hoogmoed en trots heel dun is.

Ik denk dat ik best wel eens heel lang met dit boek bezig kan zijn.
Ik denk dat het weleens goed kan zijn om eens een einde te maken aan mijn onzekerheid en wat ik dan wel of niet van mezelf zou mogen zeggen en gewoon eens aan de slag moet gaan met de vragen uit het boek om alles open voor God en mezelf neer te leggen om zo nog meer door Hem gebruikt te kunnen worden in Zijn koninkrijk.
Misschien zelfs wel zodat mijn roeping nog meer gestalte krijgt.

En weet je wat, ik zie er ontzettend naar uit ...
Ik proef en ik ruik nog meer vrijheid ...


donderdag 9 februari 2017

Persoonlijke Trainer ...

'Oefen jezelf tot godsvrucht.
Want de lichamelijke oefening is voor weinig van nut; maar de godsvrucht is voor alle dingen nuttig, 
omdat zij een aankondiging van leven in zich heeft, in het nu en in de toekomst.'

1 Timotheüs 4:7b,8

'Hij, de God van de vrede, moge u heiligen, geheel en al, en geheel uw geest en ziel en lichaam 
moge onberispelijk worden gehouden in de komst van onze Heer, Jezus Christus.'

1 Thessalonicenzen 5:23

Een persoonlijke trainer is tegenwoordig helemaal in en zij die het zich maar een beetje kunnen veroorloven, huren er één in.
Deze persoon helpt hen dan om het doel dat zij voor ogen hebben te bereiken.

Hoewel er niets mis is met lichamelijke training, zegt Paulus  in bovenstaande tekst dat het voor weinig nut is, en dat geestelijke training, oefenen in godsvrucht (vroom leven, leven zoals God het wil) voor alle dingen nuttig is.
Zowel voor nu als voor de toekomst.

Een aardse persoonlijke trainer kunnen slechts enkelen van ons zich permitteren, en hoewel deze trainer best persoonlijk betrokken kan raken bij zijn cliënt, toch is het blijft het zijn cliënt, wordt hij betaald, en is het dus zeker geen liefde die hem drijft.
God daarentegen is een persoonlijke trainer die, geheel kosteloos en uit liefde, iedereen wilt trainen.
Elke dag, ja, van minuut tot minuut, juist omdat Hij van ons houdt.
Het is Zijn liefde voor ons die Hem drijft om ons te trainen voor nu en voor de toekomst.
Een aardse persoonlijke trainer kan slechts inschatten op basis van jouw verhaal wat het beste voor je is, maar God wéét wat het beste voor een ieder van ons is, omdat Hij ons door en door kent; beter zelfs dan wij onszelf kennen.
En zo heeft Hij een ‘trainingsschema’ dat werkelijk past bij ons, echt op de persoon afgestemd, zodat wij op de juiste wijze getraind worden.
Zo zullen we met Zijn hulp het einddoel zeker halen.


Vader God, dank U wel,
dat U mijn persoonlijke trainer bent.
Dank U wel, dat U mij helpt en leidt
op deze weg tot een heilig leven.

U weet wat daar voor nodig is;
U kent mij zoals niemand anders mij kent.
Zo heeft U voor een ieder een eigen schema
en houdt ons daarbij met Uw liefde omgeven.

N.a.v.  het stukje ‘Personal Trainer’ uit >> ‘Love is …’ – Promise Journal



dinsdag 7 februari 2017

Slechts!

Even wat extra gedachten die mij van het hart moeten n.a.v. mijn FF-First Focus van vandaag ...

'Deze vallei van tranen is slechts de weg naar een beter land.'

Het laatste zinnetje uit het stukje van mijn dagboekje van vandaag; het raakt me.
Hoe moeilijk is dit soms om het leven te zien als een vallei waar we doorheen moeten om in dat betere land te komen, als onze ogen verblind zijn door tranen en zij ons het zicht ontnemen.

'Slechts de weg ...'
Wat kan dat kleine woordje 'slechts' verkeerd vallen als je in het diepste punt van de vallei bent aangekomen.
Slechts?
En toch ...
En toch klopt het; slechts, want het gaat voorbij.
Met Gods hulp komen we er doorheen en het is Zijn hand die ons helpt en ondersteunt op heel onze weg tot we in dat betere land zijn aangekomen en daar zullen we Hem ontmoeten en voor altijd bij Hem zijn.

Voorbij en vergeten is alle pijn, al het verdriet.
Voorbij is elke strijd, elke nood, elke vorm van rouw.
Voorbij is je ziekte die je zo heeft beperkt, die je zo teisterde, je zoveel pijn en ellende en eenzaamheid bezorgde.
Voorbij is de dood, die geliefden en dierbaren wegnam.
Voorbij is al het geween, geen traan zal meer vergoten worden, maar God Zelf zal alle tranen uit je ogen wissen.
We zullen Zijn aangezicht zien en Zijn naam op ons voorhoofd dragen.

Dit leven is een vallei van tranen, maar het is slechts de weg naar een beter land.
Ik denk dat Spurgeon gelijk heeft als hij zegt dat we maar zoveel mogelijk moeten denken aan de hemel, aan wat daar op ons wacht, het zal ons werkelijk helpen om door te zetten en niet te denken aan hoe moeilijk de reis er naar toe kan zijn.



zaterdag 4 februari 2017

Blij dat ik ouder ben …

Gedachten bij Hoofdstuk 2 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.











Het is alweer een hele tijd geleden dat ik geschreven heb nav. dit boekje, maar ook hier wil ik de draad weer oppakken.
(Focus 😊)


‘Ouderdom is geen gevangenis, maar een balkon van waaruit men op het leven kijkt.’
Darco Juresic

Afgelopen week reden mijn man en ik ’s avonds terug naar huis, en hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat ik tegen hem zei, dat ik blij was dat ik ouder was, en ik meen het ook echt.
Ook mijn man ervoer het precies zo; het is goed om ouder te zijn.
De tropenjaren die we hebben gehad, zullen daar ongetwijfeld ook mee te maken hebben, maar ook het feit dat ik gewoon blij ben met wie ik nu ben, blij met de plaats waar ik mag staan, blij met alles wat ik heb geleerd in de jaren die achter me liggen en blij met alles wat ik nog mag gaan leren.
En boven alles intens blij en dankbaar met wat ik in al die jaren heb geleerd en gezien van Hem, van wie Hij is en wie Hij wilt zijn.
Zijn liefde, Zijn goedheid, Zijn trouw, ja, dwars door alles heen.
Als alles voorspoedig zou zijn gegaan, zou ik nooit zoveel hebben geleerd. of van Hem hebben gezien.
En alles bij elkaar is het nog maar een schijntje van wat er werkelijk te leren en te zien valt, maar al wel zoveel, dat ik er daardoor wel voor een ander kan zijn.
En dat is eigenlijk ook hetgeen waar het in het tweede hoofdstuk van het boekje ‘Pluspunt’ om gaat.


De titel van Hoofdstuk 2 is ‘Jong van hart’ en het gaat over het niet meer achttien willen zijn, maar zich nog wel steeds jong van hart voelen.
Een lijf hebben dat ouder wordt, en een ziel die door het leven en alles wat er bij hoort, is gevormd en soms misvormd, maar waar wel een jong hart in huist.
Het belang van de levenswijsheid die met de jaren is gekomen, en waar jonge mensen wel behoefte aan hebben.
Oftewel: jong van hart zijn en blijven, maar met de wijsheid van je grijsheid.
De vragen die naar me toekomen zijn hoe ik naar de jongen mensen om me heen kijk, of ik nog iets voor ze denk te kunnen betekenen en of het helpt om terug te denken aan mijn eigen jeugd.


Jong van hart …
Ik vraag me af of ik ooit wel echt jong van hart ben geweest.
Terugdenkend aan mijn jeugd zie ik een meisje dat eigenlijk alleen maar serieus was; serieus met God bezig was, ook al kon ze niet pakken waarvan ze diep van binnen wist dat het anders was dan de boodschap van de kerk waar ze naar toe ging.
Een beetje anders dan de anderen doordat ze zo serieus was.

Terugdenkend aan mezelf als jonge vrouw, zie ik een heel onzekere, door afwijzing(werk) en pijn (rug, gewrichten), vrouw.
Een jonge vrouw, die worstelde met God, met zoveel waarom’s, met zelfmedelijden en bitterheid, maar die ook geen dag zonder Hem kon.
Een jonge vrouw, die na twee miskramen, toch 4 prachtige kinderen kreeg.
Een jonge vrouw, die door alle worstelingen steeds meer leerde van en over haar hemelse Vader.
Een jonge vrouw, die door de diepe dalen van alles waar haar gezin door ging, Gods liefde en trouw leerde zien en op Hem leerde vertrouwen.
Die door Hem bij de hand genomen is en door Hem geleid tot waar zij nu is, en die weet dat Hij ook daar voorbij er zal zijn en leiden.
En die nu een vrouw is, die beseft dat ze juist door alles wat zij heeft meegemaakt er voor een ander kan zijn en meer mee kan voelen in pijn en verdriet, omdat ze  er zelf doorheen is gegaan.

Die beseft, dat zij op haar beurt mag troosten met de troost waarmee God haar heeft getroost, en getuigen van Zijn onvoorwaardelijke en nimmer ophoudende liefde.
Die tegelijk ook nog steeds worstelt en vele vragen heeft, en weet dat dit mag, en dit haar dichter bij Hem brengt.


Jong van hart ben ik misschien dan wel niet, tenminste, zo voel ik het niet echt, wel jonger dan ik ben, omdat ik lichamelijk nu zoveel beter ben dan toen ik jong was.
Maar ik geloof dat God zo Zijn specifieke taak heeft voor een ieder van ons, afhankelijk van wie we zijn en van wat we meemaken, of waartoe Hij ons gewoon heeft bestemt en daarvoor dan ook toerust.

Hoe mooi vind ik dan ook het citaat uit het boekje dat ik bovenaan heb gezet.
‘Ouderdom is geen gevangenis, maar een balkon van waaruit men op het leven kijkt.’
Want God heeft mij met het ouder worden nieuwe wegen en taken gegeven; dingen waarvan ik nooit had kunnen bedenken dat ik ze ook maar zou kunnen.
En dat is voor mij tegelijk het bewijs dat ouderdom alleen een gevangenis is, als we er zelf een gevangenis van maken.
Als wij echter de rijkdom zien die het stijgen van de jaren met zich meebrengt, dan kunnen we een voorbeeld zijn voor de generaties na ons.
Laten we toch niet bang zijn voor een rimpeltje meer of minder; laten we toch niet bang zijn voor de grijze draden op ons hoofd, maar laten we het omarmen en God dankbaar zijn voor alles wat Hij ons belooft heeft met het oog op onze ouderdom en dat uitdragen.

Ik hoop, en dat is echt het verlangen van mijn hart, dat ik als ik echt een oud vrouwtje ben geworden, bekend zal staan om mijn geloof en vertrouwen in de Heer, en om haar vriendelijkheid en liefde voor een ieder om haar heen, en met gevouwen handen tevreden is op de plek waar God haar heeft gebracht.


woensdag 1 februari 2017

Nieuw elke morgen ...

Vanmorgen was ik al vroeg wakker, maar nog steeds was ik aan het dubben over wat ik nu zou gaan doen.
In de vensterbank bij mijn vaste plekje lag inmiddels niet meer alleen het dagboekje van Sarah Young, maar ook het dagboekje van Charles Spurgeon 'Elke dag nieuw'.
Vanaf het moment dat ik me afvroeg of ik nog wel door moest gaan met waar ik mee bezig was, was dit dagboekje in mijn gedachten gekomen, en steeds opnieuw kwam het daar ook terug, dus gisteravond beide boekjes maar op mijn Bijbel gelegd.

En zo zat ik vanmorgen in alle vroegte met beide boekjes in mijn handen.
Het één trok omdat ik daar mee begonnen was, ik graag afmaak waar ik aan begonnen ben en er staan ook echt wel mooie dingen in, en het andere trok, omdat ik wist welk een rijkdom dit boekje bevatte; ik heb het namelijk al twee keer een jaar gelezen voor ik ging slapen.
Uiteindelijk las ik eerst de ene en vervolgens de ander, en mijn hart maakte de keuze: 'Elke morgen nieuw' van Spurgeon.
Hoewel ik weer even moest wennen, de verschillen zijn lichtelijk groot, toch ervoer ik dat het zo goed was.
Dus, vanaf nu zal mijn FF-First Focus aan de zijkant van mijn Blog komen uit dit dagboekje.

Vanmorgen heb ik er al zo van genoten.
Het is een leidraad en doet me zoeken in Gods woord naar meer, wat met het andere boekje best moeilijk was af en toe, omdat het steeds hetzelfde onderwerp terugkwam.
En dan ben zo  blij en dankbaar voor mijn Ipadje, waar ik zo makkelijk in verschillende vertalingen Bijbelteksten kan opzoeken en erbij kan pakken.
In het dagboekje staat maar één Bijbeltekst, maar zo kan ik verder zoeken en lezen.
Welk een rijkdom!
Dan kom je er ook achter hoe vaak het woord zingen (afhankelijk natuurlijk van welke vertaling) in de Bijbel staat.
Hoe mooi is het om die verzen te lezen.
Het gevolg was dat ik me uiteindelijk toch nog moest haasten om op tijd op mijn afspraak te komen, maar dat was niet erg.