zondag 31 december 2017

Focus en Source ...

Het einde van het jaar 2017 is in zicht; nog slechts een aantal uren en 2017 glijdt over in 2018.
Voor ons huis wordt al aardig geknald ondanks de regen die behoorlijk naar beneden valt.
Ik wil op deze Oudejaarsdag op dit Blog niet echt verder terugkijken; ik heb dat al een klein beetje gedaan met mijn blog 'Focus, en groei!' op Quality Time.
Maar ik wil ook niet dat het ene jaar over glijdt in het andere zonder een krabbeltje op dit blog.


FF - First Focus
Vanmorgen heb ik voor de laatste keer het Dagboekje van Spurgeon geopend, gelezen en er een kort stukje van aan de zijkant van mijn blog geplaatst.
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik met FF - First Focus begon, en nu is het alweer de laatste keer.
Hoewel de stukjes niet altijd even makkelijk waren te begrijpen, heb ik er enorm veel aan gehad dit jaar, en er veel van geleerd, want het was meer dan alleen even het hoofdstukje lezen, ook het Bijbelgedeelte waarin de tekst zich bevond, nam ik er bij, en wat ging het daardoor soms diep.
Zes kleine schriftjes zijn de stille getuigen van dit eerste contact in de ochtend met mijn Heer.
De verschillende gedichtjes die uit deze tijd en stukjes zijn voortgevloeid, heb ik allemaal bewaard en zal ik één dezer dagen plaatsen op 'Words of my Heart'.


Focus - Source
Hoewel het woord 'Focus' mijn One Word was voor het jaar 2017, gaat het ook mee naar 2018.
In de tijd die achter mij ligt, ben ik, ondanks alles wat er speelde, ook bezig geweest met het zoeken naar mijn One Word voor 2018.
En het woord kwam naar mij toe in één van de overdenkingen die ik binnenkreeg van G. DiCianni - Tapestry Productions.
Zelf had ik al het gevoel dat het woord 'Focus' slechts het begin was, als het ware de 'basis' voor elk woord dat nog komen gaat.
Alsof God wilde zeggen waar onze focus op ligt laat zien waar ons hart is, wat het meest belangrijk is.
En als ik  op een gegeven moment de woorden 'Focused' en 'Source' lees in  één zin in één van de zeven overdenkingen die ik november ontving, wist ik dat het woord 'Source' mijn nieuwe One Word zou zijn, maar dat ook het woord Focus op de achtergrond aanwezig zou zijn.

Ik heb nog totaal geen idee wat ik nu precies met dit woord moet, maar zoals het woord 'Focus' mij door heel wat moeilijkheden en andere dingen heen heeft geholpen dit jaar, zal ook dit woord ongetwijfeld de juiste plaats krijgen.
Mijn leidraad in dit alles zal de zin zijn waarin deze woorden tot mij kwamen:
'God was the lens through which Adam’s day was focused and the source of any decision he needed.’

Focus(ed) en Source.
We kunnen de juiste bron kennen, maar als we er niet op gefocust zijn en blijven, helpt het ons niets.
Ik verwacht niet echt, dat ik veel zal schrijven met oog op dit woord (al weet je natuurlijk maar nooit), maar het (nog) zal meer een plaats in mijn dagelijks leven hebben.
Wel gaf God mij de woorden voor het volgende gedichtje:

Heer,
wees U de lens
waardoor ik alles 
iedere dag weer
bekijk;
wees de bron
van waaruit ik al 
mijn beslissingen
neem.

Wees De Eerste
die ik in de ochtend
ontmoet,
en De Laatste die ik
voor het slapengaan
groet.

Laat mij liefhebben
wie U liefhebt,
en laat mij haten
al wat U haat.
Opdat U zichtbaar zal zijn
in alles wat ik zeg,
in alles wat ik doe,
of in alles wat ik laat.

Dat Uw Naam
verheerlijk wordt
in iedere keuze
die ik maak;
en menig hart
door Uw liefde
en Uw genade
wordt geraakt.

Leid mij door
Uw Heilige Geest
vanaf het moment
dat ik mijn ogen open,
opdat ik op de weg
die U voor mij
voor ogen hebt,
zal lopen.

Daarom bid ik U, Heer,
wees mijn lens,
wees mijn bron
opdat ik de boze
zijn wapens
ontneem.

- Amen -










Ps. Nog even naar aanleiding van mijn logje 'Spiegelbeeld' van 16 juli afgelopen jaar, de stand is inmiddels 24 kg.
Streven is naar nog een paar kilo en dan zo houden, wat me zeker ook gaat lukken met Gods hulp.
Focus ...  😉

woensdag 26 juli 2017

woensdag 19 juli 2017

Spiegelbeeld (2)

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.












‘Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en Ik houd zoveel van je …’
Jesaja 43:4


Het schrijven van zondag was naast lastig en moeilijk ook heel bevrijdend.
Want, ook al weet en ervaar ik dat ik kostbaar en waardevol ben ik Zijn ogen, dat Hij van mij houdt (ook met of zonder alle extra kilo’s) dat stukje zat er tussen en moest eruit.
Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik tegen mezelf aanliep en gefrustreerd was om mezelf, omdat ik het zover had laten komen en omdat ik maar niet bij machte was er iets tegen te doen.
Wat ben ik God dankbaar voor dit worstelen, wat ben ik Hem dankbaar dat dit kan en mag en dat Hij mij daar alle tijd en ruimte voor geeft.
Wat ben ik Hem dankbaar voor Zijn vergeving op de momenten dat het soms de spuigaten uitliep, en wat ben ik Hem dankbaar voor de triggerpunten die Hij me heeft gegeven om te komen waar ik nu ben.
Wat ben ik Hem dankbaar voor dit boekje, en wat ben ik Hem dankbaar voor mijn One-Word ‘Focus’.
Nee, ik ben er nog lang niet, en dat is denk ik misschien ook wel de belangrijkste reden dat ik de blogpost van zondag toch heb gepubliceerd, want nu is het of ik een extra stok achter de deur heb.
En dat is soms gewoon goed (en nodig).


Hoewel er nu, mede door het schrijven van zondag, weer ruimte is gekomen om verder te gaan met dit boekje, wil ik dit hoofdstukje nog niet verder laten voor wat het is.
Want mijn schrijven van zondag is natuurlijk maar een klein onderdeel als het gaat om ons zelfbeeld.
Het lijkt misschien een beetje haaks te staan op mijn schrijven van zondag, maar echt, ik ben ook weer heel blij met mezelf, blij en dankbaar voor wie ik ben en voor alles wat God in mij heeft gelegd aan gaven en talenten.
En het feit dat ik door Hem geliefd ben, dat ik kostbaar en waardevol ben in Zijn ogen, is wat mij steeds opnieuw diep ontroert, en mij heel stil kan maken van ontzag.
Het is ook iets wat ik heel graag aan anderen doorgeef.
Hoe dieper de betekenis van deze genadige liefde tot mij doordringt, hoe kleiner ik word.
Mijn strijd met mijn gewicht heeft dan ook niets te maken met me daardoor niet of minder geliefd en kostbaar weten,
Het is mijn wil die hier kruist met Zijn wil, namelijk dat Hij graag ziet dat ik goed voor mijzelf zorg, omdat ik Hem daarin ook wel of niet eer.
Dat was met het roken zo, maar ook met wat ik eet en drink.
Eigenlijk geldt dit met alles, want zoals de schrijfster ook aangeeft, voor God is ieder aspect van ons leven belangrijk; niet alleen wat we eten of drinken, maar ook hoe wij ons kleden, met wie we omgaan, waar we onze geest en ons verstand mee voeden, hoe we onze gaven en talenten gebruiken enz..

Ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik rookte als nu ik niet rook.
En ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik nog slank was, als nu ik wat voller ben (hm, toch netjes positief omschreven, dacht ik zo ;))
Niets van wat ik doe, of niet doe, zal Hem minder van mij doen houden, maar mijn leven is wel meer of minder tot Zijn eer en glorie.
En welk een gevecht kan dit soms opleveren tussen wat Hij wil en wat ik wil; welk een worstelingen zijn er daardoor soms niet.
Maar weet je, ik ben ook weer niet bang voor deze worstelingen, want ik ervaar dat Hij mij daar de ruimte voor geeft.
Al geloof ik zeker wel dat Hij (vergeef me als dit een beetje oneerbiedig klinkt) hoofdschuddend naar beneden kijkt en zegt: meisje, meisje, (ik geloof dat ik in Gods ogen altijd Zijn meisje zal zijn) wat maak jij het jezelf weer onnodig moeilijk.
En als ik dan door de worsteling heen ben en Zijn wil heb aangenomen,dan is daar Zijn hand om mij verder te leiden.
Als de schrijfster dan ook de vraag stelt over wat het voor mij betekent dat de Bijbel mij een tempel van Gods Geest noemt, dan denk ik dat dit weten ten grondslag ligt aan het willen stoppen met roken eertijds, en nu met het anders willen leren omgaan met eten en snoepen.
Wat mij ooit schokte, en misschien klinkt dit nog oneerbiediger, maar ooit, toen er gesproken werd over dat ons lichaam de tempel is van de Heilige Geest, kreeg ik het beeld voor ogen van een proestende, in rook gehulde Geest van God in mij, en ik vond het verschrikkelijk.
En dat is wat ook nu weer meespeelt, alleen nu dan met mijn gewicht.

Ik weet wie ik ben in Hem.
Ik weet hoe kostbaar en geliefd ik ben, hoe waardevol.
Maar ik besef ook dat ik Hem verdriet doe door verkeerd om te gaan met vermoeidheid –eten; met stress –eten; met pijn en verdriet –eten …
Juist omdat ik me zo geliefd weet, en dit besef steeds dieper wordt, wil ik ook heiliger leven; verlang ik ernaar dat mijn leven heiliger wordt; meer en meer tot Zijn eer.
En met regelmaat zijn daarin de woorden van Paulus mijn woorden –het goede dat ik doen wil, dat doe ik niet, maar het kwade dat ik niet wil …  ik ellendig mens … maar … Gode zij dank door onze Here Jezus Christus … (>> Rom. 7)
Maar dat is niet erg, zolang ik maar leer en groei, en niet blijf steken.

‘Het zelfbeeld dat we koesteren, bepaalt in wezen wat we worden.’
Maxwell Maltz
(Citaat uit dit hoofdstukje)



Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niet van waarde bent.
Je bent de kostbare parel,
door de Allerhoogste gekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niemand bent.
Zijn ogen zijn op jou gericht;
geen ogenblik zijn ze van jou afgewend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je voor niemand tot betekenis bent.
Hij ziet het kleinste wat je doet of hebt gedaan;
alles, ja, echt alles, is bij Hem bekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar....’
haal toch jezelf niet zo naar beneden.
Je bent duur gekocht en betaald,
voor jou heeft Hij zo geleden.

Zeg niet: ‘ik ben maar ….’
Je bent namelijk een Koningskind!
Waardevol en hooggeschat,
door de Vader zeer bemind.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof  je niets kan.
Ook voor jouw leven
heeft Hij Zijn plan.

zondag 16 juli 2017

Spiegelbeeld ...

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.












De vorige keer dat ik n.a.v. dit boekje schreef was in februari van dit jaar met de gedachte om ook dit weer op te pakken, maar dit is niet bepaald gelukt.
En echt niet alleen omdat ik niet zoveel tijd had om te schrijven, of geen inspiratie had, maar omdat ik steeds opnieuw enorm met mezelf in conflict kwam.
Dit hoofdstuk gaat over uiterlijkheden, een eigen stijl hebben, en ons zelfbeeld.
Het is mooi om te lezen hoe dit voor de schrijfster was, en het was dan ook niet haar verhaal wat mij steeds in conflict bracht met mezelf, maar wel de eerste twee vragen die bij dit hoofdstukje zijn gegeven.
'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'
En:
'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'


Ik heb heel lang getwijfeld of ik deze Blogpost wel zou schrijven, en al schrijvende vraag ik me zelfs nog af of ik hem ook echt ga publiceren.
Maar ik kan nu eenmaal niet een hoofdstuk overslaan; zo steek ik nu eenmaal in elkaar, en dus ga ik er op deze stille zondagmiddag -mijn man is een middagje weg, maar eens voor zitten en kies ervoor om verder te gaan in dit boekje, dat me al zolang aan ligt te staren.
Opnieuw lees ik de woorden van Jesaja 61:10 en het verhaal van de schrijfster en sla opnieuw de bladzijde om naar de vragen.


'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'
Mijn gevoelens en gedachten zijn dubbel.
Enerzijds kan ik in de spiegel kijken en mezelf mooi vinden en blij zijn met mezelf.
Anderzijds zijn er (vele) momenten dat ik van mezelf walg en alles behalve blij ben met mezelf, simpelweg omdat ik te dik ben, en ik weet, dat dit gewoon mijn eigen schuld is; ik heb het zelf zover laten komen.
O, natuurlijk, ik kan allerlei excuses aandragen, maar bij mij geldt in wezen simpelweg 'elk pondje gaat door het mondje'.
Ik ben niet alleen een stress-/emotie-eter, maar ik hou gewoon ook van lekker eten en lekkere dingen.
Alleen, alles zet gewoon heel makkelijk aan; het zit gewoon ook in mijn genen.
En als je dan zoals ik ook niet kunt sporten en ook in huis gedoseerd moet werken ...
De woorden van vroeger achtervolg(d)en mij dan ook nog steeds: 'Pas maar op, je wordt net zo dik als je ...'
En als ik dan op slechte dagen in de spiegel kijk, dan zou ik de spiegel wel stuk willen slaan, en terwijl de tranen rijkelijk over mijn wangen rollen, dendert het door mijn hoofd: 'Zie je wel, ze hebben gelijk gekregen!'
De woorden van de sticker die op mijn spiegel in de badkamer me tegemoet komen 'Je bent kostbaar' komen op zo'n moment echt niet binnen.
Ze maken me soms alleen nog bozer: 'Waarom hebt U ...'

Toen ik nog rookte was het lijnen makkelijker; roken stilt immers de trek of het hongergevoel.
En hoewel ik er meerdere keren aan gedacht heb om dan maar weer een sigaret te pakken, kon ik dat toch niet.
Het is me uiteindelijk met Gods hulp gelukt om te stoppen, dus dan moet er toch ook een mogelijkheid zijn om met Zijn hulp ook een x-aantal kilo's weer kwijt te raken?
Maar met roken stop je, met eten niet.
En nee, God nam mijn trek in een sigaret niet gelijk weg, ik heb er hard voor moeten knokken en er ieder dag weer een keuze voor moeten maken.

En dan dit hoofdstukje ...
Steeds weer in de afgelopen maanden zag ik het boekje liggen.
Steeds weer opende ik het, las en legde het soms weer huilend en gefrustreerd weg.
De kilo's die ik eraf had voordat ik mijn middenvoetsbeentje brak vorig jaar, zitten er immers nog dubbel en dwars aan.
Hoe frustrerend ...


'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'
De moed ontbrak me en dankbaar accepteren was geen optie, want roken is niet goed voor een mens, maar te zwaar zijn ook niet.
Hoeveel lijnpogingen heb ik al wel weer niet gedaan ...
Maar hoe moeilijk is het wel niet als gezelligheid bijna altijd ook eten inhoudt?
En hoe moeilijk wordt het lijnen wel niet als je ook niet kunt sporten?
En toch ...

En toch is het dit hoofdstukje met deze vragen die me bezig blijven houden en er uiteindelijk voor zorgen dat bij stukje en beetje de moed terugkomt en ik schoorvoetend mijn eetgewoonten aanpak en langzaamaan verandert er iets in mijn denken en in mijn doen en laten.
Langzaamaan ervaar ik dat mijn moed toeneemt en met mijn moed ook de kracht om minder te eten en niet meer te snoepen.
Zelfs de verjaardagen die inmiddels achter mij liggen heb ik goed doorstaan.

Soms gaan mijn gedachten naar de gevolgen van een aardig aantal kilo's minder.
Aan de ene kant is dit natuurlijk iets goed en veel beter voor mijn lichaam, maar hoeveel huid ga ik overhouden?
Kan ik straks dankbaar accepteren dat mijn lichaam is zoals het is simpelweg omdat het me gelukt is met Gods hulp om af te vallen of ...
Soms vliegt het me aan en ben ik bang hoe het straks zal zijn; kan het me behoorlijk benauwen.
Maar aan de andere kant is daar ook het verlangen om op te staan om gewoon te zijn die ik ben en zoals ik ben.
En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: 'Is dit Heer, de volgende (laatste?) stap naar mijn volledige identiteit in U? Is dit de volgende stap naar vrijheid, vrij-zijn in U?'

Ik moet denken aan een gedichtje dat ik eens heb geschreven over ouder worden; ik was toen nog net geen vijftig.

Hoe ouder ik word 
hoe meer 
mijn uiterlijke mens vergaat.
Rimpels worden zichtbaar;
ik zit niet meer zo strak in mijn vel
en in mijn haar loopt menig zilverdraad.

Maar …

Mijn innerlijke mens
wordt vernieuwd,
van dag tot dag.
Hoe meer ik leef vanuit Hem,
hoe meer ik 
in Zijn kracht vermag.

Zo wordt een andere schoonheid zichtbaar,
een schoonheid van binnenuit.
Zo wordt met het ouder worden
een nieuwe periode ingeluid.

Ja, dit is waar ik naar verlang, niet blijven kijken naar hoe mijn uiterlijke gestalte haar vorm verliest en daarin blijven steken, maar dankbaar accepteren wat ik niet veranderen kan en het nieuwe omarmen wat Hij geeft en dat uitleven en doorgeven.
En tegelijk gaat mijn smeekbede omhoog: 'Help mij, Heere, help mij daarbij, want van mijzelf kan ik dit niet. Hoe graag ik het ook wil, alleen met Uw kracht, door de kracht van Uw Geest kan ik de dingen dankbaar accepteren die ik niet veranderen kan en de nieuwe dingen die U geeft, omarmen. Laat toch Uw schoonheid meer en meer zichtbaar worden. En bescherm mijn mijn hart en geest tegen alles wat er vanuit de wereld op mij af komt, van wat de wereld geeft als schoonheid en idealen. '

Misschien is dat hetgeen dat ik gewoon voor ogen moet houden: Het verlangen dat meer van Hem zichtbaar wordt in en door mij.
Dat ik toch meer en meer zal gaan schitteren met ieder jaar dat ik ouder word, met iedere grijze haar die erbij komt, met iedere lijn en rimpel in mijn gezicht, en zelfs met slapper wordende, misschien zelfs overtollige, huid.


Schoorvoetend heb ik mijn eerste schreden gezet,
mezelf afvragend of ik het ooit wel red.
Maar ik ervaar een besluitvaardigheid
die mij sterkt en kracht geeft voor deze strijd.

Ik voel, ik ervaar: ik ben en ga deze weg niet alleen,
Hij is erbij en helpt mij hier doorheen.
Met vreugde richt ik mijn ogen naar boven
om Hem met een dankbaar hart te prijzen en te loven.

Ik ben aan het einde gekomen van deze Blogpost en zit te dubben wat ik ga doen.
Wel of niet publiceren ...

Allerlei gedachten besprongen me ... maar zoals je gemerkt hebt, heb ik toch besloten om het te publiceren.
Want ergens is daar het gevoel dat het goed is; voor mezelf en misschien ook wel voor iemand anders.


Ps. Stand: - 10 kg

maandag 19 juni 2017

Druk, ziek, focus en zegen ...

Het is nu wel heel erg lang geleden, merk ik, dat ik op dit Blog iets geschreven heb.
Hoewel ik daar zeker wel de tijd voor zou hebben gehad, kwam het er gewoon niet van; ik had gewoon geen inspiratie, maar ook geen energie meer.
Het waren dan ook een aantal zeer drukke weken, waarin van alles tegelijk gebeurde.

Druk en ziek
Het huis op z'n kop door het uitzoeken van spullen en vervolgens schoonmaken, een paar bezichtigingen, dus ook weer zorgen dat alles dezelfde of de volgende dag weer in orde is.
Mijn lichaam overbelast -ik heb er weer van geleerd; ik zeg geen 'ja' meer voor bezichtigingen op dezelfde dag als ik mijn huis op z'n kop heb staan; een tennisarm die ik eraan heb overgehouden en waardoor nu alles weer stil staat en ik even pas op de plaats moet maken en het beter is dat ik even alles laat voor wat het is.
Het schrijven van mijn stukje voor de maand mei op 'Quality Time' waar ik in eerste instantie maar niet uitkwam en wat vervolgens heel veel tijd kostte (daarom maar gecombineerd met de maand juni 😊).
Het maken van de overdenking voor mijn allereerste spreekbeurt op een VrouwenOchtend (die overigens iets aangepast in juli op mijn Blog 'Quality Time' komt)
De voorbereidingen van de twee laatste VrouwenBijbelstudieochtenden van dit seizoen.
En tussendoor zwak, ziek en misselijk'.
Al met al dus een paar overwegend minder fijne weken.

Toch waren er ook zeker hele fijne en mooie momenten/dagen.
Want, ook al zijn die paar bezichtigingen niets geworden, ik geniet met volle teugen van dit huis en de plaats waar het staat, en geloof en vertrouw dat alles in Zijn hand is, dus ook of wij wel of niet moeten verhuizen, en het wanneer en waarheen.
Alles is in Zijn hand!
En hoewel mijn lichaam het af lijkt te laten weten, ik het heb overbelast, een aantal jaar geleden had ik hier niet eens aan kunnen beginnen en had ik voor alles andere mensen moeten vragen om te helpen.
Nu is het een opnieuw leren kennen van de grenzen van wat ik weer kan.
En hoewel het schrijven van de stukjes en de overdenking ontzettend veel tijd en energie hebben gekost, waren het zeer kostbare momenten waarin ik heel dicht bij Hem was, en veel van Hem heb geleerd.
En waarin ik ook opnieuw kon uitstappen in iets dat ik nog niet eerder had gedaan, en daarin ervaren hoe Hij erbij is, voor mij uit gaat, erbij is en zegent.

Daarnaast kregen we het mooie nieuws dat we D.V. in november opnieuw opa en oma zullen worden van een kleindochter.
Onze dochter had ons al wel verteld dat ze zwanger was, maar afgelopen maand kwam ook het nieuws dat het een meisje wordt.
Hoe bijzonder!
Nog even en we mogen (zo de Heer wil) de trotse opa en oma zijn van vier prachtige kleindochters.
Eigenlijk vind ik dit wel heel erg leuk, al die kleindochters.
Zelf kom ik uit een jongensgezin; ik had drie broers en geen zussen, en ook ons eigen gezin bestaat uit drie jongen en één meisje.
En nu komen er allemaal meisjes, zo leuk, zo geweldig!

De laatste week was  de beroerdste week die begon met flink overgeven, gevolgd door iedere dag misselijk en nauwelijks kunnen eten, maar eindigt met een hernieuwde motivatie om het lijnen (mijn eeuwige strijd) te herpakken en precies op tijd genoeg opgeknapt om naar de Vrouwendag van Selah (Marianne Grandia) te kunnen.
En wat was het een geweldige dag!
Het thema was 'Dansen in de regen'.
Vreugde vinden in de stormen van het leven.
Soms schoot ik helemaal vol van dankbaarheid en vreugde om de waarheid van de gesproken woorden.
Waarheid, omdat  ik ze in mijn eigen leven waarheid heb zien worden.
Wat voelde ik mij rijk en gezegend!
Het was zo bijzonder; met regelmaat had ik wel omhoog willen springen om te beamen, en verschillende keren moest ik bij dingen die Marianne vertelde, denken aan gedichten die ik geschreven heb precies bij wat de Bijbelteksten die zij noemde, of bij de muziek die klonk.
Ja, er is vreugde in de storm; ja, we kunnen Hem prijzen in de storm, al is het met gebroken stem, al is het een gebroken halleluja.
En ja, de storm gaat voorbij en we (kunnen) komen er rijker en gezegender uit.
Hoewel ons leven zich op dit moment in kalm en rustig water bevindt, heb ik toch haar boek gekocht, want er valt altijd nog veel te leren, en het leven heeft nu eenmaal bij tijd en wijlen zo haar stormen.

Focus
Als het gaat om mijn One-Word 'Focus', merk ik dat het mij echt enorm helpt om mijn aandacht beter op de dingen die voor dat moment belangrijk zijn te richten.
Het helpt mij om door te zetten, om beter te verdelen, en om te doen wat ik kan en los te (leren) laten wat niet kan of gaat op dat moment.
Toen ik met het  One-Word begon, lag daar ook in, dat ik zou nadenken over dit woord, het zou bekijken in Bijbels perspectief enz., maar het is meer een woord geworden, dat mij praktisch helpt.
Het brengt stabiliteit en rust, en dat vind ik erg bijzonder.
Ik kan zeggen dat ik echt heel blij ben met dit woord 'Focus'.

Van lezen en meelezen op de Blogs die ik eigenlijk volg, is door alles ook niet veel terecht gekomen, maar ik hoop snel weer ook deze draad op te pakken.
Gisteren op de Selah-dag nog voor een paar euro twee romans meegenomen, dus inmiddels ook genoeg leesvoer achter de hand en misschien komt dan vanzelf ook wel weer de inspiratie en zin om te schrijven terug.
Eigenlijk merk ik het al een beetje door nu zo even al deze dingen op te schrijven, hoe heerlijk het is om te doen.

Ik wil bij deze ook nog even de Focus leggen op de Vrouwenconferentie waar ik ieder jaar naar toe ga.
Er zijn nog enkele plaatsen vrij, dus ik wil het hier toch nog even ook onder de aandacht brengen.
De conferentie is dit jaar van D.V. 3 t/m 5 november en vindt plaats in het Congrescentrum 'De Dennenheul' in Ermelo.
Het thema is: 'Even bijtanken'.
Gun jezelf als het maar even kan eens een paar heerlijke dagen rondom Zijn woord en in een prachtige omgeving.
Het is kleinschalig (rond de 35 personen), dus ook als je alleen komt, hoef je je niet 'verloren' voelen.
Zelf kijk ik er alweer naar uit.
Voor meer informatie: >> 'Het beste deel'

Zegen
Na alle drukte en ondanks alles wat er nog speelt, voel ik me een gezegend mens, vol dankbaarheid en vreugde en kan dan ook niet anders dan deze Blogpost afsluiten met een gedichtje van dank.







Dank U wel, Heer, voor al Uw zegeningen;
dank U wel, voor Uw goedheid en liefde
waar U mij mee blijft omringen.
Mijn hart is vol vreugde

en verlangt tot Uw eer te zingen.
Ik prijs U, Heer, ik loof Uw heilige Naam;
glorie aan U, de Gever van alle zegeningen.

- Amen - 



woensdag 3 mei 2017

FF - First Focus - Kracht in moeilijkheden

3 mei 2017


‘In de wereld lijdt gij verdrukking …’
Johannes 16:33


Vandaag heb ik nogal wat moeite met de kant die de schrijver op gaat …

Met de tekst van vandaag in gedachten, wijst hij op hoe rein en heilig God is en op het feit dat we op een dag net als Hij zullen zijn.
Maar, hij stelt daarbij de vraag of dit gemakkelijk zal gebeuren en …
‘Zal dit niet een enorme zuivering in de oven van smart kosten om u te reinigen?’
De schrijver gaat verder door ons voor te houden dat we ons op vijandig terrein bevinden, en dat de wereld niet onze vriend is.
Tenslotte wijst hij ons op ons eigen hart, op de zonde en ons eigen ik die zich daar nog steeds in bevinden en dat we dus door dit alles juist moeilijkheden moeten verwachten, maar dat we niet hoeven te wanhopen, want God is bij ons om ons te helpen → Psalm 91:15.


Wat mij het meest ‘raakt’ in het stukje van vandaag, is dat het op mij overkomt dat we straks alleen heilig en rein als Hij kunnen zijn, als we door zware verdrukking/moeilijkheden gaan; dat het ons wel wat moet kosten om zo rein en heilig als Hij te worden.
De schrijver zal het, denk ik, vast wel anders bedoelen, maar op mij komt dit over alsof het offer van de Here Jezus niet voldoende is; dat we, ondanks Zijn Genadegeschenk, toch ook nog door allerlei moeilijkheden heen moeten, zodat we door deze moeilijkheden gelouterd worden; ontdaan worden van …
En dat is gewoon niet waar!
Het offer van Jezus is voldoende, is afdoende!
Hij heeft Zijn leven voor ons gegeven, zodat wij kunnen leven.
Als we Hem hebben aangenomen als onze Verlosser en Zaligmaker zijn we zelfs nu al rein en heilig in Gods ogen; want God ziet niet ons, maar Zijn Zoon, die de prijs voor onze zonden heeft betaald.
Geen enkele moeilijkheid, geen enkele loutering, kan ons heiligen en reinigen zodat op een dag rein en heilig als Hij zullen zijn, alleen het offer van Jezus!

Wel vraagt God van ons , en misschien dat de schrijver daar op doelt, om steeds heiliger te leven, om heilig te zijn als Hij, maar dat is met het oog op ons leven hier en nu.
>> 1 Petrus 1:15,16
‘Maar zoals Hij Die u geroepen heeft, heilig is,  word zo ook zelf heilig in heel uw levenswandel, want er staat geschreven:  Wees heilig, want Ik ben heilig.’
En dit in de wetenschap dat we gekocht en betaald zijn met het bloed van Jezus. (vers 18,19)


Als de schrijver vervolgens wijst op ons eigen hart, op de zonde en ons eigen ik die zich nog steeds daarin bevinden en dat we daarom dus moeilijkheden moeten verwachten, kan ik hem ook niet volgen.
Want de tekst waaruit zijn gedachten voortkomen, zijn de woorden van Jezus, waarin Hij Zijn discipelen –en ons, wil voorbereiden om wat komen gaat omdat zij -wij, Zijn volgelingen zijn.
De verdrukking waar Jezus in mijn ogen op doelt, zijn de moeilijkheden die voortkomen uit het feit dat wij om te kunnen delen in Zijn heerlijkheid, ook zullen delen in Zijn lijden.
Dus niet zoals het schrijven op mij overkomt door de zonde en ons eigen ik, alhoewel dezen ons ook vele moeilijkheden kunnen bezorgen.

Zegt Jezus immers ook niet in Johannes 15:18-27 dat zoals Hij is gehaat en vervolgd, ook Zijn volgelingen daar rekening mee moeten houden?!


Als laatste verwijst de schrijver naar Psalm 91:15 waar staat: ‘Ik zal in de benauwdheid bij u zijn, Ik zal u uitredden en tot ere brengen.’
Een waar woord, zonder meer, maar gezien de tekst die de schrijver heeft gebruikt niet van toepassing, hoe waar ook.
Want het Bijbelvers gaat namelijk nog verder, want op de plaats van de puntjes staat:
‘maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.’
Jezus Zelf bemoedigt Zijn discipelen en ons ook na Zijn aankondiging over de moeilijkheden die ons te wachten staan.
Hij zegt als het ware: ‘Jongens, hoe zwaar en moeilijk jullie het ook in dit leven zullen krijgen, vergeet nooit dat Ik de wereld –en alles wat dit inhoudt en omvat- heb overwonnen!’
Aan het kruis op Golgotha heeft Jezus de overwinning behaald; de satan is verslagen!
Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat de woorden van Psalm 91 eigenlijk hun vervulling vinden in de woorden van Jezus.
In onze benauwdheid is Hij bij ons, want Jezus is ons in alles voorgegaan.
Hij zal ons uitredden; Jezus’ offer is onze redding.
Tot ere brengen; in Jezus zijn we een nieuwe schepping; zijn we zonen en dochters van de Allerhoogste.


Kracht in moeilijkheden.
In de wereld lijdt gij verdrukking …
Maar …!
Heb goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!

Wat we ook te verduren krijgen, we zullen het aankunnen dankzij Hem die alles heeft overwonnen en ons de kracht geeft die we nodig hebben.



woensdag 19 april 2017

Even van me afschrijven ...

Telkens als ik bij mijn aanrecht sta, valt mijn oog op het lijstje met mijn One-Word ‘Focus’ en word ik er aan herinnert dat mijn focus de laatste maand wel heel erg is verschoven.
Mijn allereerste focus blijft ’s morgens mijn tijd met de Heer, maar de rest van mijn focus is verschoven van de gewone dagelijkse bezigheden en schrijven, naar het op orde maken van ons huis.
Je zou het bijna de grote schoonmaak kunnen noemen, zoals men dat vroeger gewend was, ware het niet dat alles waar we nu mee bezig zijn erop gericht is om eventueel ons huis te verkopen.
Er is(was) veel werk blijven liggen door de moeilijke jaren die achter ons liggen en de ziekte van mijn man, maar nu ook hij weer een beetje opgekrabbeld is en weer een beetje uit de voeten kan, zetten we samen de schouders eronder en hebben we een mooi begin gemaakt, en onze oudste zoon helpt ons iedere week een dagje met de dingen die wij niet kunnen.
Daarnaast hadden er een paar kinders niet genoeg bergruimte voor hun spullen, en zo bleven hun spullen achter in ons huis, terwijl zij eruit gingen.
Inmiddels hebben drie van de twee genoeg ruimte, dus …


Aankomende donderdag is het alweer twee weken geleden dat de makelaar even bij ons was voor een gesprekje, het is immers al wel weer heel lang geleden dat we ons vorige huis hebben verkocht en dit gekocht.
Het resultaat van dit gesprekje was dat ons huis diezelfde week nog in de stille verkoop is gegaan.
Zo kunnen we rustig de boel op orde maken en als de iemand komt voor een huis als dit van ons dan …
We hebben dus helemaal geen haast; we wonen hier ook gewoon heerlijk en heel diep van binnen zou ik eigenlijk alleen weg willen als ik dit huis en deze plek en omgeving mee kon nemen, zo fijn is dit plekje waar we nu wonen.
Dat we hier toch misschien weg willen, heeft oa. te maken met het feit dat niets ons nog bindt aan onze woonplaats.
De zaak die we hier hadden hebben we weg moeten doen, we zin van kerkelijke gemeente veranderd en onze nieuwe gemeente is dicht bij de plaats waar mijn man werkt, en hoewel de lichamelijke conditie van mijn man verbeterd is, toch zou het voor hem ook fijn zijn om niet iedere dag meer heen en weer te hoeven rijden, vooral niet omdat het vele malen drukker is geworden op de weg dan vroeger.

Daarnaast, en dat is denk ik de het belangrijkste waarom wij deze stap zetten, heeft God mij losgemaakt van deze plaats en alles wat daar bij hoort.
Ik ben nogal honkvast, houd niet zo van veranderingen en heb altijd gezegd dat ik Barneveld nooit zou verlaten.
Vanaf de eerste dag dat ik voet zette in dit dorp, voelde ik me zo thuis, dat ik nooit meer weg wilde.
Maar ja, ik heb in mijn leven al heel vaak het woordje ‘nooit’ gebruikt en ik denk dat deze ‘nooit’ de laatste is die nog weggewerkt moest worden.
Het is al lange tijd geleden dat ik er achter kwam dat ik het woordje ‘nooit’ maar niet meer moest gebruiken, en deze was de laatste die nog over was.
En nu, nu onze zaak weg is, onze kerkelijke gemeente elders is geworden, heb ik ervaren dat met het wegvallen van deze dingen, en nog enkele andere dingen, ik los ben van deze plaats en dat het goed is als God zegt ‘in deze plaats heb Ik een ander huis voor je’.
Wie had dit ooit gedacht; ik in ieder geval niet (en velen met mij niet).
Maar Gods wegen zijn wonderlijk, en in alles ervaar ik Zijn liefdevolle zorg.
Als Hij iets van ons wilt, dan kunnen we er ook op vertrouwen dat Hij ons er klaar voor maakt in elk opzicht.
Nu rijd ik regelmatig door ons dorp met het gevoel dat dit niet meer echt mijn thuis is, en dat had ik nooit verwacht.

Ik merk dit ook doordat de eerste bezichtiging al is geweest.
Wat een schrik was dat even, zo snel; maar wat was het ook goed, zowel voor onze dochter als voor mij.
Vast even laten zien en voelen dat het nu echt is en niet iets dat ver van ons bed is.
We hebben niet het idee dat het iets wordt, maar dat doet er nu even ook niet toe.
We verkeren natuurlijk ook in de meest prachtige positie die je maar als verkoper kunt wensen.
Niet weg hoeven, maar als er een mooi bod komt …
En we geloven en vertrouwen hierin ook op Gods leiding, op Zijn tijdstip, en op een nieuwe plek waar Hij ons hebben wilt.
Zo was het met dit huis, en zo zal het ook met  een volgend huis zijn.


Het is ook om deze reden dat er van schrijven dan ook niet zoveel terecht kom.
De werkzaamheden in huis kosten me lichamelijk zoveel, dat ik regelmatig te moe ben en te veel pijn heb om nog te kunnen denken, laat staan te schrijven.
Toch ben ik erg dankbaar, want het lukt toch allemaal maar wel en er volgen geen heftige ontstekingen zoals vroeger.

En zo zit hier een beetje uitgeteld maar voldaan persoon achter haar laptop om toch even alles een beetje van zich af te schrijven; vol als ik ben van alles wat er de afgelopen maand speelde en nu speelt.
Deze week doe ik wel een pas op de plaats, even niets extra’s, daar ik vanavond ook een Vrouwenavond heb in Katwijk met Caroline van de Vate en Martine lage.
Dit vergt lichamelijk ook veel van mij (en geestelijk toch ook wel wat), dus is het ook goed om nu even de boel de boel te laten, zodat ik me in alle rust hierop kan voorbereiden.
Dus mocht je dit lezen en in de buurt van Katwijk wonen, wees van harte welkom!
(>> Vrouwencafe Dorpskerk Katwijk – klein stukje naar beneden scrollen)


In dit alles ben ik ook heel dankbaar voor mijn One-Word ‘Focus’.
Met regelmaat word ik bij ‘mijn’ woord bepaald en ik merk dat het mij helpt om mijn prioriteiten goed te stellen; om bijvoorbeeld eerst op een rijtje te zetten wat voor dat moment, die dag, die week, belangrijk is.
Voor nu was het dan ook voor mij even belangrijk om dit van me af te schrijven.
Met het schrijven raak ik dingen kwijt, en komt er weer nieuwe ruimte.


Vol verwachting ziet
mijn hart vertrouwend uit
naar het plan van de Heer
met ons leven.

Ik vind het spannend
maar zie ook uit 
naar 
de nieuwe dingen die
de Heer gaat doen en geven.

zaterdag 1 april 2017

Minnaar van mijn ziel

Minnaar van mijn ziel ...
'Vader, laat deze drinkbeker aan Mij voorbij gaan.'
Minnaar van mijn ziel ...
'Niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede.'
Minnaar van mijn ziel ...
'Judas, verraad je Mij met een kus?'
Minnaar van mijn ziel ...
De haan kraait.
Minnaar van mijn ziel ...
'Kruisigt Hem, kruisigt Hem!'
Minnaar van mijn ziel ...
Een koningsmantel, een doornenkroon.
Minnaar van mijn ziel ...
Bespot en geslagen.
Minnaar van min ziel ...
De gesel komt neer, en neer, en ...
Minnaar van mijn ziel ...
De hamer klinkt, eenmaal, tweemaal, ...
Minnaar van mijn ziel ...
'Vader, waarom hebt U Mij verlaten?'
Minnaar van mijn ziel ...
'Het is volbracht!'
Minnaar van mijn ziel ...
Een steen werd voor het graf gerold.
Minnaar van mijn ziel ...
'Zie, de plaats waar Hij gelegen heeft is leeg!'

Minnaar van mijn ziel ...
'Maria ...'
'Rita ...'
'Jouw naam?'




N.a.v. FF-First Focus 1-04-2017

vrijdag 24 maart 2017

Vrees de Here ...

‘In de dagen dat Hij op aarde was,  heeft Hij met luid geroep en onder tranen gebeden en smeekbeden geofferd aan Hem Die Hem uit de dood kon verlossen. En Hij is uit de angst verhoord.’

Hebreeën 5:7


Vandaag ging mijn FF  over de angst van Jezus in de Hof van Gethsemané. (onderstreepte stukje van de bovenstaande tekst)
De schrijver van het Dagboekje dat ik met mijn FF gebruik, spreekt over dat deze angst door de Bijbel ook vaak ‘God vrezen’ wordt genoemd en dat dit een gezonde angst is die tot gehoorzaamheid leidt.
Hij zegt ons, dat we ons de angsten eens voor moeten stellen die de satan gebruikt om onze Heer aan te vallen; angsten, die als Hij er aandacht aan had besteed, Hem van gehoorzaamheid zouden hebben weggeleid.
Hij heeft het over de keuze die Jezus had, God vrezen –Hem gehoorzamen en Zich aan Hem onderwerpen,  of alles wat satan Hem nog zou toewerpen; en dat Jezus er voor koos om God in diep ontzag te vrezen en dat wij dat ook zouden moeten doen.

Ik begreep in eerste instantie niet veel van wat de schrijver bedoelde, maar hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik denk dat ik het begin te begrijpen.
En dat is ook de reden dat ik er een Blogpost van maak, omdat ik het niet wil vergeten en omdat er denk ik een hele waardevolle les in ligt met betrekking tot angst.
Iets waar ik nog zo mee worstel van tijd tot tijd.
En met dit stukje en het nadenken erover, werd ik naar drie Bijbelteksten geleid.


De eerste tekst, die al met het lezen van de titel, in mijn hoofd opkwam, was Mattheüs 10:28.
‘En wees niet bevreesd voor hen die het lichaam doden en de ziel niet kunnen doden, maar wees veeleer bevreesd voor Hem Die zowel ziel als lichaam te gronde kan richten in de hel.’

God vrezen.
‘Wees veeleer bevreesd voor Hem …’

In dit woordje ‘vrezen’ ligt een stukje angst, en afhankelijk van, is dit denk ik de gezonde angst, waar de schrijver het over heeft, of ongezonde angst.
Angst is namelijk een ‘gevoel van (dreigend) onheil of gevaar’ (encyclo.nl) en daarom niet fout (hoewel sommigen je wel dat gevoel kunnen geven).
Angst behoedt ons voor dingen die schadelijk voor ons zijn, of doet ons goed nadenken en/of dingen overwegen voordat we iets doen.
Ongezonde angst is angst die escaleert of geëscaleerd is en waardoor men niet meer reëel kan nadenken.
Dingen, waarvoor men helemaal niet bang hoeft te zijn, kunnen niet te overbruggen en te overwinnen obstakels worden.
Gezonde angst kun je ook vertalen met ‘(diep) ontzag hebben voor’.
Als Jezus hier dus spreekt over het ‘bevreesd moeten zijn voor God’ dan bedoelt Hij niet dat we bang moeten zijn voor God Zelf, maar voor de gevolgen van het geen ontzag hebben voor Hem.
Voor de Mount Everest hoef je niet bang te zijn, maar als je geen ontzag hebt voor die berg en hem zomaar wilt beklimmen, zijn de gevolgen desastreus.
Zo is het ook met God; God Zelf is niet Iemand voor wie we bang hoeven te zijn, maar leven zonder ontzag voor Hem eindigt in de hel.
Mensen kunnen ons kwetsen tot in het diepst van onze ziel, mensen kunnen ons lichamelijk en geestelijk kapot maken en/of doden, heel beangstigend, maar God is Degene die gaat over de eeuwigheid en waar onze ziel die doorbrengt, bij Hem, of bij de satan.


Ik ga terug naar de angst van Jezus in de Hof van Gethsemané; angst die de schrijver een gezonde angst noemt omdat het leidt tot gehoorzaamheid; en naar de angsten die de satan heeft gebruikt om onze Heer aan te vallen en die, als Hij er aandacht aan zou hebben besteed, Hem zouden hebben weggeleid van gehoorzaamheid.
En dit brengt mij bij de tweede tekst.
Markus 14:28
‘En Hij zei: Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk voor U; neem deze drinkbeker van Mij weg,  maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt.’

Niemand van ons zal ooit zulke grote angsten hebben te doorstaan als Jezus in de tuin heeft moeten doorstaan.
Satan heeft in die tuin Jezus in de meest ondenkbare hevigheid aangevallen, maar vandaag dringt het tot mij door dat Jezus geen enkele angst benoemd, Hij gebruikt alleen de woorden ‘deze drinkbeker’.
Hij had een hele opsomming kunnen maken van alle angsten waarmee de satan Hem aanviel, maar Hij deed het niet; Hij gaf dus deze angsten verder geen aandacht, maar richtte Zich op Zijn Vader, op Degene die bij machte was om alles weg te nemen.

Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik noem dan meestal alle dingen op waar ik dan bang voor ben, of die me belagen.
Stuk voor stuk kan ik ze dan noemen, en eigenlijk, zit ik me te bedenken, dacht ik daar helemaal niet zo verkeerd aan te doen; ik mag Hem toch immers alles zeggen …
Maar als ik dit lees en er over nadenk, kom ik tot het besef, dat ik met het opsommen, ik mezelf vaak nog banger maak, waardoor mijn gebed vaak een nog groter strijdgeheel wordt en ik het soms verlies en dus dingen niet doe, of anders, of …
Het komt er dan dus op neer dat ik mijn angst(en) teveel aandacht geef, waardoor ik inderdaad (vaak) weggeleid wordt van gehoorzaamheid.
Wow, die komt binnen.
Wat een voorbeeld is Jezus opnieuw voor mij!

‘Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk voor U …’
Abba, Vader; ik neem mijn positie in: ik ben Uw dochter/zoon.
Ik erken dat U, Vader God, de Allerhoogste ben, de Almachtige.

‘Neem deze drinkbeker van Mij weg …’ 
Ik hoef niets met name te noemen, U weet alles, ook wat mij zo belaagt, in het nauw drijft, angst aanjaagt, …
Ik geef ‘mijn drinkbeker’ aan U.

‘Maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt …’
Gehoorzaamheid.
Luister ik naar mijn angsten en laat ik mij leiden door die angsten, of richt ik mij op Degene die alles in handen heeft, rust ik in Zijn liefde en gehoorzaam ik door op Hem te vertrouwen, dat wat er ook gebeurt, wat Hij ook doet of toelaat, goed is.
Uw wil geschiede.

In de tuin had Jezus een keuze: God, Zijn vader vrezen en gehoorzamen, Zich aan Hem onderwerpen, of al het andere vrezen wat de satan Hem nog zou hebben toegeworpen.
Zo hebben ook wij steeds een keuze: wie of wat vrezen wij, voor wie of wat hebben wij het meeste ontzag?
Willen wij gehoorzaam zijn, en wie willen wij gehoorzaam zijn.


Het woordje vrezen bracht mij ook bij de volgende en tevens laatste tekst.
1 Johannes 4:18
‘Er is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit.’
Een tekst, waar ik eigenlijk een beetje een hekel aan had gekregen, doordat hij mij herhaaldelijk voor de voeten werd geworpen als ik worstelde met mijn angsten (deze hebben een oorzaak) en mij daardoor een nog veel slechter gevoel bezorgde, omdat het me ook nog eens confronteerde met het feit hoe onvolmaakt ik dan wel niet was in de liefde en dus hoever van God verwijderd en …
Met andere woorden, hoe fout ik dan toch wel niet (bezig) was.
Maar na van morgen …

‘Volmaakte liefde drijft de vrees uit …’
Als ik naar Jezus kijk, naar Zijn leven en vanmorgen dan in het bijzonder naar Hem in de Hof van Gethsemané, naar Zijn angsten en wat daar gebeurt, dan denk ik dat ik kan zeggen, dat vertrouwen en gehoorzaamheid  ten grondslag liggen aan Volmaakte Liefde.
Jezus vertrouwde Zijn Vader volledig; heel Zijn leven heeft Hij niets anders gedaan dan wat Hij Zijn Vader had zien doen (Joh. 5:19).
En over Jezus en gehoorzaamheid zegt de Bijbel dat Jezus gehoorzaamheid heeft geleerd uit hetgeen Hij geleden heeft. (Hebr. 5:8)
En dan ben ik weer in de Hof van Gethsemané, bij Jezus, Die worstelt en strijdt tot bloedens toe.
Niet Mijn wil, maar Uw wil …
Tot drie keer toe bad Hij hetzelfde gebed …
‘Hoewel Hij de Zoon was, heeft Hij toch gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden.’

Vers 18 zegt ons ook nog het volgende:
‘De vrees houdt immers straf in, en wie vreest, is niet volmaakt in de liefde.’
Wie vreest is niet volmaakt in de liefde; vrees houdt verband met straf, en straf volgt op ongehoorzaamheid.
Gehoorzaamheid is dus een sleutel tot de volmaakte liefde, en dus tot een leven zonder vrees.
En daar bij is vertrouwen weer onontbeerlijk, want ja, wie wil en kan er nu iemand 100 % gehoorzamen die hij niet vertrouwt.

‘En Hij kwam voor de derde keer en zei tegen hen: Slaap nu maar verder en rust; het is genoeg, het uur is gekomen; zie, de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de handen van de zondaars. Sta op, laten wij gaan; zie, hij die Mij verraadt, is dichtbij.’
Markus 14:41,42

Overgave.
Vertrouwen en gehoorzaamheid.
En ja, Volmaakte Liefde dreef de vrees uit.

Jezus verdiende geen straf; nimmer is Hij Zijn vader ongehoorzaam geweest.
Het is des te meer onvoorstelbaar, dat Hij de straf die wij hebben verdient om onze ongehoorzaamheid, op Zich heeft genomen, zodat het voor ons ook mogelijk is om te leven in en vanuit deze Volmaakte Liefde.


Jezus koos ervoor om God in diep ontzag te vrezen, en Hij kon daardoor de meest gruwelijke weg gaan die voor Hem lag.
Waar kies ik voor; waar kies jij voor?
Wat houd ik mij voor ogen; wat houd jij je voor ogen?
Wie vrees ik?
Wie vrees jij?

GENADE is het laatste woord dat nog in mijn hart opkomt.



dinsdag 21 maart 2017

Ons in alles voorgegaan ...

Vandaag lag de nadruk van mijn FF op het feit dat Jezus slechts drie van Zijn discipelen meevroeg de Hof van Gethsemané in, terwijl de rest achterbleef.
Maar ook op het feit, dat Jezus ook hen achterliet en alleen een eindje verderop ging bidden.
Hij bleef binnen hoorafstand, maar Zijn de strijd ging Hij alleen aan.
Hij had Zijn discipelen wel gevraagd met Hem te bidden en te waken, maar ach, ze waren zo moe, zo moe ...

Vandaag werd ik diep geraakt door het feit dat Hij alleen was in Zijn strijd.
Ja, Zijn Vader was dicht bij Hem, troostte Hem, maar geen mens stond Hem bij.

Soms, misschien wel vaak, zijn ook wij alleen op de momenten dat we juist zo hard een mens naast ons nodig hebben.
We even een arm om onze schouders willen voelen, lieve troostende woorden willen horen, of gewoon iemand die ons vasthoudt en niets zegt.
Maar vaak is er juist op het moment dat we het het hardste nodig hebben gewoon niemand beschikbaar, niemand aanwezig, of ze zijn aanwezig, maar slapen.

Jezus koos ervoor om alleen Zijn strijd aan te gaan.
Hij had wel aan Zijn discipelen gevraagd om met Hem te waken en te bidden, maar de confrontatie met Zijn angst en verdriet ging Hij alleen aan.

Dank U wel, Heer Jezus, dank U wel ...


Slechts enkelen
werden meegevraagd
om met Hem
te bidden en te waken
in het uur van 
Zijn grootste nood.
Maar zij moesten wel
op steenworp
afstand blijven
terwijl onze Heer
Zijn zielenstrijd worstelde
met de dood.

Geliefd kind van God,
bedenk daarom in 
het moeilijkste en 
eenzaamste moment
van je strijd, dat Hij 
je is voorgegaan
en weet hoe je lijdt.

Zo kan Hij 
binnentreden in
de diepste diepte
van jouw nood 
en pijn, en tot troost, 
kracht, moed en sterkte
voor jou zijn.



maandag 20 maart 2017

Jezus, Geliefde van mijn ziel ...

Jezus,
Geliefde van mijn ziel,
niemand heeft meer liefde,
niemands liefde gaat dieper,
niemands liefde is intenser,
dan Uw liefde voor mij.

Jezus,
Geliefde van mijn ziel,
niemands liefde reikt verder,
niemands liefde geeft meer,
niemands liefde is zo omvattend,
als Uw liefde voor mij.

O, de diepte van Uw liefde ...
Open mij 'ogen', Heer,
en doe mij kennen,
doe mij zien,
meer en meer en meer en ...
Opdat mijn leven verandert;
groeit en bloeit,
tot Uw glorie en eer.

Jezus,
Geliefde van mijn ziel ....




Jesus, Lover of my soul



Naar: FF - 20 maart 2017
>> Hooglied 2:8
(NBG spreekt van 'mijn geliefde')
>> Romeinen 8:31-39

vrijdag 17 maart 2017

De ENIGE weg ...

Toen ik net (inmiddels alweer even geleden, want ik heb de hele ochtend steeds problemen met onze internetverbinding) zo bezig was met het stukje voor de 40+ Dagentijd (zie zijkant blog onder FF-First Focus), loopt het even anders dan gewoonlijk, waardoor ik besluit om er een Blogpost van te maken daar het anders voor de zijkant veel te lang wordt.
Maar waar mijn gedachten naar toe geleidt werden is denk ik wel zo belangrijk, dat ik er voor kies om het zo te doen, en niet om het in te korten of maar te laten zitten.
Het begint gewoon allemaal bij Mattheüs 25:40, de tekst voor vandaag …

De woorden die Jezus spreekt in Mattheüs 25:40 ‘In zoverre gij dit aan één van deze Mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het aan Mij gedaan’ zijn slechts een fractie van het grote geheel.
Het brengt mij bij vers 31 ‘de troon van Zijn heerlijkheid’ en van daar gaan mijn gedachten naar het moment dat Jezus voor het Sanhedrin, voor Kajafas, staat.
Jezus zwijgt in alle talen op de valse beschuldigingen, maar op de ‘vraag’ van deze hogepriester (Mattheüs 26:63) antwoordt Jezus: ‘U hebt het gezegd. Maar Ik zeg u: Van nu aan zult u de Zoon des mensen zien zitten aan de rechterhand van de kracht van God en zien komen op de wolken van de hemel.’
En in Mattheüs 16:27 staat dat ‘de Zoon des mensen zal komen in de  heerlijkheid van Zijn Vader, met Zijn engelen,  en dan zal Hij ieder vergelden naar zijn daden.’
Deze woorden brengen mij dan weer terug bij het grote geheel, namelijk dat alles deel uit maakt en betrekking heeft op het feit dat Jezus eens terug zal komen om ons allen  te oordelen en dat alleen Hij -Zijn lijden en sterven- ons kan redden.

Steeds meer klinken er stemmen in deze tijd die Jezus, Zijn leven, lijden en sterven, afdoen als alleen een mooi verhaal, maar dat het niet echt is gebeurd, en dat we daarmee Hem dus helemaal niet nodig hebben om gered te worden en eeuwig leven te ontvangen.
Steeds meer klinken er stemmen die zeggen dat God liefde en dat Hij in Zijn liefde nooit toe zal staan dat er mensen verloren gaan, en dat dus gewoon iedereen gered wordt.
Steeds meer klinken er stemmen die het bestaan van de hel ontkennen.
Steeds meer wordt Gods woord met voeten getreden en aangepast aan wat ons het beste uitkomt.
Maar Gods woord spreekt duidelijke taal en er mag niets aan worden toegevoegd, noch uit worden weggelaten of aangepast.

We zijn onderweg naar Pasen.
Pasen, waar we terugdenken aan het lijden en sterven van de Here Jezus voor onze zonden, Zijn Opstanding uit de dood, waarmee de overwinning op de satan een feit is, vieren.
En Jezus heeft heel duidelijk gezegd:
 ‘Ik ben de Weg,  de Waarheid  en het Leven.  Niemand komt tot de Vader dan door Mij.’ 
en:
‘Ik ben de Deur; als iemand door Mij naar binnen gaat, zal hij behouden worden; en hij zal ingaan en uitgaan en weide vinden.’
(Johannes 14:6 & Johannes 10:9)

Er is dus geen andere weg, geen andere mogelijkheid, en het zegt ons ook dat het oordeel komt.
‘Kiest dan heden wie gij dienen zult!’
(Jozua 24:15)
Voor of tegen Hem.
Geen keuze maken is ook kiezen, vergeet dat niet!

Hoewel er tegenwoordig nog nauwelijks gesproken wordt over de hel (behalve dan misschien in bepaalde kringen) is en blijft de hel een realiteit.
Ja, God is liefde, maar God is ook een jaloers en rechtvaardig God.
Hij is liefde, maar duldt geen ander naast Hem, of voor Hem in de plaats.
Hij is liefde, maar kan niet voorbij gaan aan onze zonden; onze zonden zullen altijd een blokkade zijn tussen God en ons, tenzij ze ons vergeven zijn door het volbrachte werk van de Here Jezus.
En de Bijbel vertelt ons precies wat een leven in zonde (wat zonde) inhoudt!
God is liefde, ja, maar Hij accepteert niet dat je Hem negeert, of iets of iemand anders boven Hem stelt.
Hem negeren, Jezus niet aannemen als je Verlosser en Zaligmaker, zullen je naar de hel brengen.
Kiezen voor Jezus, erkennen dat je zondig bent en dat je Zijn verlossingswerk aan het kruis op Golgotha nodig hebt om gered te worden, brengt je bij de Vader en in Zijn eeuwige heerlijkheid.

Vind je dat bizar?
Zulke dingen gek voor woorden?
Mag ik je wat vragen?
Als jij getrouwd bent, of verloofd, of misschien zelfs alleen verkering hebt, zou jij het dan accepteren dat je je geliefde moet delen met een ander, of dat je genegeerd wordt, of dat zijn of haar aandacht steeds maar weer op iets of iemand anders gericht is?
Zo ja, dan nog accepteert God dit niet!

Laat je toch niet misleiden door alle leugens van de boze en toets de woorden van je voorganger, dominee, pastor of welke spreker(ster) dan ook aan de Bijbel –Gods eigen onfeilbare woord.
Wees gewaarschuwd!
Nog is er tijd!
Nog heeft God geduld met ons, want Hij wilt echt niet dat er ook maar iemand verloren gaat.
(2 Petrus 3:9)
Maar de enige weg is en blijft Jezus.
Er is, en zal,  nooit een andere zijn!

‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft,  opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’

Johannes 3:16


zondag 12 maart 2017

Crime Scene Jeruzalem ...

Vandaag het boek 'Crime Scene Jeruzalem' van Alton Gansky uitgelezen.
Met de laatste hoofdstukken liepen de tranen steeds opnieuw over mijn wangen; al had ik het gewild, ik had ze niet tegen kunnen houden, zo diep komt alles binnen, zoveel pijn ervaar ik met het lezen.

Het is een boek dat al lange tijd onder in mijn boeken- en bladenmand lag, maar waar ik maar niet verder mee kwam.
Ik was er al wel vaker in begonnen, maar steeds legde ik het weer weg omdat het me niet vast kon houden.
Waarom nu wel?
Ik weet het niet helemaal.
Deels zit er achter dat ik nu echt de paar boeken die ik nog steeds heb liggen echt wil lezen, maar het boek raakte me dit keer ook.
De tweede helft weliswaar (veel) meer dan de eerste, maar toch ...



Het boek gaat over Max Odom, een crime scene onderzoeker, die om de één of andere reden (later blijkt wat deze reden is) zich steeds bemoeit met een onderzoek en daar de nodige grenzen overschrijdt, waardoor zijn chef niet anders kan doen dan hem met verlof sturen.
Zijn protest is hevig, hij wil niet (alleen) thuiszitten.
Het enige alternatief dat zijn chef hem kan geven is de plaats innemen van iemand die naar Israël zou gaan om daar een lezing te verzorgen.
En zo vinden we Max in een hotel in Israël, op bed, wachtend op wat slaap, die in eerste instantie maar niet komen wilt.
En dan, dan wordt hij 'wakker'.
Het is zijn telefoon die hem wekt en de receptie die hem vertelt dat zijn chauffeur er is om hem op te halen.
In korte tijd was hij aangekleed en klaar en loopt met zijn koffers met forensische spullen naar beneden, waar men hem zijn chauffeur aanwijst.
Max steekt zijn hand uit en groet zijn chauffeur, Yoshua ben Yoseph.
Ze lopen samen naar de toegangsdeuren waar hij verschillende auto's ziet staan.
Als hij echter de deuren door is, is alles wat hij ziet een onverharde weg waarover een stroom van mannen  en vrouwen te voet voorbijtrekken.
Nee, hij was zijn verstand niet verloren, noch was hij op een filmset beland, hij was nog steeds in Jeruzalem, alleen het Jeruzalem van de eerste eeuw.
Samen met Yoshua gaat hij, vol vragen en onzekerheden, op weg om dat te onderzoeken waarvoor Yoshua hem heeft meegenomen.
Het onderzoek begint in een bovenzaal ...

En zo loopt Max Odom, al onderzoekende, de weg die Jezus is gegaan, vanaf de bovenkamer waar Hij met Zijn discipelen het Laatste Avondmaal vierde, tot in de kamer waar Jezus na Zijn dood verscheen en Thomas Zijn handen liet zien, hem de wond in Zijn zij liet voelen.
En deze weg, met alle ontmoetingen en gesprekken, openen in de eerste plaats de rauwe wond die in hem is, maar ook zijn ogen en vind hij de genezing die hij zo nodig heeft.

Als hij opnieuw gewekt wordt door de telefoon met de mededeling dat zijn chauffeur er is, denk hij in eerste instantie dat hij heeft gedroomd, echter zijn gehavende koffers zeggen wat anders ...


Ik weet niet of het boek nog te koop is, maar mocht je het ooit tegenkomen dan kan ik het je alleen maar aanbevelen om het te kopen en te lezen.
Ik kan me niet voorstellen dat ook maar iemand onbewogen kan blijven bij het lezen van dit boek.
Het is zoals er op de achterkant van het boek staat, een boek dat je niet zomaar naast je neerlegt, en ja, ik geloof ook lang nadat je het uit hebt.
Ik ben dan ook niet in staat om vandaag nog een ander boek uit te zoeken.

woensdag 8 maart 2017

'Ik geef ...!'

‘Ik geef Mijn rug aan hen die Mij slaan,
Mijn wangen aan hen die Mij de baard uitplukken.
Mijn gezicht verberg Ik niet voor smaad en speeksel.’

Jesaja  50:6


De woorden komen vanmorgen heel diep binnen: ‘Ik geef …’
En daarmee het diepe, diepe besef dat Hij dit vrijwillig deed.
Niemand had macht over Hem; niet degenen die Hem gevangen kwamen nemen, niet de Hoge Raad, niet het Sanhedrin, noch Pilatus, noch Herodus, helemaal niemand.
Jezus gaf Zichzelf volledig in elke zin van het woord.
O ja, men had Hem de boeien om gedaan waardoor het misschien leek alsof Hij geen kant meer op kon, maar …

Als Hij wordt weggevoerd en klaargemaakt om gegeseld te worden, is Hij het uiteindelijk Zelf die Zich als het ware ongeboeid omdraait, Zijn rug aan de soldaten toekeert en zegt: ‘Toe maar, sla maar, want elke slag en elke druppel bloed die daardoor vloeit, brengt de Redding van de wereld een stap dichterbij.
En als Zijn baard wordt uitgeplukt, de klodders speeksel van Zijn gezicht afdruipen en de smadelijke leugens Hem om de oren vliegen, staat Hij stil met opgeheven hoofd; ‘Toe maar, laat maar komen, Ik weet waarvoor en waartoe het dient; en daarom buk ik niet, daarom draai Ik mijn hoofd ook niet weg, ontwijk ik niets en spreek Ik geen enkel weerwoord.’

Ik geef!
Ik geef Mijzelf uit liefde en gehoorzaamheid aan Mijn Vader; uit liefde voor jou!
Want:
‘Denk je soms dat Ik Mijn Vader niet te hulp zou kunnen roepen?
Als Ik Hem erom vroeg, zou Hij Me dadelijk bijstaan met meer dan twaalf legers engelen!

Maar hoe zou dan de schrift in vervulling gaan, die zegt dat het zo moet gebeuren?’
Mattheüs 26:53

'Maar dit is uw uur, het uur van de macht van de duisternis.’
Lucas 22:53


‘Ik gaf, omdat Ik zoveel van je houd!’




woensdag 1 maart 2017

40-Dagentijd

Vandaag is de 1e dag van de 40-Dagentijd naar Pasen toe.
Vorig jaar heb ik het boekje 'Vrouwen rond het kruis' gebruikt en dat was heel bijzonder, maar dit jaar wilde ik naast het dagboekje dat ik gebruik, en ook met het oog op mijn  One Word Focus, geen extra dagboekje of kalender gebruiken, maar proberen om in de stukjes van mijn dagboekje iets te ontdekken dat op de één of andere manier heen wijst naar Goede Vrijdag en Pasen, naar wat Hij voor mij -voor ons- heeft gedaan.
Vanuit een diep verlangen nog meer de diepte van Zijn liefde voor mij, -voor deze wereld- te zien.
En opnieuw zijn daarin de woorden die ik vorig jaar schreef mijn gebed:

Leidt mij, Heer,
door Uw Heilige Geest;
maak mijn hart 
ontvankelijk
voor wat U 
wil zeggen 
door alles wat ik 
deze dagen lees.

- Amen -



>> Onderweg naar Pasen
>> Boekinfo - Vrouwen rond het kruis 
Zie ook rechts van mijn Blog onder Labels 'Vrouwen rond het kruis'

dinsdag 28 februari 2017

One Word - De tweede maand ...

Vandaag is de laatste dag van de tweede maand dat ik bezig ben met mijn One Word - Focus.
Ik denk niet dat ik dit iedere maand ga doen, maar deze keer wil het zeker nog wel even doen, daar ik na de eerste maand van Dagboekje ben veranderd voor mijn First-Focus.

Ik kan je zeggen dat het een goede keuze was en ik er tot op de dag van vandaag geen spijt van heb.
Wat is het heerlijk om zo iedere dag te beginnen, en wat voel ik me gezegend, iedere dag opnieuw.
Ook het plaatsen aan de zijkant van mijn Blog is nu gewoon iets dat er bij hoort.
Ja, het kost me wat meer tijd, dus als ik weg moet betekent dit wat vroeger opstaan, maar wat vind ik het waardevol, want op deze manier komt het eigenlijk dubbel binnen.
En schrijven helpt mij ook om dingen beter te onthouden, dus ...
Het meest geniet ik op de dagen dat ik niet aan tijd ben gebonden en ik alle tijd heb, wat voel ik me dan bevoorrecht.

Met de rest had ik wat meer moeite met het Focussen.
Een hardnekkige verkoudheid die me gebroken nachten bezorgd, en de bijna voortdurende aanwezige pijn in mijn voet maken me moe, waardoor Focussen op de andere dingen niet altijd zo goed lukt als ik zou willen.
Maar af en toe een flink potje brullen helpt om de opgebouwde spanning kwijt te raken en kan ik er weer beter tegen.
Voor ik aan dit stukje begon, keek ik naar onderstaand filmpje/boodschap van Joni; en ook dit zijn dingen die mij weer helpen om me te Focussen en mij nieuwe moed en energie geven.




Waar mijn Focus ook lag deze maand is de Vrouwenavond die ik samen met Caroline van de Vate en Martine Lage mocht invullen.
En ook de komende maand mogen we weer een avond verzorgen, nu in Zutphen.
Er zit best wel wat werk ik, maar wat is en blijft het bijzonder om te doen.
Mocht je in de buurt wonen of een eindje rijden ervoor over hebben, dan nodig ik je bij deze van harte uit.
Voor meer informatie, zie rechtsboven aan mijn Blog.

Al met al durf ik te zeggen dat het bezig zijn met het woord Focus niet alleen een verrijking is van mijn dagelijks leven, maar mij ook echt helpt en sterker maakt.
En ik zie dan ook weer uit naar alweer de derde maand.

maandag 27 februari 2017

Ik laat je niet in de steek!



Heer,
Uw woord klinkt:
‘Ik laat je niet in de steek, Ik zal je niet verlaten.’

Soms, Mijn kind, kun je het gevoel hebben
dat Ik je verlaten heb,
dat  je er alleen voor staat.
Soms kun je het gevoel hebben
dat Ik je helemaal niet hoor of ziet.
Soms kun je het gevoel hebben,
alsof Ik je aan je lot heb overgelaten.

Soms, Mijn kind,
voeren je gevoelens de boventoon
en ben je vergeten wat Ik heb gezegd,
en wat Ik heb beloofd.
Soms verlies je daarom de moed,
en zit je bij de pakken neer;
beroofd van alle vrede,
vreugde en hoop.

Maar Ik heb gesproken,
Ik heb gezegd:
‘Ik zal je niet in de steek laten,
Ik zal je niet verlaten!

Mijn kind,
Ik ben voor je,
en Ik ben achter je,
ja, Ik ben om je heen!
Mijn hand ligt op jouw schouder,
ook al voel jij het niet!

Ik weet wat er in je leeft,
wat er in je omgaat.
Noch je woorden,
noch je gedachten
zijn Mij onbekend.

Zet je gevoelens aan de kant, Mijn kind;
zie en vertrouw op Mijn woord.
‘Ik laat je niet in de steek!
Ik zal je niet verlaten!
Nooit!’


Naar: Hebreeën 13:5 & Psalm 139:1-5

donderdag 23 februari 2017

dinsdag 21 februari 2017

You are Loved

De Vrouwen/vriendinnenavond is alweer bijna een week geleden; de tijd gaat snel.
Het was een hele mooie avond met zeker honderd vrouwen, en hun reacties zijn een grote bemoediging, en aanmoediging.

Er is een hoop werk mee gemoeid, zowel in de voorbereidingen, als tijdens de avond, als daarna.
Om ook nog maar niet te spreken van de energie die het  kost, ik moet echt na zo'n avond even een paar dagen pas op de plaats maken.
En toch, toch is het het allemaal waard.

Op mijn aanrecht, in het hoekje bij mijn 'One Word - Focus' staat nog steeds de herinnering aan deze heerlijke avond; de rest van de spullen zijn inmiddels weer opgeruimd en staan klaar voor de volgende keer.
En dat is deze keer al snel, D.V. 10 maart in Zuthen; de maand erop staat er nog een avond in de dorpskerk in Katwijk op het programma.
Best heel bijzonder om zo ineens drie avonden 'achter elkaar' te mogen verzorgen.
En weet je, de boodschap die we mogen doorgeven, verveeld nooit en wordt nooit saai of gewoon.
Hoe belangrijk is het om te weten dat je geliefd bent!
Dat wat er ook in je leven is gebeurd, wie je ook bent en wat je ook doet of gedaan hebt, of wat een ander ook van je zegt of gezegd heeft: er is altijd Iemand die van je houdt!

Je leven is niet
uit toeval ontstaan;
noch een wrange grap
door iemand begaan.
Je leven is,
ongeacht wat je denkt
of wat mensen zeggen,
een wonder van Gods hand
en door niets of niemand
te weerleggen.

Hij heeft je bedacht;
Hij heeft je gewild en vormgegeven.
Je bent bijzonder en speciaal;
oneindig kostbaar is jouw leven.


Dat dit ook even jouw Focus mag zijn:


woensdag 15 februari 2017

Jezus verheerlijken ...

Vandaag staat Jezus verheerlijken in mijn FF-First Focus centraal.
Toen ik dit las vanmorgen, dacht ik, wauw, wat mooi, uitgerekend vandaag, wanneer ik vanavond samen met Caroline en Martine  (Kleurrijk Verbonden) een Vrouwen/vriendinnenavond mag verzorgen in Rijssen.
We mogen onze talenten inzetten, en onze passie gebruiken om Hem groot te maken, en de vrouwen, aan de hand van onze schilderijen, muziek en gedichten, vertellen dat ze kostbaar zijn en waardevol.

Als ik iets verder lees in mijn dagboekje, word ik echter diep geraakt door de andere manieren die de schrijver aanhaalt waarop we Jezus kunnen verheerlijken.
Manieren die we misschien niet zo heel snel zien en die ook niet zo makkelijk zijn.
Geduldig in ziekte, tevreden als je arm bent, gedachten die Hem plezieren omdat we een hoofd hebben dat kan denken.
Het maakt me klein als ik dan aan vanavond denk.
Hem verheerlijken door iets wat je leuk en fijn vind om te doen, door iets wat je goed kan, komt ineens in een ander daglicht te staan.
Natuurlijk, ook daar zitten haken en ogen aan; we moeten dan immers weer waken dat we het niet doen voor onszelf, maar geduld, tevreden zijn, kiezen voor gedachten die Hem plezieren terwijl er misschien alleen maar door je hoofd raast van pijn, pijn, pijn …, zo moe, moe, moe; of  het slechte nieuws dat je net van de dokter (of …) te horen hebt gekregen.

Jezus verheerlijken.
Gewoon zoals we zijn, op de plek waar we staan en in de situatie waar we zitten.
O ja, Hij is het zo waard, maar wat hebben we tegelijk Zijn hulp nodig om te zien waarmee we Hem kunnen verheerlijken en om dit dan ook nog te doen.
Soms kost het ons echt iets; soms is het echt een offer, en dan wordt Hem verheerlijken echt een ‘lofoffer’. 

Het lied zegt het zo makkelijk ‘Lofoffers brengen wij aan U, in Uw huis o Heer; een offer van dankzegging, een offer van vreugd …’, maar ik denk dat de echte lofoffers, de echte offers van dankzegging en vreugd, meestal ergens anders worden gebracht, namelijk in de donkere en moeilijke tijden van ons leven en misschien wel vermengt met vele tranen.
Onzichtbaar voor mensen, alleen zichtbaar voor Degene voor wie ze zijn bedoeld.
En dat zijn misschien wel de meest kostbare en waardevolle ook.


Heer, Uw Naam wil ik verheerlijken,
U eren, en niet alleen met de gaven 
en talenten die ik van U ontvangen heb.
Ik wil U ook eren in de donkere dagen,
als stormen woeden en mij teisteren;
mijn handen of voeten krachteloos zijn.

Ik kan dit niet van mijzelf, o Heer,
en bid U daarom om Uw hulp;
ja, om inzicht, om kracht, om moed.
Om te kunnen zien voorbij het duistere,
om te kunnen zien op wat U hebt gedaan 
opdat mijn leven tot Uw eer zal zijn.

Hier ben ik, Heer Jezus,
verheerlijk Uw Naam, 
in- en door mij heen …



zondag 12 februari 2017

Bestemming en roeping ...

Opnieuw is het zo heel bijzonder zoals God dingen samenbrengt en ik daardoor dingen mag ontdekken ...


Aankomende woensdag mogen we (Caroline v.d. Vate, Martine Lage en ik) weer eens een Vrouwen/vriendinnenavond verzorgen in Rijssen.
Op mijn kamertje staan de dozen met spullen (bundels, cadeauboekjes, bureaukalenders ...) al klaar.
Het programma heb ik net uitgeprint, mijn gedichten uitgezocht en op volgorde gelegd.
Alles is klaar voor een prachtige avond, waarin we de vrouwen aan de hand van schilderijen, gedichten en muziek mogen vertellen dat ze geliefd zijn.
Het is al weer even geleden dat we zo'n avond verzorgden.
Soms hebben we er een paar achter elkaar, zoals de komende drie maanden, en soms zit er lange tijd tussen.
Nu is het echter alweer even geleden, en ik merk dat dan dat ik toch weer wat meer last heb van mijn zenuwen dan wanneer je er een paar achter elkaar hebt.
Ik vind het niet erg, want deze zenuwen houden mij afhankelijk van God, van de leiding van Zijn Heilige Geest en daarnaast weet ik dat alles wegvalt zodra ik mag vertellen hoe God dit allemaal tot stand heeft gebracht, en helemaal als ik mijn gedichten voor mag dragen, dan ben ik helemaal in mijn element.


Vanmorgen sprak de spreker in onze gemeente over bestemming en roeping.
Het zijn begrippen waar ik maar moeilijk mee uit de voeten kon.
Oké, mijn bestemming was in Hem, dochter van Hem zijn, maar mijn roeping ...?
En toch, vanmorgen kwam het ineens binnen; het was alsof iemand tegen mij zei: 'Je roeping is mensen bemoedigen!'
Het was of mijn adem even stokte; ik vind het immers zo moeilijk om zoiets over jezelf te zeggen, en toch ...
Toch waren daar deze woorden 'Je roeping is mensen bemoedigen', door je gedichten en schrijfsels, en ja, ook door het zingen  zondags in de diensten, en het is op deze wijze dat je Zijn getuige bent.

Wat  heb ik al niet vaak geworsteld met het oog op dat 'getuige' zijn.
Ik zag evangeliserende mensen voor me, mensen, die met vrijmoedigheid iedereen aanspraken op straat, in de winkel, of waar dan ook, folders uitdeelden, aanbelden, enz. enz.
En dan ineens vanmorgen ...
Het was of er iets wegviel, waardoor ik nu met heel mijn hart kan zeggen dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen.
Ligt daar uiteindelijk ook niet mijn hart?
En ... ben ik met het bemoedigen van mensen ook niet tegelijk een getuige van Hem ...
Is het daarom niet, dat ik me in mijn element voel als ik een gedicht mag voordragen en daardoor heen mensen mag vertellen van Zijn liefde, en hen zo troost bieden en bemoedigen.
Getuige zijn van Hem kan immers op velerlei manieren.
Is wat wij aanstaande woensdagavond mogen doen ook niet één groot getuigenis.


Aan de zijkant van mijn Blog kun je lezen dat ik begonnen ben in het boek 'Open je artistieke hart', en weet je wat daar boven het eerste hoofdstuk staat?
'Je roeping als kunstenaar in het koninkrijk van God.'
Ik ben dan ook nog steeds niet verder gekomen dan het eerste hoofdstuk, want aan het eind staan ook nog eens allerlei persoonlijke vragen die ik maar heel moeilijk kan beantwoorden.
Of zal ik nu na vanmorgen maar zeggen 'kon' beantwoorden?
Wat maak jou uniek?
Wat zijn de verlangens, wensen van je hart?
Hoe voel je je als  ...

Ik merk dat mijn verkeerde beeld van hoogmoed en trots mij behoorlijk in de weg zit (heeft gezeten?).
Dat het helemaal geen hoogmoed is als ik zeg dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen, maar een uitstappen op Gods weg voor mij met de gaven en talenten die Hij mij heeft gegeven.
Al besef ik ook wel, dat de scheidslijn naar hoogmoed en trots heel dun is.

Ik denk dat ik best wel eens heel lang met dit boek bezig kan zijn.
Ik denk dat het weleens goed kan zijn om eens een einde te maken aan mijn onzekerheid en wat ik dan wel of niet van mezelf zou mogen zeggen en gewoon eens aan de slag moet gaan met de vragen uit het boek om alles open voor God en mezelf neer te leggen om zo nog meer door Hem gebruikt te kunnen worden in Zijn koninkrijk.
Misschien zelfs wel zodat mijn roeping nog meer gestalte krijgt.

En weet je wat, ik zie er ontzettend naar uit ...
Ik proef en ik ruik nog meer vrijheid ...