zaterdag 30 april 2016

Al honderdéénentachtig dagen ...


Inmiddels ben ik al bijna op de helft van mijn 'Driehonderdvijfenzestig maal dank - Blog 'Ogen die zien' en het is goed om eens even de balans op te maken van dit 'project'.
Over het algemeen gesproken kan ik zeggen dat het heel bijzonder is om te doen.
Ik, die nooit fotografeerde en nu ineens iedere dag één foto maak en dan ook nog op een Blog zet.
Gewoon, simpele foto's met mijn mobiel.

Iedere dag word ik 'gedwongen' om na te denken waar ik dankbaar voor ben; welke zegen ik heb ontvangen.
Iedere dag zoekend en speurend naar dat wat een glimlach op mijn lippen brengt en mijn hart blij maakt, en waarvan ik besef, dat Hij het is die mij dit geeft.

De afgelopen tijd ben ik behoorlijk druk geweest.
Allerlei nieuwe dingen zijn op mijn pad gekomen, mooie dingen, goede dingen, bijzondere dingen, maar ook dingen die veel tijd kosten en de nodige aandacht vragen.
Voor schrijven had/heb ik daarom niet zo heel veel tijd, maar voor dit Blog maak ik iedere dag even tijd vrij.
Weet je waarom?
Omdat ik gemerkt heb dat dit zoeken en speuren mij wat gas terug doet nemen, mij 'vertraagt' zoals Ann Voskamp het in haar boek 'Duizendmaal dank' zo mooi zegt.
Iedere dag word ik zo 'gedwongen' even mijn aandacht te verleggen van alles wat 'moet', van wat er speelt, gaande is, enz. naar iets waar ik God dankbaar voor ben.

Mijn rondjes met onze Jaylinn zijn niet meer hetzelfde.
Al loop ik iedere dag hetzelfde stukje, toch is er steeds opnieuw iets moois en iets nieuws te ontdekken. 
Ik merk dat ik dit stukje wereld met heel andere ogen bekijk, en niet alleen dit stukje wereld, maar ook elke andere plek waar ik kom.
Helaas kan ik sommige dingen niet met mijn mobiel vastleggen, zeker niet als mijn hondje erbij is, maar toch, ik zie en ben verwonderd, blij, vol vreugde ...

Het eekhoorntje dat ik ineens de boom in zie rennen.
De ooievaar bij het kasteel.
Die ene boom met bladeren tussen nog allemaal 'dode' bomen.
Het veulentje in de wei; het konijntje dat door de wei hipt ...

De kringen die regendruppels maken in een plas.
Het geluid van de regen en de hagel tegen de ruit.
Het geluid van kabbelend water.
Twee koerende Turkse tortelduifjes.
De wind in mijn gezicht.

Alleen al het benoemen van deze dingen brengt op de één of andere manier mijn hart en geest tot rust, en dat is precies wat ook het nemen van die foto en het op mijn Blog plaatsen doet.
Het brengt rust, het ontspant, het geeft vrede en vreugde en dankbaarheid in mijn hart.

Dankbaarheid.
Bewust worden van.
Ogen die zien ...

Ogen die zien wat God geeft, iedere dag weer.
Ook de regendruppel aan een punt van mijn paraplu ...

1 opmerking:

  1. wat kan je het toch mooi verwoorden en hoe bijzonder om te zien waar je dankbaar voor bent :)

    BeantwoordenVerwijderen