Er komt een ezel aangelopen.
Iemand zit op zijn rug en voor de ezel uit lopen vele mensen.
Ze spreiden hun mantels uit over de grond en zwaaien met palmtakken, terwijl ze roepen:
Iemand zit op zijn rug en voor de ezel uit lopen vele mensen.
Ze spreiden hun mantels uit over de grond en zwaaien met palmtakken, terwijl ze roepen:
‘Gezegend de Koning, die komt in de naam van de Heer.
Vrede in de hemel, aan God in de hoge de eer.’
Het is Jezus, die als koning Jeruzalem wordt binnengehaald.
De mensen denken dat Jezus hen zal verlossen en bevrijden van de Romeinse onderdrukkers, dat er een einde komt aan al die ellende.
Wordt het vaak zo niet voorgespiegeld?
Alsof Hem kennen, Hem liefhebben, in Hem geloven, Hem toebehoren betekent geen problemen meer hebben, geen pijn, geen verdriet, geen zorgen meer?
Och, was het maar zo.
Het is zo makkelijk Hem te loven en te prijzen als alles goed gaat, er geen problemen zijn, geen sprake is van pijn en verdriet.
Maar hoe moeilijk is het soms niet om te geloven, te vertrouwen, te loven en te prijzen als het leven wordt geteisterd door steeds weer terugkerende pijn, of verdriet, door onzekerheid of andere problemen.
Want, worden we dan soms niet verscheurt door onze gevoelens?
Of overmand door boosheid en/of teleurstelling?
Raken we daardoor soms niet ons zicht op Hem kwijt en voelen we ons verloren en ontredderd, eenzaam en alleen?
Hebben we daardoor soms niet het gevoel dat we er alleen voor staan, dat Hij ons niet ziet.
Leef je tussen twee werelden, waarvan je weet, de één is maar tijdelijk, maar de ander gevoelsmatig nog zover weg.
De één is niet je ware thuis, maar je leeft er wel, met alles wat daar bij hoort en gebeurt.
Het leven kan soms zo’n gevecht zijn.
‘Ik hoor ze jubelen.’
‘Ik zie ze dansen.’
Maar het voelt zo dubbel.
Maar dat komt vast doordat ik weet wat er komen gaat.
Ik heb het al zo vaak gehoord, gelezen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten